ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้วหลังจากกลับจากชะอำ ตั้งแต่กลับมาผมตื่นมาใส่บาตรทุกเช้า รู้สึกเลยว่าแต้มบุญของตัวเองนั้นเหลือน้อยเต็มที ผ่านความเป็นความตายมาไม่รู้กี่หน โชคดีที่รอดมาได้ ยังไม่ถึงวัยเบญจเพสยังเจอขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดตอนตัวเองอายุยี่สิบห้าเลยว่าจะขนาดไหน
หนึ่งอาทิตย์เต็มที่ผมแทบไม่เจอหน้าพวกเขาเลย หรือเพราะทำให้คนมองเห็นแล้วพลังหมดนะ (- -?) คือเท่าที่เคยดูหนังมามันเป็นแบบนั้น ฮ่า ๆๆ แต่ก็ดีเหมือนกันค่อยหายใจโล่งหน่อย ไม่ค่อยอยากจะยอมรับทฤษฎีสะพานแขวนสักเท่าไหร่ แต่ว่ามันเกิดขึ้นกับผมจริง ๆ การที่ไม่ได้เจอหน้ามันทำให้รู้สึกเหงา ๆ แต่ถ้าพวกเขาหายไปสักเดือนผมก็น่าจะกลับมาเป็นปกติ
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
‘มารยาทน่ะรู้จักไหม!! มาบีบแตรหน้าบ้านคนอื่นเนี่ย’ ผมขมวดคิ้วยุ่งเดินออกมาหน้าบ้านมีรถกระบะสีขาวจอดเทียบหน้ารั้วประตูรถเปิดออก ขายาว ๆ ที่สวมกางเกงวอร์มไนกี้สีดำก้าวลงมา ใบหน้าหล่อเหลาของ
