เช้าวันต่อมา ประตูห้องนอนส่วนตัวของรามคิรินทร์ถูกเคาะจนเรียกว่าแทบทุบด้วยฝีมือของลูคัสผู้เป็นหัวหน้าครอบครัว ไม่นานชายหนุ่มก็เปิดออกมาด้วยใบหน้างัวเงีย
"อย่าเพิ่งหาเรื่อง ผมเพิ่งเลิกงานกลับมาอยากพัก"
"ไปรับหนูน้ำรินส่งมหาวิทยาลัย"
"บ้านเขาไม่มีรถเหรอ หรือล้มละลายแล้ว"
"บ้านเขาน่ะยังหรอก แต่ถ้าแกไม่ไปคนที่ล้มละลายจนได้ไปขายพวงมาลัยเป็นอาชีพจริงจังคือแก"
"ผมจะนอน"
"เลือกเอาแล้วกัน ระหว่างนอนกับไม่เหลืออะไร"
"พ่อ!"
"ฉันไม่ได้พูดเล่นกับแกอยู่นะคิรินทร์ ทำตัวให้มันดี ๆ เพราะช่วงนี้แกถูกคุมความประพฤติ"
"แค่เพราะหลานสาวสุดโปรดของพ่ออมให้ผม มันต้องขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าผมต้องรับผิดชอบผู้หญิงที่นอนด้วยงั้นผมก็ควรได้แต่งงานกับรดาแล้ว"
"แน่ใจเหรอรามคิรินทร์?"
"...."
"หึ! สิบนาที ถ้าแกไม่ลงมาเราเห็นดีกัน" ลูคัสเดินจากไป ทิ้งไว้ก็แต่ลูกชายที่ตอนนี้หัวเสียมากกว่าสิ่งไหน และในที่สุดเขาก็ต้องยอมเป
