Muling rumagasa ang panibagong batch ng mga luha ni Chanel nang marinig na niya ang tinig ng kanyang ina mula sa kabilang linya. Mahina at patuloy pa siyang humikbi, damang-dama na niya ang bikig na nakabara sa kanyang lalamunan at ang panghahapdi ng kanyang namumulang mata sa tuloy-tuloy na paglalabas ng kanyang mga luha. Lalo pang sumidhi ang sakit na hatid ng kanyang nararamdaman ng mga oras na iyon. Pinagsamang emosyon ng sakit, ng lungkot, ng panghihinayang, pagsisisi at ng pag-iisa niya sa lugar na siya lamang. At kahit anong alo ang kanyang gawin ay hindi noon magawang patigilin ang kanyang mga luha na tila ba may tubo ng sirang gripo ang kanyang mga mata. Hindi iyon kayang patigilin ng mga alaala niyang masaya, ng mga alaala sa kanyang pagatao na labis nang nakakatawa. Walang papan
