ภรรยาแพศยา

บทนำ แพศยา   ข้าอยากแก้ไขชีวิตอีกครั้ง           “บัดนี้เซียวเหยาได้ถูกปลดจากตำแหน่งภรรยาของท่านเจ้าเมือง อีกทั้งยังถูกขับไล่ออกจากตระกูลเฉินและตระกูลหวาง” ชาวบ้านที่มามุงดูการประหารต่างฮือฮาเมื่อได้ยินการประกาศเช่นนั้น ทุกคนล้วนสะใจที่ได้เห็นผลกรรมตามสนองหญิงสารเลวนางนี้ “เซียวเหยาเป็นหญิงแพศยามักมากในกาม สมสู่ไม่เลือกสูงต่ำ ความงามของนางดั่งดอกไม้อาบยาพิษล่อหลอกให้บุรุษลุ่มหลงฆ่าฟันกัน นิสัยของนางโหดร้ายดั่งอสุรกายจากขุมนรก ขี้อิจฉาริษยา จิตใจเหี้ยมโหดไร้ความเมตตา เป็นหญิงเกียจคร้านไร้ความสามารถ อีกทั้งยังใช้จ่ายฟุ่มเฟือยหลงระเริงไปกับวัตถุนิยม ตลอดชีวิตของนางปราศจากซึ่งคุณความดีงาม มีเพียงความแพศยาที่เชิดฉายอย่างน่าสะอิดสะเอียน” หญิงสารเลว! หญิงแพศยา! เสียงชาวบ้านบางส่วนก่นด่าโห่ร้องด้วยความโกรธแค้น พวกเขาต้องสูญเสียบุตรสาวบุตรชายไปกับหญิงงามใจยักษ์ผู้นี้ “ดังนั้นเซียวเหยาไม่สมควรที่จะเป็นมนุษย์ โทษของนางคือประหารชีวิตสถานเดียวเท่านั้น” นักโทษประหารก้มหน้านิ่งรับฟังคำตัดสินด้วยดวงตาที่ร้อนผ่าว ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบคาวเศษไข่ไก่และอาหารเน่าบูดที่ชาวเมืองต่างนำมาขว้างปาตลอดสองข้างทาง ใบหน้าที่งดงามแตกยับ ศีรษะบวมปูด ผมที่เคยยาวสลวยเรียงเส้นยุ่งเหยิงพันกันไม่น่าดู หมดสิ้นหญิงงามปานจะล่มเมืองที่ใครต่างเล่าลืออยากยลโฉมสักครั้งเพื่อเป็นบุญตา ใช่แล้ว! ก่อนที่นางจะถูกตัดคอ นางถูกแห่ประจานไปรอบเมืองหนันหนิง เมืองที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายนับตั้งแต่นางถือกำเนิดขึ้นมาเป็น ‘หวางเซียวเหยา’ บุปผางามอันดับหนึ่งที่ไม่อาจมีสตรีนางใดเทียบเคียง หึ! เซียวเหยาแค่นยิ้มนึกสมเพชในโชคชะตาของตน ความผิดทั้งหมดนั่นไม่อาจแก้ตัว นางเป็นภรรยาแพศยาจริงหาใช่คำใส่ร้าย นางสมสู่กับชายมากหน้าจริง นางมีนิสัยดุร้าย เอาแต่ใจ หยิ่งผยอง และไม่เคยมองคนที่ด้อยกว่าในฐานะมนุษย์ทัดเทียมกัน ทุกอย่างเป็นความจริง ทำไมนะ... มันผิดพลาดจากตรงไหน... ก่อนที่ท่านแม่จะจากไป ข้าจำได้ว่าแม้แต่มดสักตัวข้ายังไม่กล้าบี้มัน แต่แล้วเมื่อข้าโตขึ้นข้ากลับฆ่าคนราวกับผักปลา ข้ากลายเป็นหญิงที่เสพติดการร่วมเตียงกับชายมากหน้าราวกับกระหายกามตัณหาตลอดเวลา ข้าไม่รู้เลยว่ามันผิดพลาดที่ตรงไหน หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงบนพื้นดินแตกระแหง ก่อนที่ปลายเท้าของใครบางคนจะหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า เซียวเหยาจำปลายเท้าของคนผู้นี้ได้ในทันที สามี! นางเงยหน้าขึ้น สบตากับเขา ทว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลามองมายังนางด้วยความเย็นชาห่างเหิน เจ็บ! นางปวดแปลบที่หัวใจราวกับถูกเข็มนับร้อยพันเล่มทิ่มแทง ‘ท่านไม่เคยรักข้า นับตั้งแต่วันแรกที่เราพบกันจนวันนี้ ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่สายตาของท่านจะมองข้าด้วยความรัก ข้าอิจฉาไอ้อีทุกคนที่ท่านมอบความเมตตาให้ ข้าริษยาชิงชังเหล่าอนุภรรยาที่ได้รับความรักจากท่าน’ น่าขัน! และใช่...ช่างน่าสมเพช! เขาเป็นรักแรกและรักเดียวของนาง แต่งงานกันมาสิบปีแต่นางไม่เคยถูกเขากอดเลยสักครั้ง ทั้งที่นางเป็นหญิงที่รุ่มร้อนไปด้วยกามราคะ แต่กลับถูกเขาโยนทิ้งอย่างไม่แยแสราวกับดอกไม้ที่แสนเหี่ยวเฉา “ข้าไม่เคยมีค่าในสายตาท่านพี่เลยสินะเจ้าคะ” ริมฝีปากที่แห้งผากแตกยับจนเลือดซิบค่อยๆ ขยับเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก “นั่นคือสิ่งที่เจ้าควรได้รับ!” เจ้าเมืองหนันหนิงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ดวงตาของเขาว่างเปล่า ทันทีที่ได้รับคำตอบน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าก็ร่วงรินอาบแก้มช้ำเป็นสาย ผิดหวัง! เสียใจ! นางคิดว่านางคุ้นชินกับความรู้สึกเหล่านั้นมาตลอดสิบปี แต่ไม่เลย... นางยังคงเจ็บปวด หัวใจของนางยังคงรู้สึก มันยังคงเป็นก้อนเนื้อที่เต้นเร่าไปตามแรงอารมณ์ที่ขับเคลื่อนในวัฎฏะแห่งการเวียนว่ายตายเกิด “ได้เวลาแล้ว” เสียงผู้พิพากษาเอ่ยขึ้น ก่อนที่ป้ายประหารจะถูกโยนลงบนลาน ร่างของนางถูกชายฉกรรจ์สองคนหิ้วปีกขึ้นไปอย่างกักขฬะ ก่อนที่เพชรฆาตจะกดคอนางลงบนแท่นประหารอย่างแรงจนลูกกระเดือกกดทับลงบนขอบไม้ นางทั้งไอและสำรอกออกมาจนน้ำหูน้ำตาไหล ช่างน่าสมเพช! ดวงตาของนางจ้องมองไปยังสามีหาได้สนใจความตายที่กำลังมาเยือน ในขณะที่เขาเองก็จ้องมองมายังนางแทบไม่กะพริบตา แล้วจู่ๆ หวางจือเหมยน้องสาวที่นางรักและไว้ใจก็ก้าวเข้ามา มือข้างหนึ่งของจือเหมยเกี่ยวคล้องแขนของเจ้าเมืองหนันหนิงผู้เป็นพี่เขยอย่างสนิทสนม ข้า! จะ! ดู! แล! สามี! ของ! เจ้า! เอง! อี! โง่! หวางจือเหมยขยับปากเอื้อนเอ่ยโดยไม่มีเสียง กระนั้นนักโทษประหารกลับอ่านปากได้ทุกคำพูด เป็นเจ้าเองสินะน้องสาว เจ้าเองสินะที่ทรยศข้า เจ้าที่เปรียบดั่งมือเท้าและเงาตามตัว ข้ารักและไว้ใจเจ้ามาโดยตลอด รักโดยไม่เคยเฉลียวใจเลยสักนิด สิ่งใดที่เจ้าว่าดีข้าล้วนว่าดี สิ่งใดที่เจ้าชี้ว่าไม่ดีข้าก็พร้อมจะกำจัดมันให้หายไปจากผืนแผ่นดิน ข้าทำเพื่อเจ้าน้องสาวของข้า เพราะข้าคิดว่าเจ้าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่รักข้า ข้าคิดผิดไปงั้นหรือ... เซียวเหยาแค่นยิ้มด้วยความขมขื่น ดวงตาของนางยังคงจับจ้องที่สามีหาได้สนใจน้องสาวแสนชั่วแม้เพียงอึดใจ “หากย้อนเวลากลับไปได้ สิ่งแรกที่ข้าจะทำคือไม่รักท่าน ข้าจะไม่รักท่าน...” น้ำตา! เหตุใดสามีจึงหลั่งน้ำตาเล่า! เซียวเหยาภรรยาแพศยาฉุกใจสงสัยในหยาดน้ำตาของสามี ทว่าเพียงชั่วพริบตาเดียวทุกอย่างก็ดับมืดไปตลอดกาล ฉั่วะ! มีดประหารถูกปล่อยลงจากขื่อคาสูง คมมีดวาววับฟันฉับจนศีรษะของภรรยาเซียวเหยาหลุดกระเด็นออกจากบ่ากลิ้งหลุนๆ ไปกองอยู่ที่ปลายเท้าท่านเจ้าเมืองหนันหนิง เจ้าเมืองหนุ่มยอบกายลงใช้ฝ่ามือค่อยๆ ปิดเปลือกตาที่เบิกโพลงของภรรยาอย่างแผ่วเบา จังหวะนั้นเองหยาดน้ำตาของเขาหยดลงบนศรีษะที่ไร้ร่างกาย กว่าหลายอึดใจที่เขานิ่งงันอยู่เช่นนั้น ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินกลับออกไป