เช้า
น้ำรินตื่นขึ้นด้วยอาการปวดร้าวไปทั่วร่างกาย ช่วงกลางกายของเธอเจ็บจนแทบขยับตัวไม่ไหว หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ห้องไม่พบคนที่ร่วมทำกิจกรรมรักกับตัวเองก็เกิดความเศร้าตีขึ้นในใจ
“เลือกเองนะน้ำริน เพราะฉะนั้นต้องทนให้ได้” เธอบ่นพึมพำในใจก่อนจะลุกขึ้นไปสวมเสื้อผ้าอย่างช้า ๆ เพราะไม่อยากให้มันสะเทือนจนเจ็บหนัก
ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นทำเอาร่างบางเบิกตากว้างเพราะนึกได้ว่าเมื่อคืนเธอลืมแจ้งพ่อและแม่ว่าจะไม่ได้กลับ
“ฮัลโหลค่ะ”
“ตื่นแล้วเหรอลูก เห็นตารามบอกว่าหนูเมาเลยให้นอนพัก ดีขึ้นหรือยัง พ่อจะไปรับ” ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร ประโยคที่พ่อของเธอเอ่ยมาก่อนทำเอาน้ำรินโล่งใจ
“ดีขึ้นแล้วค่ะ พ่อมารับเลยก็ได้ค่ะ”
“งั้นรอพ่อสักครึ่งชั่วโมงครับ”
“ค่ะ” หลังจากพ่อวางสายไป เธอค่อย ๆ สวมชุดเดรสของตนและเดินไปสำรวจตัวเองที่หน้ากระจก รอยแดงที่ต้นคอทำเอาคนตัวเล็กเบิกตากว้าง แม้มันจะเป็นรอยเดียว
