รามนั่งดื่มอยู่ด้านบน โดยไม่ละสายตาจากคู่หมั้นของเขาเลยแม้ชั่วครู่ก็ไม่ ขนาดจาฟาร์แอบถ่ายรูปส่งไปให้ลูคัสแล้วชายหนุ่มก็ยังไม่รู้ตัว
"เดี๋ยวกูมา" แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็ลุกอย่างรวดเร็วและวิ่งออกจากห้องไป
"ดะ.." ไม่ทันที่จาฟาร์จะเอ่ยถาม รามก็หายไปแล้วกับสายลมและเสียงประตูที่ปิดลง เมื่อมองไปจุดเดียวกันถึงรู้ว่าทำไมรามคิรินทร์ถึงวิ่งหน้าตั้งขนาดนั้น
"ปล่อย" เสียงน้ำรินพูดกับนักเที่ยวยามราตรีคนหนึ่งที่กำลังถือวิสาสะจับข้อมือเธอเพื่อพาไปกินเหล้าที่โต๊ะของพวกเขา สาเหตุที่ทำขนาดนี้ก็เพราะถูกหญิงสาวปฏิเสธจนรู้สึกเสียหน้า
"แค่แก้วเดียวเองครับ เดี๋ยวพี่ปล่อยกลับ"
"เราบอกให้คุณปล่อย"
"ไปด้วยกะ..."
"ปล่อย" เสียงเข้ม ๆ ด้านหลังทำเอาคนเมาต้องรีบหันไปมองแต่ไม่วายจับแขนน้ำรินแน่นขึ้นมากกว่าเดิม
"มึงเกี่ยวอะไรด้วยวะ"
"กูบอกให้มึงปล่อย" ชายหนุ่มกดเสียงต่ำ ยิ่งเห็นว่าน้ำรินเริ่มน้ำตาคลอและเบ้หน้าเหมือนกำ
