เนี่ยซวงอยากจะร้องไห้แต่ไร้น้ำตา...
นางกินอาหารแบบไม่รู้รส พอเสี่ยวถงยกสำรับไปเก็บนางจึงค่อยสังเกตว่าเขากำลังนั่งมองอยู่
เขาสวมชุดสีครามสดใส กลิ่นกายหอมสะอาด ดวงหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักแฝงความองอาจแบบชายชาตรี เพียงเขานั่งอยู่ตรงนั้นก็เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายแห่งอำนาจ ทำให้ผู้คนไม่อาจมองข้าม สมแล้วที่ถือกำเนิดในตระกูลใหญ่ แต่ต่อให้เขาเป็นที่ใฝ่ฝันของสตรีมากมาย เนี่ยซวงก็รู้ว่าชีวิตเช่นนี้ไม่เหมาะกับนาง นางชอบที่จะออกไปทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ใช้ศักยภาพที่มีให้เกิดประโยชน์สูงสุดมากกว่า
"ท่านแม่ทัพอิ่มแล้ว ยังไม่กลับเรือนไปพักผ่อนหรือ"
นางเอ่ยปากไล่ เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำให้ห้องดูแคบลงไปถนัดตา มือเรียวยาวยื่นมาตรงหน้านาง
"ไปนอนกันเถอะ"
เขาเอ่ยวาจาคลุมเครือ เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ฟังดูล่อลวงชวนให้เคลิบเคลิ้ม เนี่ยซวงเมินมือของเขาที่ยื่นมา นางลุกขึ้นยืนเช่นกัน จ้องเขากลับไปด้วยสีหน้าจริง
