ผ่านไปกว่าสามชั่วโมง น้ำรินยังเดินเข้าออกช็อปแบรนด์เนมไม่มีหยุด รามคิรินทร์ที่เดินตามเริ่มเหนื่อยเพราะเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ตอนหลังมาเขาไม่ค่อยได้ผ่อนคลายเท่าที่ควร งานประจำที่เขาทำทุกวันก็ต้องปลอมตัวมากขึ้น จากเมื่อก่อนสามารถไปไหนได้โดยไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น
"เบื่อเหรอคะ?"
"อืม"
"อดทนอีกนิด เหลืออีกสองอย่างรินก็จะเรียบร้อยแล้ว"
"ใช้เงินสิ้นเปลือง"
"เฮ้อ บ่นทำไมคะ รินไม่ได้ขอเงินพี่สักหน่อย ไม่เหมือนพี่รดา ขนาดพี่ทำงานได้รายวันยังขอไม่หยุด"
"อย่ารู้ดีเรื่องของฉันไปหน่อยเลย"
"เฮอะ" เธอทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินเข้าไปอีกช็อป มีเสี้ยวหนึ่งของความคิดที่รามแอบคิดตาม แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็สะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป กลัวว่ามันจะทำให้เขาคล้อยไปตามเกมส์ที่ร่างบางวางไว้
"พี่คิรินทร์ มานี่หน่อย"
"อะไร" เขาเดินเข้ามาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนเอ่ยถามและชักสีหน้าใส่เธอ
"ชอบมั้ย" น้ำรินหยิบเสื้อสีขาวมาทา
