7

1380 Words

“อ้อ... ค่ะ” พลอยฟ้าไม่ได้ขัดอะไร เธอพร้อมที่จะตามไปช่วยเขาหาของ หากเขาต้องการความช่วยเหลือ “น้องพลอยขึ้นไปช่วยพี่หาของหน่อยสิคะ” ปราบเอ่ยบอกหญิงสาวเมื่อขับรถพาเธอมาที่คอนโดฯ ส่วนตัว พลอยฟ้าตามปราบขึ้นไปยังคอนโดฯ ส่วนตัว เพราะจะไปช่วยเขาหาของด้วย เธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลยว่าเขาจะทำอะไร จึงไม่ได้ระแวง “พี่ปราบต้องการหาอะไรเหรอคะ” “พี่ต้องการหากล่องใส่เครื่องประดับน่ะครับ เป็นกล่องกำมะหยีสีแดงครับ ไม่รู้เอาไปวางไว้ตรงไหน” “กล่องใส่เครื่องประดับเหรอคะ” เธอกวาดสายตามองหา “ใช่ค่ะ” “กล่องสี่เหลี่ยมเหรอคะ” เธอถามย้ำ หากไม่ได้เป็นคนนำไปเก็บเอง เธอก็หาไม่เจอ “ใช่ค่ะ” เจ้าของห้องเอ่ยตอบ นั่นทำให้พลอยฟ้าต้องช่วยเขาหาจนทั่ว “เหลือแต่ในห้องนอนแล้วครับ น้องพลอยมาช่วยพี่หาหน่อยสิคะ” พอบอกว่าห้องนอน พลอยฟ้าก็ชะงักเล็กน้อย แต่เห็นท่าทีที่เขาหาแล้วว้าวุ่นใจจริง ๆ จึงยอมเข้าไปหาในห้องนอนด้วย “กล่องนี้ไหมคะ” พลอยฟ้าเห็นเขาหาจนทั่วก็ไม่เจอ ก็เลยลองหาบนที่นอนดู เธอไม่คิดว่ากล่องกำมะหยีจะอยู่ใต้หมอนหรอก แต่ก็ลองค้นหาดูเท่านั้น “ใช่ค่ะ” ปราบรีบเอ่ยบอกอย่างดีใจ พอเธอส่งกล่องของขวัญนั้นมาให้เขา เขาก็รีบบอกให้เธอเปิดออก “เปิดดูสิคะ” “เปิดดูเหรอคะ” “ใช่ค่ะ เปิดดูว่าชอบไหม” “ทำไมถึงต้องเปิดดูว่าชอบไหมล่ะคะ” คนซื่อบื้อเอ่ยถาม ทำเอาปราบแทบหยุมหัวตัวเอง “พี่ให้เป็นของขวัญต้อนรับการฝึกงานน่ะครับ” ได้ยินแบบนั้นพลอยฟ้าก็เปิดออกดู “สวยมากค่ะ แต่ท่าจะแพงน่าดู พลอยไม่รับได้ไหมคะ พลอยเกรงใจน่ะค่ะ” สร้อยข้อมือเส้นสวยทำให้เธอนึกเกรงใจ คุณยายเคยสอนว่าอย่ารับของใครง่าย ๆ “ทำไมล่ะคะ หรือว่าพลอยรังเกียจพี่” “ไม่ใช่นะคะ แต่มันแพงเกินไป พลอยเกรงใจน่ะค่ะ” “พลอยเป็นคู่หมั้นของพี่นะคะ พี่ให้ของขวัญบ้างไม่เห็นแปลก” “เอ่อ...” “ถ้าน้องพลอยไม่รับ แสดงว่าน้องพลอยรังเกียจพี่ หรือจริง ๆ แล้วน้องพลอยไม่ได้อยากหมั้นกับพี่” “ไม่ใช่นะคะ พลอยแค่เกรงใจเท่านั้นเอง เอาเป็นว่าพลอยจะรับเอาไว้ก็ได้ค่ะ” “แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อยค่ะ เดี๋ยวพี่สวมให้นะคะ” เขากดให้เธอนั่งลงบนเตียง ก่อนจะหยิบสร้อยข้อมือฝังเพชรมาสวมให้คู่หมั้นสาวอย่างเบามือ “สวยมากค่ะ” เขาก้มลงทำท่าจะจุมพิตหลังมือนุ่ม แต่เธอก็ดึงมือหนี “อย่าค่ะพี่ปราบ” “ทำไมล่ะคะ พี่เป็นคู่หมั้น เราจะกอดจะหอมกันบ้าง ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่คะ” “มันไม่ดีน่ะค่ะ พี่ปราบก็หาของเสร็จแล้ว เราไปกันเถอะค่ะ” เธอหมายถึงให้เขาไปส่งเธอที่บ้าน “พี่ขอกอดสักครั้งได้ไหมคะ อย่าเย็นชากับพี่นักเลย” ทำไมมันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้นะ ปราบไม่เข้าใจหญิงสาวตรงหน้าเลยสักนิด ถ้าไม่ได้เป็นคู่หมั้นกับเขา เขาคิดว่าหล่อนคงขึ้นคานไปตลอดชีวิต “เอ่อ...” “รังเกียจพี่ขนาดนั้นเลยหรือคะ” ปราบพูดอย่างน้อยใจ หันหลังให้เธอ ทำท่าทางเหมือนงอน “ไม่ใช่นะคะ กอดก็ได้ค่ะ แค่กอดนะคะ” เธอยอมง้อเขาก่อน “พี่แค่อยากกอดแค่นั้นจริงๆ ค่ะ” ปราบหันมาเผชิญหน้า เขาดึงเธอมากอดรัดแนบอก กลิ่นหอมเหมือนดอกมะลิจากกายสาวทำให้เขาเผลอสูดดมเข้าปอดแรง ๆ ลึก ๆ ผมของเธอก็นุ่มสลวยเงางาม เขาเคยสังเกต แต่ไม่เคยสัมผัสและแนบชิดใกล้ ๆ ขนาดนี้มาก่อน พอใช้มือลูบดูปรากฏว่ามันนุ่มสลวยประดุจแพรไหม เขานึกอยากรู้ว่าเธอจะหน้าตาอย่างไร ภายใต้แว่นตาหนาเตอะ จึงค่อย ๆ ปลดแว่นของเธอออก “อุ๊ย! พี่ปราบถอดแว่นของพลอยออกทำไมคะ” สายตาของเธอพร่าเลือนไปในทันทีเมื่อเขาปลดแว่นออก ปราบกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อได้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจน ใบหน้าของพลอยฟ้าภายใต้แว่นตาหนาเตอะก็สวยน่ารักไม่หยอก “พี่ปราบคะ” เธอควานมือหาแว่นแต่เขารวบมือเธอเอาไว้ ก่อนจะสอดประสานเข้าหากัน “เวลาถอดแว่นน้องพลอยน่ารักจังเลยค่ะ” เขามองเด็กสาวแล้วถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ถ้าได้จับกระแทกบนเตียงสักทีน่าจะดี อยากรู้ว่าเฉิ่ม ๆ เชย ๆ แบบเธอจะรสชาติเป็นยังไง ปราบไม่พูดพร่ำ เขาประคองใบหน้าของเธอก่อนจะบดจูบอย่างดูดดื่ม พลอยฟ้าดิ้นรนไปมา เธอรัวกำปั้นใส่แผ่นหลังเขาไม่ยั้ง แต่ปากร้อนก็ยังบดจูบ ขบเม้มริมฝีปากบนล่าง สอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากนุ่มไม่ยอมละห่าง การได้แลกลิ้นกับเขาทำให้พลอยฟ้ารู้สึกเสียวซ่าน เนื้อตัวสั่นระริก เงอะงะเพราะไม่เคยโดนจูบมาก่อน นั่นยิ่งทำให้ปราบขม้ำจูบเธอหนักข้อขึ้นไปอีก ยิ่งจูบยิ่งหวานไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว เขาเลื่อนมือลงไปยังกระดุมเสื้อนักศึกษา มือหนาปลดออกอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานเขาก็เห็นผิวกายผุดผ่องภายใต้ร่มผ้า นั่นยิ่งทำให้ปราบตกตะลึงพรึงเพริด ก้มลงไปซุกไซ้งับดูดอย่างหิวกระหาย “พี่ปราบไม่นะคะ อย่าทำกับพลอยแบบนี้” ร่างที่ถูกกดลงไปบนเตียงหนานุ่ม ทำให้พลอยฟ้าร้องประท้วงอย่างตกใจ เธอได้สติก็เพราะแผ่นหลังสัมผัสกับพื้นเตียงนั่นแหละ “พลอยน่ารักจังเลยค่ะ ให้พี่นะคะ” ปราบทาบทับบดจูบเข้าหาอีกครั้ง กดมือพลอยฟ้าไปกับเตียงนอนกว้าง เธอพยายามขัดขืนแต่สู้แรงเขาไม่ไหว “พี่ปราบ อื้อ... ไม่นะคะ” พลอยฟ้าร้องประท้วงได้ไม่ทันไร ปราบก็จูบปิดปากของเธออีก จูบจนเธอแทบหายใจหายคอไม่ทัน เสื้อนักศึกษาถูกปลดกระดุมจนหมดรัง ด้านในมีเสื้อกล้ามสีขาวอีกตัว เขาถลกขึ้นไปเพื่อจะมองปทุมถันอวบอิ่มที่อยู่ภายใต้บราเซียร์ จึงได้เห็นผิวกายใต้ร่มผ้าขาวเนียนอมชมพู นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็น เขาไม่เคยเห็นผิวกายของเธอมาก่อน มันทำให้เขาตื่นเต้นพอสมควร “ว้าย! พี่ปราบอย่าค่ะ” เธออยากจะปิดป้องทรวงอกอวบอิ่มของตัวเอง แต่มันทำไม่ได้เพราะเขารวบมือกดไปเหนือศีรษะ นั่นทำให้ในเวลานี้ปราบได้มองทรวงอกอวบอิ่มที่ยังห่อหุ้มด้วยบราเซียร์ของเธอชัดเจน ทรวงอกอวบอั๋น ใหญ่โตเต็มไม้เต็มมือทำให้ปราบซุกหน้าเข้าไปหาอย่างคลั่งไคล้ เธอสวมเสื้อตัวใหญ่เขาจึงไม่เคยเห็นว่ารูปร่างของเธอมันเป็นยังไง ไม่เหมือนนักศึกษาฝึกงานคนอื่นที่ใส่เสื้อผ้ารัดรึงไปทั้งเนื้อทั้งตัว เรียกว่าใส่ชุดนักศึกษาได้เอ็กซ์มาก มองแล้วเป็นอาหารตาสุด ๆ แต่กับพลอยฟ้าไม่ใช่ ไม่เคยมีใครได้เห็นว่าเธอมีรูปร่างแบบไหน “อกน้องพลอยอวบจังค่ะ ใส่แต่เสื้อตัวใหญ่ ๆ พี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าอกจะสวยขนาดนี้” ประโยคของปราบทำให้พลอยฟ้าหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู “พี่ปราบปล่อยพลอยเถอะค่ะ เรากำลังจะทำเรื่องไม่ดีกันนะคะ” “พี่ไม่ไหวแล้วค่ะน้องพลอย อยากเอาน้องพลอยตอนนี้เลย” ปราบพูดเสียงแหบพร่า ใครที่ขึ้นเตียงกับเขาไม่เคยรอดเลยสักราย เขาชวนขึ้นมาบนห้องที่คอนโดฯ เธอก็ตามขึ้นมา แสดงว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ จะเล่นตัวอะไรนักหนา!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more