เย็นวันนั้นซ่งฉีหลินอาบน้ำแล้วก็มาที่เรือนเหลียนฟางเหมือนเคย ระหว่างที่นั่งรอเสี่ยวถงจัดสำรับอาหาร ชายหนุ่มก็หรี่ตามองเนี่ยซวง นางเห็นสายตาเขาก็อดร้อนตัวไม่ได้แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นเฉยเมย
"ได้ยินว่าวันนี้เจ้าไปเยี่ยมบิดา?"
เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ ท่าทางราวกับสนใจความเป็นไปของนาง แต่เนี่ยซวงกับรู้สึกว่าเขากำลังล้วงความลับเสียมากกว่า
"ข้าไปแสดงความยินดีกับท่านพ่อ ทั้งยังแจ้งข่าวว่าข้าจะติดตามท่านไปยังชายแดนเจ้าค่ะ"
ซ่งฉีหลินได้ยินว่านางตกลงใจจะติดตามเขาไปชายแดนก็มีท่าทางอ่อนลง แต่ก็ยังไม่วายกล่าว
"ดีแล้ว เขาจะได้มีเวลาเตรียมใจ เขาคงรู้ดีว่าของสิ่งใดยกให้แก่ข้า ย่อมไม่มีทางเอากลับคืน"
เนี่ยซวงฟังแล้วกลับรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ แสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน
"ท่านหมายถึงข้า? ข้ากลายเป็นสิ่งของตั้งแต่เมื่อไรกัน"
"หรือภรรยามิใช่สมบัติของสามีเล่า?"
เนี่ยซวงนิ่วหน้า แนวคิดโบราณเช่นนี้นางรับไม่ได้ นางเป็นมนุษย
