"Mauna na kayong umuwi, babe. ‘Di ba may pupuntahan pa kayo? ‘Wag n’yo sabihing nakalimutan n ‘yo?" Umarko ang labi ko para ngumisi. Pinanood ko sila kung paano bumuntong-hininga at kapagkuwan ay umiling. Nandito pa kaming tatlo sa loob ng classroom. Katatapos lang ng huling subject namin.
“Hindi naman namin nakalimutan, babe. It’s just that… nakakatamad kapag hindi ka kasama!” Marahas ang naging pagbuga ng hangin ni Lei habang nakapangalumbaba sa kanyang mesa.
Napangisi na lang ako habang ipinagpapatuloy ang paglalagay ng gamit sa bag. Isang notepad, moleskine notebook, at dalawang pen lang naman iyon. Nasanay kasi ako na kahit wala namang kailangang isulat ay gusto ko mayroong nakapatong sa ibabaw ng mesa, para ramdam na ramdam ko ang pagiging estudyante. Minsan nga ay tin
