8
1327 Words
“อย่านะคะพี่ปราบ” ในจังหวะที่ปราบจะดึงกระโปรงยาวกรอมเท้าของเธอลงไปจากเอวคอด เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นเสียก่อน
“เสียงโทรศัพท์ของน้องพลอยค่ะพี่ปราบ ขอน้องพลอยรับก่อนนะคะ” เธอพยายามเอาตัวรอด อ้อนวอนขอร้องเขา ปราบสะกดกลั้นอารมณ์อย่างสุดเหวี่ยง เมื่อร่างน้อยถลาลงไปจากเตียงเมื่อเขาผละเพียงน้อย
ปราบสบถในใจยาวเหยียด เขาแทบบ้าตายที่ต้องปล่อยเธอไป กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม นึกอยากจับเธอมาปล้ำต่ออีกรอบ แต่เห็นสีหน้าหวาดกลัวของเธอ และมือไม้ที่รีบติดกระดุมเสื้อแล้วเขาต้องหักห้ามใจ ถ้าทำให้เธอโกรธเอาตอนนี้ เขาก็อดได้ที่ดินของคุณยายพิมพ์จันทร์น่ะสิ
“ค่ะคุณยาย หนูกำลังจะกลับน่ะค่ะ ค่ะ ค่ะ” พลอยฟ้ากดวางสาย นำโทรศัพท์ใส่กระเป๋าด้วยสีหน้าแตกตื่น
“คุณยายโทร. มาบอกว่าทำอาหารเอาไว้เยอะแยะเลยค่ะ ชวนพี่ปราบด้วยน่ะค่ะ”
ปราบลูบหน้าตัวเองแรง ๆ สีหน้าของเขาดูยุ่งเหยิงพอสมควร แต่ก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ค่ะ” เธอสะดุ้งถอยหนี ท่าทีหวาดกลัวของเธอทำให้ปราบต้องชะงัก
“พี่ไม่ทำอะไรน้องพลอยแล้วครับ พี่ขอโทษ”
“พลอยอยากกลับบ้านน่ะค่ะ ไปส่งพลอยหน่อย”
“น้องพลอยให้อภัยพี่นะครับ”
“คือว่าพลอย” เธอแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นเพราะรู้สึกชินปากมากกว่าในตอนนี้
“นะคะ” เขาคุกเข่ายอมขอโทษเธอ ทำให้พลอยฟ้าถึงกับตาโต ไม่คิดว่าเขาจะมาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอแบบนี้
“พี่ปราบไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกค่ะ แต่ครั้งหน้าพี่อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ”
“พี่รักพลอย และพลอยก็เป็นคู่หมั้นของพี่ พี่ขอโทษแล้วกันครับ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ พลอยให้อภัยพี่แล้วใช่ไหมครับ”
“ค่ะ พลอยให้อภัยพี่ค่ะ แต่พลอยไม่ชอบให้พี่ปราบทำแบบนี้ค่ะ”
“พลอยของพี่น่ารักที่สุดเลยครับ” เขาทำท่าจะเข้าไปกอดเธอ แต่พลอยฟ้าถอยหนี ท่าทีหวาดระแวงของเธอทำให้ปราบต้องยุติการคุกคามเธอชั่วคราว
ผู้หญิงบ้าอะไรวะ เล่นตัวชะมัด!
ปราบคิดในใจแต่ก็ยอมเออออขอโทษเธอไป ก่อนจะพาเธอไปส่งบ้าน
ปราบรับประทานอาหารที่บ้านของคุณยายพิมพ์จันทร์เหมือนเช่นเคย เขาทำตัวเป็นคนน่ารัก มีน้ำใจ คอยช่วยเหลือแม้กระทั่งช่วยพลอยฟ้าล้างจาน นั่นทำให้คุณยายชื่นชอบนิสัยตรงส่วนนี้พอสมควร
หลังจากรับปากว่าจะไม่ล่วงเกินเธออีก ปราบก็ทำตาม แต่ถ้าได้โอกาสหรือจังหวะ เขาไม่ปล่อยเธอไปแน่
“เป็นอะไรของมึงวะ นั่งหน้าบูดขนาดนี้”
“เปล่าว่ะ แค่เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ”
“เบื่อใครวะ น้องเชยเหรอ”
“ก็เออน่ะสิวะ ผู้หญิงบ้าอะไรหวงเนื้อหวงตัวฉิบ” คนพูดกรอกเหล้าเข้าปากเหมือนกรอกน้ำลงขวด
“ฝึกงานเป็นเดือนแล้ว แกยังไม่ได้ฟาดน้องเชยอีกเหรอวะ ปกติไม่ถึงสามวันแกฟาดเรียบไม่ใช่เหรอ”
“คนนี้ไม่ใช่หมูในอวยน่ะสิ หวงเนื้อหวงตัวชะมัด กูนี่ทั้งซื้อของขวัญให้ ไปรับไปส่ง ทำดีสารพัดยังไม่ยอมกูอีก ระวังตัวแจ ยังกับกูไม่ใช่คู่หมั้น”
ปองภพหัวเราะลงลูกคอเมื่อได้ยินเพื่อนรักพูดเช่นนั้น
“แกก็ชวนเขาไปนอกสถานที่สิวะ” ปองภพแนะนำดิบดีไม่กลัวเสียพนันให้เพื่อน
“ชวนไปนอนสถานที่เหรอวะ” ปราบทวนประโยคของเพื่อน
“ใช่ ไปประชุม สัมมนา หรืออะไรก็ได้ เฉิ่ม ๆ เชย ๆ แบบคู่หมั้นแกไม่รู้หรอกว่าแกมีแผน”
“เออจริงด้วยว่ะ ทำไมกูถึงลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท มึงแนะนำกูแบบนี้ไม่กลัวเสียพนันเหรอวะ”
“เงินแค่นั้นขนหน้าแข้งกูไม่ร่วงหรอกว่ะ” ปองภพอวดรวยใส่เสียเลย แต่เขาก็รวยจริง
“หมั่นไส้คนรวยว่ะ”
“แต่กูว่าช่วงนี้มึงหมกมุ่นกับเขามากเกินไปรึเปล่าวะ ไม่เห็นควงผู้หญิงคนไหน หรือไปกิ๊กกั๊กอะไรกับใครเลย”
“กูไม่ได้หมกมุ่น แต่คนนี้มันยากกว่าทุกคน กูก็เลยต้องลงทุนหน่อย”
“ไม่ใช่แกหลงรักเขาไปแล้วนะโว้ย ที่พนันกันไว้เขาต้องหลงรักแก แล้วแกเขี่ยทิ้งนะอย่าลืม”
“บ้า! ฉันนี่นะจะรักผู้หญิงเชย ๆ แบบนั้น จืดชืดยิ่งกว่าแกงจืด ฟันเล่นก็พอได้นะโว้ย! แต่ถ้าเอามาเป็นเมียจริง ๆ กูคงต้องหนีทางโลกไปบวชพระแน่ ๆ”
“ให้มันแน่ ไม่ใช่แกหลงรักผู้หญิงเชย ๆ เข้าให้แล้ว แต่งกับเขาตอนแรกแค่อยากจะหลอก ตอนหลังไม่ยอมเลิกกับเขานะโว้ย” ปองภพพูดดักคอ
“กูไม่ตาต่ำขนาดนั้นแน่นอน” ปราบพูดอย่างหยิ่ง ๆ เขาไม่ยอมเสียหน้าให้เพื่อนล้อว่ารักผู้หญิงที่บ่นว่าน่าเบื่อเชยแสนเชยอย่างแน่นอน
“ไม่ตาต่ำก็ดีแล้ว แต่ถ้ามึงรักน้องเชย หลงน้องเชยกูจะหัวเราะให้ฟันร่วง”
“ไม่มีทาง”
“ไม่มีทางก็ดีแล้ว อย่ากลับลำก็แล้วกัน” ปองภพหัวเราะเบา ๆ
“เออ... กูจะทำให้พลอยฟ้าทั้งรักทั้งหลงกู แล้วกูจะเขี่ยทิ้งแบบไม่ไยดีเลย” ด้วยฤทธิ์น้ำเมา ปราบก็พูดอย่างสนุกปาก
เมื่อคิดแผนการได้แล้ว เขาก็ต้องผ่านด่านอรหันต์จากคุณยายพิมพ์จันทร์เสียก่อน ดังนั้นจึงต้องวางแผนให้รัดกุม ทำหนังสือสำคัญบอกว่าจะต้องไปดูงาน แล้วให้ตัวของพลอยฟ้านั่นแหละไปแจ้งเรื่องนี้กับผู้เป็นยาย และทำให้คุณยายเข้าใจว่าไปกันหลายคน ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ไม่ได้ไปกันแค่สองต่อสอง
พลอยฟ้าไปบอกเรื่องนี้กับผู้เป็นยาย เอ่ยขออนุญาตตามที่ได้รับรู้มาจากจดหมายเวียนของบริษัท คุณยายเองก็เอ่ยอนุญาตเพราะไว้ใจหลานสาวและเข้าใจว่าหลานสาวต้องไปทำงาน
“ยายฝากหลานด้วยนะ” เพราะรถตู้คันใหญ่ที่มารอรับ มีพนักงานผู้หญิงและผู้ชายอยู่หลายคน รวมถึงปราบที่ลงมารับพลอยฟ้าด้วยตัวเอง ทำให้คุณยายอุ่นใจ
“ได้เลยครับคุณยาย ผมจะดูแลพลอยฟ้าให้ดีที่สุดครับ” ปราบรับคำยิ้มในหน้า ก่อนที่จะช่วยขนสัมภาระของอีกฝ่ายขึ้นรถ
ทริปคราวนี้เขาจะต้องจัดการจับพลอยฟ้ารวบหัวรวบหางให้จงได้
การทำงานเป็นไปอย่างราบรื่น ที่เหลือเป็นเวลาพักผ่อน ปราบเลือกเฉพาะพนักงานที่สนิทกันหรือพูดง่ายๆ ก็คือกลุ่มเพื่อนที่เข้ามาทำงานที่บริษัทเท่านั้น จะได้ตรงตามแผน ไม่แผนแตกเพราะคนนอกเสียก่อน
“น้องพลอยไม่ไปเล่นน้ำกับคนอื่น ๆ เหรอคะ ทำงานเสร็จแล้วก็ต้องผ่อนคลายกันบ้างนะครับ” ปราบเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งมองทะเลนิ่ง ๆ ดูคนอื่นเขาวิ่งลงไปเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน
“พลอยว่ายน้ำไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะ ขอนั่งดูอยู่ตรงนี้ดีกว่า”
“งั้นช่วยพี่ปิ้งย่างอาหารทะเลก็แล้วกันนะคะ” ปราบเอ่ยชวน หากิจกรรมให้เธอทำ ซึ่งพลอยฟ้าก็รีบกระตือรือร้นช่วยปราบด้วย
เธอพอรู้ว่าพนักงานที่เล่นน้ำกันอยู่นั้นคือเพื่อนของปราบด้วย ทุกคนมาทำงานที่บริษัทเดียวกันกับปราบเพราะมีความสามารถ
“ขวัญมาช้าไปหรือเปล่าคะนี่” ดวงขวัญเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มทำให้พลอยฟ้ากับปราบหันไปมอง
“ไม่เลยครับขวัญ งานเสร็จแล้วเลยให้ทุกคนเที่ยวพักผ่อนกันสักวันสองวันค่อยกลับครับ”
- Writer
