Fire Of Love • ไฟ(ร)ามรัก

สนามบิน ฝีเท้าของชายหนุ่มสับรัวเมื่อเขาได้รับรู้ข่าวใหญ่จากปากของพ่อตัวเองเมื่อชั่วโมงก่อน รามคิรินทร์คว้าบิ๊กไบค์คันโปรดขับออกมาด้วยความเร็วเกินกฎหมายกำหนดเพื่อหวังว่าจะมาทันบางคนที่กำลังจะเดินทางวันนี้ "อยู่ไหนนะน้ำริน..." ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ เพื่อหาหญิงสาวที่เขาทำผิดต่อเธอไว้มากเหลือเกิน แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ก่อนจะเหลือบไปเห็นกำหนดการเดินทางบนจอใหญ่ "หนึ่งนาทีงั้นเหรอ พี่มาช้าไปหนึ่งนาที..." ขาสองข้างทรุดตัวลง รามคิรินทร์ก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่อาย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากันหยุดมองเขา "ขอโทษ ฮะ..ฮึก พี่ผิดไปแล้ว ได้โปรดกลับมาที" 9 เดือนก่อนหน้า.. LB Club ร่างแกร่งสูงสง่า สวมแมสดำปกปิดใบหน้า เสื้อผ้าคุมโทนเดินเข้ามาด้านในและเลี่ยงไปยังห้องทำงานของตัวเองไม่ให้เป็นจุดสนใจเพราะวันนี้มีเหล้าล็อตใหม่เข้ามาส่งทำให้เขาต้องวางงานที่ชอบเพื่อมาเคลียร์งานที่ใช่ (ใช่เพราะพ่อบังคับ) "คุณรามครับ ผมเห็นคุณรดาที่หน้าทางเข้า" "ไปเตรียมชุดเด็กเสิร์ฟให้หน่อยไป" รดา ผู้หญิงที่เป็นคนรักของรามคิรินทร์ เธอเป็นคนได้ครอบครองหัวใจที่ด้านชา แต่กลับไม่เคยได้รู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงเพียงเพราะรามอยากให้เธอรักเขาที่เป็นเขา ไม่ใช่เพราะนามสกุลที่ต่อท้ายมา ทั้งคู่คบกันมาราว ๆ เจ็ดเดือนแล้ว "แบบนี้ถ้าคุณรดารู้ทีหลังจะไม่โกรธเหรอครับ" "รดาเป็นคนน่ารัก เขาไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้หรอก" "เฮ้อครับ" การ์ดคนสนิทถอนหายใจก่อนจะเดินจากไป เขาไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เจ้านายทำ แต่ไม่มีสิทธิ์ห้ามหรือแย้งใด ๆ ทั้งสิ้น ลูคัสผู้พ่อดื้อและรั้นยังไง รามคิรินทร์คูณเพิ่มไปอีกเท่าตัว "เอกสารมีแค่นี้ใช่มั้ย ฉันจะลงไปข้างล่าง" "ครับ มีเท่านี้เฉพาะสองชั่วโมงนี้นะครับ" "หมายถึงชั่วโมงที่สามจะมีมาอีก?" "ครับ" "ฉันจะได้ไปขายถ่านกี่โมงล่ะทีนี้" "คุณรามครับ รอบนี้ห้ามทิ้งงานเด็ดขาดนะครับ รอบก่อนคุณลูคัสโกรธจนควันออกหู" การ์ดหนุ่มต้องรีบดักเพราะหากรามหายไปก่อนงานเสร็จ พวกเขาซวยก่อนใคร "อืม ๆ เอาชุดมาหรือยัง ฉันจะรีบลงไปง้อรดา" เพราะตอนนี้เขาและแฟนสาวมีปัญหากระทบกระทั่งกันอยู่ รามจึงอยากลงไปเจอหน้าคนรักไว ๆ "เลิกทำงานแบบนั้น เปิดตัวกับคุณรดา ผมว่าน่าจะไม่มีเรื่องทะเลาะกันแล้วนะครับ" "ขออีกสักนิดหน่า นายก็ทำเป็นเรื่องเครียดไปได้" "ตามใจเลยครับ ส่วนนี่ชุดที่ขอ" "ออกไปก่อน ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า" "ครับ" หลังจากไม่มีใครอยู่ในห้อง ชุดสูทสีดำเรียบหรูก็ถูกถอดออกด้วยฝีมือเจ้าตัว และครู่เดียวชุดเด็กเสิร์ฟก็เข้ามาแทนที่ "คนหล่อชุดไหนก็หล่อจริง ๆ" ชายหนุ่มส่องกระจกและเอ่ยชมตัวเองเหมือนที่ชอบทำ หากไม่ใช่คนในครอบครัวจะไม่ค่อยเห็นเขาในมุมนี้หรอก ระหว่างทางที่เดินลงจากบันไดมาชั้นล่างก็ทำให้เขาพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เขามองเธอเป็นน้องสาวแสนดีแม้จะน่ารำคาญไปสักนิดรามก็พยายามมองข้ามผ่านเรื่องนั้นไป "พี่คิรินทร์" น้ำรินเรียกรามด้วยชื่อที่มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียก เธอเป็นลูกสาวของอาน้ำชา เพื่อนของแม่เขา "เสียงดังทำไมริน" "ดุรินอีกแล้ว ว่าแต่วันนี้จะเป็นเด็กเสิร์ฟเหรอคะ?" "อืม เวลาเจอพี่พร้อมรดาอย่าทักได้มั้ย เดี๋ยวแฟนพี่จะคิดมาก" "เฮอะ จะพยายามค่ะ" น้ำรินตอบแบบขอไปที เธอแอบชอบรามตั้งแต่ยังเด็ก ชอบที่เขาคอยปกป้องเธอเวลามีคนมาแกล้ง แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ารามคิรินทร์ไม่เคยมองเธอเป็นมากกว่าน้องสาว แต่หัวใจไม่รักดีกลับไม่เคยตัดใจได้สักครั้ง "ทำตัวดี ๆ เดี๋ยวพี่พาไปกินไอติม" หากไม่อยากให้น้ำรินเล่นอะไรแผลง ๆ ก็ต้องมีการติดสินบน และนั่นมันได้ผลเมื่อเด็กสาวยิ้มรับ "น้ำรินรับทราบ" "อืม มากับเพื่อนหรือไง?" "ค่ะ" "ดูแลตัวเองดี ๆ" "พี่จะไม่ดูแลรินเหรอ?" เธอก็แกล้งถามไปแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่รามอยู่กับแฟนของเขา เธอจะไม่เคยอยู่ในสายตา "อย่างอแง พี่จะไปทำงานแล้วขอตัวก่อน" "ก็ได้ค่ะ" ร่างบางหน้าซึมลงเมื่อเขาเดินจากไป เธอมองตามแผ่นหลังกว้างที่ตอนนี้กำลังยืนคุยกับคนรักของเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำเอาใจของเธอปวดหนึบไปหมด "มาก่อนเขา เจอก่อนเขา แต่ไม่ใช่คนที่ได้ใจพี่ก่อน" หญิงสาวพึมพำก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง "หน้าซึมแบบนี้อีกแล้วนะริน" "ซึมที่ไหน รินเปล่าซึมนะ" "เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ จะแกล้งทำเหมือนไม่เป็นอะไรไปทำไม" แพรวเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของเธอเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ "เจ็บไปแล้วยังไง พี่คิรินทร์ก็ไม่เคยรับรู้สักหน่อย อีกอย่างต่อให้เขารู้เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี" "ตัดใจมั้ย เขาดูจะรักพี่รดามากนะ" แพรวพูดพร้อมมองไปทางรามที่กำลังโอบเอวแฟนสาวเอาไว้ "ก็ถ้าพี่รดาคนนั้นดีจริง ๆ รินจะยอมถอย" "ทำเหมือนกับว่าถ้าเขาไม่ดี รินจะทำให้พี่รามเลิกรักเขาได้ยังงั้นแหละ" "อืม รินจะทำทุกทางให้เขาเลิกกัน ต่อให้ทางนั้นจะทำให้พี่คิรินทร์เกลียดเรา เราก็ยอม ดีกว่าเห็นพี่เขาเลือกคนผิด" "น้ำรินนะน้ำริน เพื่อเขาแล้วยอมทุกอย่างจริง ๆ" "เพราะพี่คิรินทร์เป็นเหมือนแสงสว่างของเราไง" "สว่างสิ เผาได้แม้กระทั่งต้นไม้ของปู่ตัวเอง" แพรวพูดพร้อมส่ายหัว กิตติศัพท์ของผู้ชายที่เพื่อนเธอรักน่ะเธอรู้หมดเนื่องจากน้ำรินเป็นฝ่ายเล่าให้ฟัง