“อ่าวรุ้ง ไปไงมาไง มาๆ นั่งก่อน” เสียงห้าวของนายแพทย์หนุ่มหนึ่งในนั้นว่าพลางจัดการไปหยิบเก้าอี้อีกตัวมาวางไว้ให้ผู้มาใหม่นั่ง หญิงสาวส่งยิ้มสดใสให้กับทุกคน รวมทั้งยังเผื่อแผ่มาถึงคนไม่รู้จักอย่างเธอด้วย
“แหม เราก็ขับรถมาตามปกตินั่นล่ะ หลงทางไปไม่รู้ตั้งหลายรอบ” กล่าวเสียงใสก่อนหันมาส่งเสียงแง่งอนแบบไม่จริงจังนักพูดกับใครอีกคน “ว่าไงคุณหมอกิตติภัส ทำงานหนักจนลืมแล้วหรือยังไง แฟนจะมาเยี่ยมทั้งทีก็ไม่ยอมไปรับ”
จบประโยคนั้น กรรณหทัยต้องใช้ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติส่งยิ้มตอบกลับหญิงสาวอีกคนที่ยิ้มให้คนข้างๆ แล้วส่งยิ้มนั้นผ่านมาถึงเธอ
วาดรุ้งดูสดใส น่ารัก และเป็นมิตร เหมือนที่ทุกคนเคยบอก
แพทย์หญิงวาดรุ้ง ผู้หญิงที่เธอเคยเห็นแค่ข้างหลังลางๆ เดินเคียงข้างไปกับกิตติภัส ชายหนุ่มที่ทำให้เธอกระหืดกระหอบวิ่งตามหาไปทั่วพื้นที่กว้างใหญ่แล้วต้องหยุดยืนอยู่ตรงนั้น
หยุด…
