EP 02 รามเวอร์ชั่นน่ากลัว Warning!
898 Words
ช่วงดึกวันเดียวกัน
น้ำรินพยายามมองหารามเพื่อจะขอให้เขาไปส่งเหมือนที่ชอบทำประจำเวลาที่มา แต่มองยังไงก็ไม่เจอหญิงสาวจึงลุกออกจากโต๊ะเดินไปรอบ ๆ คลับ
"มองหารามเหรอ?"
"พี่รดา..."
"เห็นว่าขึ้นไปหาเจ้านาย"
"ขอบคุณค่ะ" น้ำรินเตรียมตัวจะเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อนั่งรอ แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยว"
"คะ?" เธอพยายามปรับสีหน้าให้นิ่งแม้ว่าความจริงจะไม่ชอบแฟนสาวของชายหนุ่มที่เธอแอบรักสักเท่าไหร่
"ขึ้นไปตามเขาให้หน่อยสิ พี่ว่าจะกลับแล้ว"
"ทำไมพี่ไม่ไปตามล่ะคะ?"
"เห็นรามบอกว่าเจ้านายไม่ชอบให้คนนอกขึ้นไปด้านบน ตอนแรกพี่เห็นเธอเดินลงมาไม่น่าจะมีปัญหา"
"ค่ะ"
"พี่ไว้ใจเธอได้ใช่มั้ย?" รดาเอ่ยถามต่อหน้าเพื่อนของเธอที่อยู่ด้วยกัน
"ถ้าไม่ไว้ใจ ก็เดินขึ้นไปเองสิคะ"
"เพราะทำตัวแบบนี้ไง รามเขาถึงไม่ชอบเธอ" เพื่อนรดาเอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยัน ส่วนน้ำรินก็สะบัดแขนออกจากการจับกุม
"อย่ารู้ดีไปหน่อยเลยค่ะ ใช่ว่าพี่คิรินทร์จะรักพี่มากขนาดนั้น"
"แน่ใจเหรอน้ำริน เธอรู้ดีว่ามันมากพอมั้ย เพราะขนาดเธอกับฉันป่วยพร้อมกัน คนที่เขาเลือกยังเป็นฉันเลย" ร่างบางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพราะเรื่องที่รดาพูดออกมามันเป็นความจริง
"ขอตัว" หากเถียงต่อไปเรื่อย ๆ เรื่องมันคงไม่จบ น้ำรินคิดว่าดีกว่าหากเธอเป็นฝ่ายยอมแพ้เสียเอง เสียหน้าก็ดีกว่าถูกรามดุเมื่อรู้ว่าเธอก้าวร้าวใส่ผู้หญิงของเขา
"อ้าว คุณหนูริน..."
"พี่คิรินทร์ล่ะคะคุณคีตะ"
"เห็นบ่นว่าอยากเข้าห้องน้ำ ตอนนี้น่าจะอยู่ในห้องทำงานเชิญครับ" คีตะการ์ดคนสนิทของรามเอ่ยพลางผายมือให้
"ขอบคุณค่ะ" เธอเดินขึ้นมาชั้นบนสุดและเคาะประตูสองสามครั้งแต่ด้านในไม่มีเสียงตอบกลับ หญิงสาวคิดว่ารามคงกำลังเข้าห้องน้ำจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปก่อนได้รับอนุญาต
"พี่คิรินทร์..."
"เข้ามาทำไมน้ำริน" รามถามด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบ เขารู้สึกผิดปกติกับร่างกายหลังจากดื่มเหล้าที่มีเด็กเสิร์ฟส่งมาให้ พร้อมกับบอกว่ามาจากน้ำริน โดยเด็กเสิร์ฟคนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารามเป็นใคร รู้เพียงว่าเป็นพนักงานใหม่ที่คีตะแจ้งไม่กี่ชั่วโมงก่อนได้เจอกัน
“รินแค่มาตาม เห็นพี่หายไปนาน”
“งั้นเหรอ?” แววตาแข็งกร้าวที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนถูกส่งมา ทำเอาร่างเล็กหวาดหวั่น
“เธอทำอะไรกับฉันน้ำริน!” ร่างแกร่งกระชากตัวเธออย่างแรงและเหวี่ยงเข้าที่กำแพง
“อ๊ะส์! พะ..พี่” หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เธอให้คนเอาอะไรมาให้ฉันดื่ม”
“รินเปล่า” รามกำแขนของหญิงสาวแน่นจนกระดูกข้อมือแทบร้าว
“อย่าตอแหล!”
“พี่คิรินทร์” คนตัวเล็กเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะไม่คิดว่าเขาจะต่อว่าเธอแรงขนาดนี้
“อยากได้ฉันมากหรือไงห้ะ เธอทำได้ยังไง”
“รินมะ…”
“ได้ ฉันจะสนองให้เธอเอง รับให้ได้กับสิ่งที่ตัวเองทำก็แล้วกัน!” รามขบกรามแน่นและดันน้ำรินให้นั่งลงไปบนโซฟา
“พี่คิรินทร์ พี่จะทำอะไร”
“เลิกทำใสซื่อ ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ” แววตาของเขาน่ากลัว เสียงก็สั่นจนน้ำรินเดาอาการไม่ถูก
“พี่เป็นอะไรพี่คิรินทร์”
“หุบปาก!” รามบีบเข้าที่ปากของเธออย่างแรง ก่อนใช้มืออีกข้างปลดเข็มขัดออกและโยนมันทิ้งไม่ไยดี แก่นกายไซซ์ใหญ่เกินมาตราหลุดออกมาจนแทบฟาดปากของเธอ มันแข็งและมีแต่เส้นเลือดปูนขึ้น น้ำรินพยายามจะเบือนหน้าหนีแต่ทำไม่ได้
“อ้าปาก”
“ไม่นะพี่คิรินทร์ รินไม่เอา”
“แต่เธอต้องทำ!” รามพยายามจะยัดมันเข้าปากเล็กโดยที่เธอไม่เต็มใจ การกระทำของเขาไม่ต่างจากการข่มขืนเธอเลยสักนิด
“ฮึก ปะ..ปล่อยนะ รินจะไปตามพี่รดามาให้” หากไม่กลัวรดารู้ความจริง หรือกลัวว่าเธอจะเจอเขาในเวอร์ชันนี้ เขาคงตามเธอแล้ว ฤทธิ์ยากำลังเล่นงานรามมันหนักจนเขาเชื่อได้เลยว่าเซ็กซ์ที่จะเกิดจากนี้มันคงรุนแรง ซึ่งแฟนสาวเป็นคนที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาโดยตลอด ไม่สมควรเป็นที่ระบายความใคร่
“อย่าเรียกชื่อแฟนฉัน!” รามโมโหหนักเมื่อคิดว่าน้ำรินเกิดกลัวในสิ่งที่ตัวเองทำและจะให้รดามารับผิดชอบ
“มะ..อึก!” ท่อนเอ็นสอดเข้าปากของน้ำรินอย่างแรง เขาขยับมันเข้าออกโดยไม่รู้สึกสงสารเธอเลยสักนิด ชายหนุ่มทำมันรุนแรงจนถึงขั้นเธอแทบอาเจียน น้ำหูน้ำตาไหลลงมารวมกันไปหมดเพราะเอ็นร้อนนั่นยาวทิ่มคอหอยของเธอ
“ถ้ามึงกัด กูจะฝั่งกระสุนใส่หัวมึงซะ!”
- Writer
