17 หวานเย็น

2982 Words

ในบ้านไม้สองชั้นตอนนี้เงียบสงัดยิ่งกว่าป่าช้า ได้ยินแต่เสียงลมที่แทรกซึมไปด้วยแรงอำมหิตลอยกระจายไปทั่ว อากาศ จนผู้มีชีวิตอยู่หนึ่งคนขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่สิ มีเปียกปูนด้วยหนึ่งตัว อย่างน้อยพวกเขาก็เอามันกลับมาด้วย ตอนนี้อินเอยนั่งคุกเข่ากับพื้นไม้แข็ง ๆ ก้มหน้างุดตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า จะไม่ให้สั่นได้อย่างไร เพราะคนตัวโตที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้านซ้ายก็ถือโซ่ ด้านขวาก็ถือสายเข็มขัด ตายแน่ ๆ “มีอะไรอยากพูดไหม” น้ำเสียงเข้มที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจของมังกรกัณฐ์ถามขึ้น “ผะ..ผมอยากกลับบ้าน ผมคิดถึงบ้าน” คนตัวเล็กบอกไปในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ตัวยังคงสั่นงก ๆ เขาคงจะไม่ใจร้ายเกินไปหรอกใช่ไหม พวกเขาเปลี่ยนไปแล้วนี่ “นี่ไม่ใช่บ้านนายหรือไง” “ไม่ใช่ ผมอยากกลับบ้านจริง ๆ ผมคิดถึงแม่” “แล้วทำไมไม่ขอ” “ถ้าขอแล้วคุณจะให้กลับหรือไง” “ไม่ให้” “….” “นายมีเหตุผล ฉันไม่ลงโทษดีไหม” “จะ…จริงเหรอครับ” อินเอยเงยหน้าขึ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD