“อินเอย ผนง...รจ...ตกม คืออะไร”
มังกรกัณฐ์พูดติด ๆ ขัด ๆ พลางยื่นโทรศัพท์มาให้ดู ในจอเป็นคลิปผู้ชายวัยรุ่นเหลือน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยมากับทรงผมแสกข้างหน้าผากกว้าง สวมชุดผ้าไหมสีเทาราคาสูงพ่วงไปด้วยหน้ากากอนามัยที่เข้ากับชุด ตัดเย็บมาจากผ้าไหมชั้นดี ยืนอยู่หลังโพเดียมพูดเสียงอู้อี้เสียจนซับไทยยังแปลไม่ออก
“มังกรกัณฐ์ ผมบอกให้ดูแต่สิ่งดี ๆ ไงครับ” ผมหันไปดุคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“อันนี้ไม่ดีเหรอ?”
“ไม่ดีครับ” เขาขมวดคิ้วมองในจอโทรศัพท์ด้วยความไม่เข้าใจ จากนั้นก็เลื่อนดูอย่างอื่นในเฟซบุ๊ก รามสูรเอื้อมมือมาเร่งแอร์ขึ้น เพราะอากาศเริ่มจะร้อนอบอ้าว สาเหตุก็มาจากจราจรในเมืองที่แน่นขนัดอยู่ด้านหน้า
“ผมว่าจะถามนานแล้ว ทำไมฝั่งคนขับไม่มีกระจกครับ” สงสัยตั้งแต่ตอนขับไปชะอำ
“มันแตก” ผมพยักหน้าเข้าใจไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ อยู่บ้านหลังนั้นมาหลายเดือนข้าวของเครื่องใช้หลาย ๆ อย่างก็เริ่มจะหมด วัน
