แพศยา ที่ 21
ขี้หวง
เจ้าเมืองช่างร้ายเหลือ
“ท่านเจ้าเมืองตะโกนเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ”
หญิงสาวอึกอักเมื่อเขาป่าวประกาศเสียงดังลั่น เป็นเช่นนี้แล้วการจะถอนหมั้นยิ่งเป็นเรื่องยากมิใช่หรือ โอย...นางเวียนหัวไปหมดแล้ว
“เรียก ‘ท่านพี่’ สิน้องหญิง”
“ขะ...ข้าไม่สะดวกใจที่จะเรียกเช่นนั้นนี่เจ้าคะ”
หวางเซียวเหยาเก้อกระดาก แม้ชาติก่อนหวนคืนนางจะเรียกเขาว่าท่านพี่อย่างเต็มปาก ทว่ากลับเป็นการเรียกขานที่ดูแห้งแล้งห่างเหิน จนนางไม่อยากจะกลับไปเรียกเขาเช่นนั้นอีกแล้ว
“อะไรนะ...”
เขาโน้มใบหน้าลงมาจนหญิงสาวรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดบริเวณหน้าผาก
“ข้าจะบอกว่า ขะ...ข้าไม่สะดวกใจ...”
“อะไรนะข้าไม่ได้ยิน”
เฉินซือหยางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก ใกล้เสียจนปลายจมูกโด่งแทบจะชิดกับนวลแก้มของนาง คุณหนูหวางรับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังกดดันนาง หากนางไม่ยอมเรียกเขาว่าท่านพี่มีหวังว่าปลายจมูกของเขาคงจมหายเข้าไปในแก
