คนถูกดุกลับไปนั่งฟุบตัวลงอยู่ที่อีกฝั่ง ทั้งที่อยากจะช่วย แต่คนไม่จำเป็นอย่างเธอก็ทำได้เพียงแค่พาตัวเองถอยออกมานั่งมองห่างๆ พูดปลอบใจพ่อคนเจ็บบ้างก็เท่านั้น
ความจริงก็เข้าใจดีทุกอย่างว่ามันคือหน้าที่ แต่ความน้อยใจที่เอ่อล้นอยู่เต็มหัวใจกลับมีพลังมากพอขับน้ำในตาให้ไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า
ถึงพยายามที่จะห้าม แต่มือบางที่เช็ดน้ำตาบนหน้าตัวเองลวกๆ กลับเสมือนทำให้หยดน้ำใสร่วงเผาะลงมาอีก
ก่อนต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการสกัดกลั้นก่อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมากับน้ำตาอีกหยดที่กำลังร่วงไหล พยักหน้ารับคำใครอีกคนที่เดินมาบอกให้อยู่เฝ้าบ้านดีๆ พอล็อคกลอนปิดประตูบ้านเป็นที่เรียบร้อย ก็เดินข้ามรั้วดอกไม้มาฟุบหน้าร้องไห้กับตัวเอง
ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องร้องไห้ฟูมฟายมากมายอะไรขนาดนี้
เธอเองคงไม่คู่ควรและไม่มีความสำคัญอะไรสักอย่าง
ทำไม ฮึก ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
กรรณหทัยสะอื้นไห้กับตัวเองอยู
