EP 03 เธอควรชดใช้
969 Words
เมื่อรามเสร็จไปน้ำแรก เขาเตรียมจะลากขาของเธอให้นอนลงเพื่อทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าตนจะทำ แต่ประตูถูกเปิดออกเสียก่อน รามหยิบผ้ามาคลุมตัวอย่างรวดเร็ว
“ไอ้คิรินทร์!” เป็นเสียงพ่อของเขาที่เปิดประตูเข้ามา คีตะได้ยินเสียงเจ้านายตวาดน้ำรินหนัก แต่ประตูถูกล็อกจึงรีบตามลูคัส
“ราม นั่นคุณ…” ด้านหลังของพ่อเขา เป็นรดาแฟนสาวที่รัก
“รดา มันไม่ใช่แบบที่คะ…”
“เราเลิกกันจริง ๆ เถอะค่ะราม” รดาหมุนตัวเดินออกไป รามพยายามจะวิ่งตามแต่ถูกพ่อของเขาดึงแขนเอาไว้ก่อน
“มึงจะไปไหน”
“ผมจะไปตามแฟนผม พ่อปล่อย!”
“แล้วผู้หญิงที่มึงทำเลว ๆ กับเขาล่ะคิรินทร์ มึงจะทิ้งเธอไปตอนนี้หรือไง” ลูคัสพูดด้วยความโมโหเนื่องจากน้ำรินเป็นลูกสาวของเพื่อนเขาและเพื่อนของภรรยา
“มันต่างหากที่ทำเลว พ่อถามมันดูว่าทำไมผมต้องทำแบบนี้”
“ฮึก รินไม่ได้ทำ”
“มึงเลิกตอแหล!”
“ไอ้ราม!” ลูคัสตวาดลั่น เขาไม่เคยสั่งสอนให้ลูกใช้คำหยาบคายกับผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะโมโหแค่ไหนก็ไม่สมควร
“พ่อปล่อยผม!” รามสะบัดแขนออกแค่ทำยังไงก็ไม่หลุดจากการจับกุม
“ไปใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปคุยกับพ่อที่บ้าน”
“ไม่ ผมจะไปตามรดา”
“ถ้ามึงไป ก็ไสหัวออกจากบ้านกูไปซะ!”
“พ่อ…”
“มึงเลือกเอา” ลูคัสปล่อยลูกชายให้เป็นอิสระก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเด็กสาวที่เขาเอ็นดูเหมือนลูกคนหนึ่ง
“น้ำริน ไปกับอา อาจะไปส่งหนูที่บ้านเอง”
“ค่ะ” เธอปาดน้ำตาออกและรีบลุกเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากห้องที่เป็นเหมือนนรก ความทรงจำในวันนี้ไม่อาจลืมได้ แต่เธอไม่นึกโกรธเขาเมื่อนึกได้ว่าอาการเขาคล้ายกับการโดนยา เพียงแค่ตอนนี้เธอกลัวรามคิรินทร์ก็เท่านั้นเอง
“หลบ” ลูคัสเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบเมื่อเขาพยายามจะพาน้ำรินออกจากห้องแต่รามขวางเอาไว้
“ฉันจะทำให้เธอได้รับกรรมอย่างสาสม ถ้ารดาทิ้งฉันไปเธอได้ตกนรกทั้งเป็นแน่!” น้ำตาหญิงสาวไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรักรามมากแต่ไม่เคยคิดจะทำให้รามเลิกกับแฟนด้วยวิธีแบบนี้เลย
“กูบอกให้มึงถอย!” ลูคัสตวาดหนักกว่าเดิมหลังเห็นว่าหลานสาวกลัวจนตัวสั่น
“โถ่เว้ย!” หลังจากพ่อของเขาพาผู้หญิงแพศยาออกไป รามระบายอารมณ์ด้วยการกวาดข้าวของบนโต๊ะทำงานของตัวเองลงมาหมด มือหนาหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องหรูกดโทรออกหารดาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ถูกตัดสาย เขาไม่ยอมแพ้และโทรออกอยู่แบบนั้น จนกระทั่งเธอรับสาย
“รดา..”
“ราม คุณนอกใจรดา หวังว่าครั้งนี้คงเป็นเหตุผลที่เราสามารถเลิกกันได้”
“รดา ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้ทำจริง ๆ นะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“พอเถอะ เราสองคนฝืนกันมากเกินไปแล้ว”
“รดา..คุณอยู่ไหนผมจะไปหา”
“เจ้านายของคุณเขาโมโหมาก คุณเอาเวลาที่ตามมาโทรหารดาไปขอโทษเขาเถอะ ลาก่อนนะคะ” รดากดวางสายไป ส่วนรามทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างคนที่หมดแรง
เขากับเธอทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ มาตลอด แต่เป็นชายหนุ่มเองที่ไม่คิดปล่อยมือแฟนสาวไปและยื้อเอาไว้ให้มากที่สุดเพราะเขารักเธอ แต่เหตุการณ์วันนี้ทำให้เขาต้องเสียรดาไปจริง ๆ
“น้ำริน ฉันจะให้เธอชดใช้ให้สาสม เมื่อฉันมีความสุขไม่ได้ เธอเองก็ไม่สมควรมี” รามขบกรามแน่นก่อนจะรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเพื่อกลับบ้านไปคุยกับพ่อของเขา
“คุณรามครับ…” คีตะเรียกเจ้านายที่เดินออกมา ก่อนจะรีบก้มหน้าลงเมื่อสายตาที่มองเป็นการตำหนิ
“ไม่ต้องตาม” ร่างแกร่งคว้ากุญแจรถในมือการ์ดและเดินลงมาด้วยอารมณ์ที่พร้อมเผาทุกอย่างที่ขวางหน้า
บ้านบราวน์
“คิรินทร์…” เจ้าขาเดินลงจากด้านบนมาเจอลูกชายรีบเข้าไปสวมกอดทันที
“มี้เจ้าครับ คิรินทร์ไม่ได้ทำ”
“ลูกไม่ได้ทำจริง ๆ ใช่มั้ย” คนเป็นแม่ผละตัวออกและมองลูกชายของเธอ
“น้ำรินวางยาผม”
“คิรินทร์แน่ใจเหรอลูก” เจ้าขารู้จักน้ำรินมาตั้งแต่ยังเด็ก และมองออกว่าหลานสาวชอบลูกชายของตน แต่ที่ผ่านมาน้ำรินอยู่ในขอบเขตไม่เคยก้าวก่าย
“ผมมั่นใจ หลังจากผมดื่มเหล้าที่เธอฝากเด็กเสิร์ฟมาให้ ผมก็รู้สึกไม่ดี”
“แต่แกไม่สมควรทำแบบนั้นกับน้อง” ลูคัสที่เพิ่งเดินเข้ามาได้ยินการสนทนาและเรื่องราวจากปากลูกชายจึงเอ่ยขึ้น
“พ่อ เธอควรรับสิ่งที่เธอทำ ไม่ใช่มาร้องไห้เหมือนถูกกระทำ”
“แกยังมีความเป็นคนอยู่มั้ยราม แต่ทำกับน้องรุนแรงแค่ไหน ปากน้องถึงแตกยับแบบนั้น”
“เรื่องของมันสิ”
“แกต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำลงไป”
“พ่อคิดจะทำอะไร..”
“หมั้นกับหนูน้ำรินซะ ถ้าไม่อยากให้แม่แกต้องแตกหักกับเพื่อน”
“ผมไม่หมั้น ให้ตายก็ไม่!”
“ฉันให้โอกาสแกคิดใหม่อีกที”
“….”
“อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีที่เด็ดขาดกับแกนะรามคิรินทร์ แกก็รู้ว่าคนอย่างฉันไม่เคยใจดีกับคนที่พูดไม่รู้เรื่อง”
- Writer
