บทที่ 22
“พวกหลักฐานที่เป็นการจดบันทึกหรือแม้แต่จดหมายของหยงอิ่งจงกับไท่จื่อเฟยก็ได้มาแล้ว แต่กลับไม่หมดทุกอย่างข้ารอไพ่ตายสุดท้ายที่เขาจะใช้กับข้า”
หยางซวี่เหวินบอกกับคนที่ขี่ม้าอยู่ตัวเดียวกับเขา “ข้าจะพาเจ้าออกไปอยู่กระท่อมด้านนอกเมืองก่อนดีหรือไม่ เผื่อเกิดเหตุอะไรขึ้น”
คำของอ๋องหนุ่มทำให้เหยาเหยาส่ายหน้า “หากจะไปก็ต้องไปด้วยกัน เหตุใดจะต้องส่งหม่อมฉันออกไปกัน หม่มฉันไม่กลัวหรอก”
หยางซวี่เหวินกำลังจะซึ้งกับคำของนางอยู่แล้ว เพียงแค่นางไม่เอ่ยคำถัดมา
“เพราะพระองค์มีบุญคุณ ช่วยแก้แค้นให้กับหม่อมฉันต่อให้จะเกิดเรื่องอะไรหม่อมฉันก็อยากที่จะอยู่ใกล้ ๆ กับพระองค์”
แม้จะใช่จริงตามว่า แต่อ๋องหนุ่มก็อยากหลอกตัวเองสักนิดว่านางอยู่กับเขาตอนนี้เพราะรัก หรือแค่ยังมีความสำคัญกับนางก็ยังดี
ขณะเดียวกันเหยาเหยาก็ไม่กล้าเอ่ยความรู้สึกของตัวเองออกไปจึงหาเหตุผลต่าง ๆ มารองรับการกระทำของตน
หลังจ
