เช้าวันต่อมา รามมารับน้ำรินด้วยสีหน้าที่บอกบุญไม่รับสุด ๆ ร่างบางเปลี่ยนชุดนักศึกษาของตัวเองจากกระโปรงพลีตยาวเท่าเข่า เสื้อตัวใหญ่ เป็นกระโปรงทรงเอที่สั้นจนโชว์ขาเรียวยาวและเสื้อกระดุมปริ
"เหอะ เธอจะไปเรียนหรือไปหาลูกค้า?"
"หาลูกค้ามั้งคะ" ร่างแกร่งหันกลับมามองน้ำรินด้วยสายตาที่แทบไม่อยากจะเชื่อ เด็กดีที่แสนเชื่อฟังและหวาดกลัวคนนั้นหายไปแล้ว เหลือเพียงน้ำรินที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขามากขึ้น แต่ถึงแบบนั้นก็ยังมีความหวาดหวั่นที่แสดงออกมาเพียงเล็กน้อย
"คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะสนใจเธอหรือไง"
"ทำไมรินต้องรอให้พี่มาสน ในเมื่อพี่แยกแยะเพชรกับกรวดในมือไม่ได้นั้นมันก็เป็นปัญหาของพี่"
"อย่าว่ารดา" เขาขบกรามแน่นและเอื้อมมือไปบีบแขนของเธออย่างที่ชอบทำ
"ถ้าพี่ว่ารินได้ รินก็ว่ารดาได้เข้าใจมั้ย ต่อจากนี้ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่จะยอมพี่อยู่ฝ่ายเดียว ในเมื่อรินต้องชดใช้เรื่องราวแย่ ๆ ในคืนนั้น คนที่มีส่ว
