EP 01 เพื่อเขาแล้ว...ยอมทุกอย่าง
1104 Words
สนามบิน
ฝีเท้าของชายหนุ่มสับรัวเมื่อเขาได้รับรู้ข่าวใหญ่จากปากของพ่อตัวเองเมื่อชั่วโมงก่อน รามคิรินทร์คว้าบิ๊กไบค์คันโปรดขับออกมาด้วยความเร็วเกินกฎหมายกำหนดเพื่อหวังว่าจะมาทันบางคนที่กำลังจะเดินทางวันนี้
"อยู่ไหนนะน้ำริน..." ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ เพื่อหาหญิงสาวที่เขาทำผิดต่อเธอไว้มากเหลือเกิน แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ก่อนจะเหลือบไปเห็นกำหนดการเดินทางบนจอใหญ่
"หนึ่งนาทีงั้นเหรอ พี่มาช้าไปหนึ่งนาที..." ขาสองข้างทรุดตัวลง รามคิรินทร์ก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่อาย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากันหยุดมองเขา
"ขอโทษ ฮะ..ฮึก พี่ผิดไปแล้ว ได้โปรดกลับมาที"
9 เดือนก่อนหน้า..
LB Club
ร่างแกร่งสูงสง่า สวมแมสดำปกปิดใบหน้า เสื้อผ้าคุมโทนเดินเข้ามาด้านในและเลี่ยงไปยังห้องทำงานของตัวเองไม่ให้เป็นจุดสนใจเพราะวันนี้มีเหล้าล็อตใหม่เข้ามาส่งทำให้เขาต้องวางงานที่ชอบเพื่อมาเคลียร์งานที่ใช่ (ใช่เพราะพ่อบังคับ)
"คุณรามครับ ผมเห็นคุณรดาที่หน้าทางเข้า"
"ไปเตรียมชุดเด็กเสิร์ฟให้หน่อยไป" รดา ผู้หญิงที่เป็นคนรักของรามคิรินทร์ เธอเป็นคนได้ครอบครองหัวใจที่ด้านชา แต่กลับไม่เคยได้รู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงเพียงเพราะรามอยากให้เธอรักเขาที่เป็นเขา ไม่ใช่เพราะนามสกุลที่ต่อท้ายมา ทั้งคู่คบกันมาราว ๆ เจ็ดเดือนแล้ว
"แบบนี้ถ้าคุณรดารู้ทีหลังจะไม่โกรธเหรอครับ"
"รดาเป็นคนน่ารัก เขาไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้หรอก"
"เฮ้อครับ" การ์ดคนสนิทถอนหายใจก่อนจะเดินจากไป เขาไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เจ้านายทำ แต่ไม่มีสิทธิ์ห้ามหรือแย้งใด ๆ ทั้งสิ้น ลูคัสผู้พ่อดื้อและรั้นยังไง รามคิรินทร์คูณเพิ่มไปอีกเท่าตัว
"เอกสารมีแค่นี้ใช่มั้ย ฉันจะลงไปข้างล่าง"
"ครับ มีเท่านี้เฉพาะสองชั่วโมงนี้นะครับ"
"หมายถึงชั่วโมงที่สามจะมีมาอีก?"
"ครับ"
"ฉันจะได้ไปขายถ่านกี่โมงล่ะทีนี้"
"คุณรามครับ รอบนี้ห้ามทิ้งงานเด็ดขาดนะครับ รอบก่อนคุณลูคัสโกรธจนควันออกหู" การ์ดหนุ่มต้องรีบดักเพราะหากรามหายไปก่อนงานเสร็จ พวกเขาซวยก่อนใคร
"อืม ๆ เอาชุดมาหรือยัง ฉันจะรีบลงไปง้อรดา" เพราะตอนนี้เขาและแฟนสาวมีปัญหากระทบกระทั่งกันอยู่ รามจึงอยากลงไปเจอหน้าคนรักไว ๆ
"เลิกทำงานแบบนั้น เปิดตัวกับคุณรดา ผมว่าน่าจะไม่มีเรื่องทะเลาะกันแล้วนะครับ"
"ขออีกสักนิดหน่า นายก็ทำเป็นเรื่องเครียดไปได้"
"ตามใจเลยครับ ส่วนนี่ชุดที่ขอ"
"ออกไปก่อน ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"ครับ" หลังจากไม่มีใครอยู่ในห้อง ชุดสูทสีดำเรียบหรูก็ถูกถอดออกด้วยฝีมือเจ้าตัว และครู่เดียวชุดเด็กเสิร์ฟก็เข้ามาแทนที่
"คนหล่อชุดไหนก็หล่อจริง ๆ" ชายหนุ่มส่องกระจกและเอ่ยชมตัวเองเหมือนที่ชอบทำ หากไม่ใช่คนในครอบครัวจะไม่ค่อยเห็นเขาในมุมนี้หรอก
ระหว่างทางที่เดินลงจากบันไดมาชั้นล่างก็ทำให้เขาพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เขามองเธอเป็นน้องสาวแสนดีแม้จะน่ารำคาญไปสักนิดรามก็พยายามมองข้ามผ่านเรื่องนั้นไป
"พี่คิรินทร์" น้ำรินเรียกรามด้วยชื่อที่มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียก เธอเป็นลูกสาวของอาน้ำชา เพื่อนของแม่เขา
"เสียงดังทำไมริน"
"ดุรินอีกแล้ว ว่าแต่วันนี้จะเป็นเด็กเสิร์ฟเหรอคะ?"
"อืม เวลาเจอพี่พร้อมรดาอย่าทักได้มั้ย เดี๋ยวแฟนพี่จะคิดมาก"
"เฮอะ จะพยายามค่ะ" น้ำรินตอบแบบขอไปที เธอแอบชอบรามตั้งแต่ยังเด็ก ชอบที่เขาคอยปกป้องเธอเวลามีคนมาแกล้ง แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ารามคิรินทร์ไม่เคยมองเธอเป็นมากกว่าน้องสาว แต่หัวใจไม่รักดีกลับไม่เคยตัดใจได้สักครั้ง
"ทำตัวดี ๆ เดี๋ยวพี่พาไปกินไอติม" หากไม่อยากให้น้ำรินเล่นอะไรแผลง ๆ ก็ต้องมีการติดสินบน และนั่นมันได้ผลเมื่อเด็กสาวยิ้มรับ
"น้ำรินรับทราบ"
"อืม มากับเพื่อนหรือไง?"
"ค่ะ"
"ดูแลตัวเองดี ๆ"
"พี่จะไม่ดูแลรินเหรอ?" เธอก็แกล้งถามไปแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่รามอยู่กับแฟนของเขา เธอจะไม่เคยอยู่ในสายตา
"อย่างอแง พี่จะไปทำงานแล้วขอตัวก่อน"
"ก็ได้ค่ะ" ร่างบางหน้าซึมลงเมื่อเขาเดินจากไป เธอมองตามแผ่นหลังกว้างที่ตอนนี้กำลังยืนคุยกับคนรักของเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำเอาใจของเธอปวดหนึบไปหมด
"มาก่อนเขา เจอก่อนเขา แต่ไม่ใช่คนที่ได้ใจพี่ก่อน" หญิงสาวพึมพำก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง
"หน้าซึมแบบนี้อีกแล้วนะริน"
"ซึมที่ไหน รินเปล่าซึมนะ"
"เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ จะแกล้งทำเหมือนไม่เป็นอะไรไปทำไม" แพรวเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของเธอเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
"เจ็บไปแล้วยังไง พี่คิรินทร์ก็ไม่เคยรับรู้สักหน่อย อีกอย่างต่อให้เขารู้เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี"
"ตัดใจมั้ย เขาดูจะรักพี่รดามากนะ" แพรวพูดพร้อมมองไปทางรามที่กำลังโอบเอวแฟนสาวเอาไว้
"ก็ถ้าพี่รดาคนนั้นดีจริง ๆ รินจะยอมถอย"
"ทำเหมือนกับว่าถ้าเขาไม่ดี รินจะทำให้พี่รามเลิกรักเขาได้ยังงั้นแหละ"
"อืม รินจะทำทุกทางให้เขาเลิกกัน ต่อให้ทางนั้นจะทำให้พี่คิรินทร์เกลียดเรา เราก็ยอม ดีกว่าเห็นพี่เขาเลือกคนผิด"
"น้ำรินนะน้ำริน เพื่อเขาแล้วยอมทุกอย่างจริง ๆ"
"เพราะพี่คิรินทร์เป็นเหมือนแสงสว่างของเราไง"
"สว่างสิ เผาได้แม้กระทั่งต้นไม้ของปู่ตัวเอง" แพรวพูดพร้อมส่ายหัว กิตติศัพท์ของผู้ชายที่เพื่อนเธอรักน่ะเธอรู้หมดเนื่องจากน้ำรินเป็นฝ่ายเล่าให้ฟัง
- Writer
