"ตำแหน่งภรรยาของคาเซน ไม่จำเป็นต้องก้มหัวหรือส่งยิ้มให้ใคร หยิ่งไว้นั่นแหละดีแล้วเพราะคนพวกนั้นต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายเคารพเธอ"

ลัมบาน่า บราวน์ พ่อม่ายลูก 4 ชายผู้เสียภรรยาอันเป็นที่รักไปด้วยเรื่องของอำนาจ เมื่อเวลาผ่านไปเขาได้พบกับเธอ หญิงสาวรุ่นราวคราวลูก คนที่ทำให้ใจด้านชากลับมาเต้นอีกครั้ง แต่แล้วความจริงก็เล่นงาน เพราะความรักและหน้าที่มันสวนทางกัน เธอเป็นลูกสาวของผู้ชายที่หมายเอาชีวิตเขา เป็นเหมือนของต้องห้ามที่เขาไม่สามารถรักได้ หัวใจของชายวัยกลางคนกลับไม่รักดี เขาต้องทำยังไง ระหว่างตัดใจจากเธอ หรือ ตัดพ่อเฮงซวยคนนั้นจากชีวิตของผู้หญิงที่เขารัก ไวโอเล็ต วิลเลี่ยม ลูกสาวบุญธรรมของเอดีน ภัคคินสัน เธอใช้นามสกุลของเมียเก็บของเอดีนเพราะมีเหตุผลสำคัญ แน่นอนมันเกี่ยวข้องกับลัมบาน่าโดยตรง ผู้ชายที่ฆ่าพี่ชายของเอดีน ทำให้เอดีนและครอบครัวต้องเจอกับปัญหามากมาย ไวโอเล็ตมีหน้าที่สำคัญที่ผู้มีพระคุณของเธอมอบหมายให้ นั่นคือการปลิดชีวิตของลัมบาน่าให้ทรมารมากที่สุด เท่าที่ความสามารถของเธอพอจะทำได้ แต่แล้วเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง กลายเป็นใจไม่รักดีของหญิงสาวเองที่ไม่สามารถทำได้ตามความประสงค์ในครั้งแรก ระหว่างผู้ชายที่ให้ชีวิตใหม่แก่เด็กกำพร้าแบบเธอ กับ ผู้ชายที่เธอเผลอใจไปรัก ท้ายที่สุดแล้วทางเลือกย่อมมีเพียงทางเดียว เธอควรเลือกทางไหน

เจ้าป่า นฤบดินทร์ อดีตทนายฝีมือดีของตระกูลมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลทางอังกฤษเพราะความผิดพลาดเรื่องเดียวทำให้เขาเกือบต้องจบชีวิตลงที่ห้องแดงตระกูลบราวน์ ไม่รู้ต้องขอบคุณโชคชะตาหรือหน้าตาของตัวเองที่ดันไปโดนใจนางฟ้าของบราวน์เข้า เขาถึงยังมีลมหายใจอยู่รอดถึงตอนนี้ แต่นั่นก็คงไม่นานเมื่อใจของเจ้าป่าไม่คิดจะรักอลิเซียเช่นเดียวกับความรู้สึกของหญิงสาวที่มีต่อเขา เรื่องราวของทั้งสองเริ่มต้นจากความผิดพลาด จนกระทั่งมีโซ่คล้องใจเพราะความผิดพลาดเช่นเดียวกัน จะให้เจ้าป่ารับผิดชอบชีวิตผู้หญิงคนนี้ยังไงในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการมีเธออย่างเต็มใจตั้งแต่แรก อลิเซีย บราวน์ นางฟ้าของตระกูล ผู้หญิงคนเดียวในสายเลือดบราวน์รุ่นแรก เธอตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่เป็นเพียงของแค้นคนอื่น ยื่นข้อเสนอให้ได้เขามาร่วมเตียง แต่แล้วทำไมแค่นั้นมันกลับไม่พอ ทำไมใจไม่รักดีถึงต้องการมากกว่านั้น ให้ทำยังไงเขาก็ไม่ต้องการความรักของเธอ แม้กระทั่งมีโซ่คล้องใจแล้วก็ตาม เขายังดั้นด้นจะไปจากกรงทองที่สร้างไว้ให้ แบบนี้เธอควรปล่อยเขาไปหรือเปล่า ปล่อยไปในแบบคนที่อยู่เพื่อรอวันตาย

รามคิรินทร์ บราวน์ ทายาทตระกูลบราวน์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความซื่อสัตย์ต่อคนรัก แต่เขากลับทำผิดมหันต์ด้วยการนอกกายแฟนสาวของตน "มันอยากมากนักเหรอน้ำริน ร่านจนถึงขั้นยอมวางยาฉันเพื่อให้ตัวเองสมหวังเลยใช่มั้ย ศีลธรรมในตัวเธอมีบ้างหรือเปล่า?" น้ำริน พร้อมพิชะยะ ลูกสาวเพียงคนเดียวของน้ำชา เพื่อนคนสนิทของเจ้าขาแม่รามคิรินทร์ เธอตกเป็นผู้ต้องสงสัยวางยารามเพราะแอบรักเขามานานหลายปีแต่ไม่เคยสมหวัง หญิงสาวต้องก้มหน้าชดใช้ความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อจนในที่สุดความอดทนก็หมดลง… "รินเป็นคนที่พี่หันมาเมื่อไหร่ก็เจอ แต่พี่หันกลับมาไม่ทันในวันที่รินยังรู้สึก"

“ระหว่างคนรักที่ทิ้งไป กับ ผู้หญิงอีกคนที่คอยดูแล เวทมนต์จะเลือกใคร?”

เธอจะบอกว่ายอมทิ้งเซ็กที่เร่าร้อนของฉันเพื่อไปรักไอเวรนั่นนะเหรอ บัดซบสิ้นดี!

"นายไม่ได้จ่ายให้ฉัน แต่ฉันจ่ายให้นาย เรื่องของเราก็ควรจบที่บนเตียงเหมือนกัน!"

"หมอหันมารักฉันบ้างได้มั้ยคะ?!" หญิงสาวเอ่ยถามทั้งน้ำตา "เธออย่าลืมนะว่าเธอเลือกเอง! เลือกจะเสนอร่างกายของเธอมาให้ฉันเอาฟรีๆ เพราะฉะนั้นอย่าเรียกร้องอะไรที่เป็นไปไม่ได้!!" หมอหนุ่มบีบเข้าที่หน้าเธออย่างแรงเมื่อเขาไม่ชอบที่เธอพูดประโยคปัญญาอ่อนพวกนั้นออกมา "หมอไม่มีวันรักฉันได้เลย ชะ..ใช่มั้ยคะ?!" เธอข่มเสียงของตัวเองไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อฟังคำตอบ "ฉันไม่มีวันรักเธอ!!" พูดจบหมอก็หันหลังเดินออกจากห้องไป โดยไม่สนใจหญิงสาวที่ร้องไห้แทบขาดใจกับคำพูดของเขา เรื่องราวความรักของหญิงสาวที่หลงรักชายหนุ่มคนนึงมานานหลายปี เธอยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายของเขา แม้แต่การเอาตัวเข้าแลก เพราะคิดว่าสักวันเขาจะรักเธอ แต่ความจริงแล้วเขามีผู้หญิงที่เขารักอยู่แล้วและไม่มีวันรักเธอได้!!

ไรเฟิล ผู้ชายนิ่ง ๆ ที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัย เขาดูไม่อันตรายสักนิดสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ แต่ใครจะไปรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังจริงมั้ย? ทุกคนมักรู้จักเขาแค่ผ่าน ๆ ตามพวกนิตยาสารนักธุรกิจ และทุกคนก็จะได้รู้จักเขาแค่ในมุมที่เขาต้องการให้รู้จักเท่านั้นด้วย ความร้ายกาจของไรเฟิลจะมีแค่เธอเท่านั้นที่จะได้รับรู้ จุดเริ่มต้นการเป็นผู้ชายเนิร์ด ๆ คือการสร้างภาพเพื่อให้เธอไว้วางใจก็เท่านั้นเอง ไรเฟิล = เสือร้ายในคราบแมว ดิสนีย์ หรือ ดิส ผู้หญิงที่ทุกคนมองว่าเป็นเด็กใจแตก เพียงเพราะเธอสร้างเกาะป้องกันตัวเองจากเรื่องร้าย ๆ ครอบครัวของเธอแตกแยก พ่อมีเมียน้อย จนแม่ของเธอทิ้งไปมีคนใหม่ เธอขาดความอบอุ่นเพราะทั้งสองทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ทำให้ดิสนีย์ทำตัวกร้านโลกประชดท่าน มันได้ผลเมื่อพวกเขาต้องคอยปวดหัวตามเช็ดตามล้างข่าวเสีย ๆ หาย ๆ ที่เธอก่อไม่เว้นวัน ไม่มีใครรับรู้ว่าเธอบอบช้ำมากแค่ไหน เธอต้องเก็บความเสียใจไว้เพียงคนเดียว จนกระทั่งมาเจอกับเขา ผู้ชายที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าโลกใบนี้ยังมีคนใจดีกับเธออยู่ ไรเฟิลไม่เหมือนผู้ชายที่เธอเคยเจอ มันยิ่งทำให้เธอไว้วางใจเขามากขึ้น โดยไม่ทันระวังว่าเขาก็คือผู้ชายคนนึงเหมือนกัน และเขาก็เปรียบเหมือนเสือร้ายดี ๆ นี่เอง ดิสนีย์ = แมวในคราบเสือสาว ❗️ห้ามก็อปหรือคัดลอกทุกกรณี ❗️อาจมีเนื้อหาที่รุนแรงบ้าง ❗️นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของนักเขียน อาจจะมีเนื้อหาที่ไม่ถูกใจมาก กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสนุกโดยไม่ทำร้ายความรู้สึกนักเขียน

เอี๊ยดดดด!! เสียงของล้อรถที่ถูกเบรคกระทันหันดังไปลั่นบริเวณ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของรถเดินเข้าไปในบ้านด้วยอารมณ์ความโกรธหลังจากที่พ่อของเขาโทรตามว่าให้กลับมาคุยเรื่องแต่งงาน "ขับรถเข้าบ้านแกจะขับให้มันเร็วอะไรนักหนา?!" พ่อของเขาดุขึ้นเมื่อเห็นหน้าลูกชาย "แล้วพ่อเป็นอะไรนักหนาถึงจะต้องบังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รัก" เปลวย้อนกลับพ่อด้วยความโกรธ เขาไม่ชอบการที่มีใครมาบงการชีวิตส่วนตัว อีกอย่างเรื่องคู่ชีวิตเขาควรเป็นคนที่ได้ลือกเองไม่ใช่ให้ใครมาเลือกให้ "บีเกลเป็นเด็กดี ใครได้เป็นเมียก็โชคดีทั้งนั้น!" "แต่ผมไม่ได้ต้องการความโชคดีบ้าบออะไรนั้น ผมต้องการคนที่ผมรัก!" เขาเถียงอย่างสุดใจ หากต้องแต่งกับคนอื่นเขาคงไม่ค้านเท่าต้องแต่งกับเธอ เพราะการที่แต่งกับเธอเป็นไปได้ยากมากที่เขาจะได้ผู้หญิงที่ต้องการมาเป็นเมีย เพราะคนคนนั้นจะขึ้นชื่อว่าพี่เมีย "แกคงรู้ใช่มั้ยว่าถ้าขัดใจพ่อจะเป็นยังไง?!" พ่อของเขาขู่อย่างเหลืออด เพราะเปลวถูกตามจมาตั้งแต่เด็กจนเสียนิสัยถึงขั้นมาใครก็ขัดใจไม่ได้ "ระวังยัยหนูบีเกลอะไรของพ่อไว้ให้ดี ผมจะแต่งให้แต่ไม่รับปากว่าเธอจะทนผมได้!" พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไปโดยมีพ่อของตนมองตามอย่างสุดสายตา คลับ "มึงจะยกอะไรขนาดนั้นไอเปลว!" เพื่อนถามอย่างแปลกใจเพราะโดยปกติสิ่งที่ทำให้คนอย่างเปลวเครียดได้ไม่ใช่เรื่องที่มีบ่อยๆ เขาอารมณ์ดีมากกว่าเพื่อนทุกคนในกลุ่ม แต่วันนี้อารมณ์ของชายหนุ่มดูขุ่นมัวจนเพื่อนพากันแปลกใจ "กูไม่อยากแต่ง!" "แต่คนที่พ่อมึงให้แต่งเป็นคนดี" หมอพูดด้วยความหวังดี เขารู้ดีว่าเพื่อนชายต้องแต่งกับใครเลยสืบประวัติของเธอมาทำให้รู้เรื่องราวน่าสงสารของเธอ แต่ก็ไม่สามารถที่จะบอกเปลวได้เพราะอยากให้เขาเรียนรู้เธอด้วยตัวเอง "กูไม่ได้ต้องการคนดี มึงไม่เข้าใจหรอ กูต้องการคนที่กูรัก!" "แล้วมึงมั่นใจได้ยังไงว่าคนที่มึงรักจะอยู่กับมึงได้?" เพลิงเพื่อนชายถามขึ้นเพราะเขารู้จักคนในบ้านนี้พอสมควรเช่นเดียวกัน การที่เปลวได้แต่งกับบีเกลถือเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว เขาคงยังไม่รู้ตัว "อยู่ได้ไม่ได้กูกำหนดเอง ไม่ใช่การที่พ่อมาบังคับให้กูไปแต่งกับใคร" "พ่อมึงหวังดีนะไอเปลว!" ครามเป็นอีกคนที่พูดขึ้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนชายอคติกับคนที่กำลังจะเข้ามาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา "พวกมึงได้ค่าจ้างจากพ่อกูคนละเท่าไหร่ ถึงมาเป่าหูกูมากขนาดนี้!" เขาเริ่มพูดด้วยความหงุดหงิดที่ไม่มีใครเข้าข้างเขา และดูเหมือนว่าจะช่วยพ่อของเขาพูดเกลี้ยกล่อมอีก "อะไรที่ดีกับมึงพวกกูแค่แนะนำ แล้ววันนึงมึงจะรู้เองว่าทำไมทุกคนถึงพูดแบบนี้!" หมอภาคพูดขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายจากนั้นทั้งโต๊ะก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเพราะเหนื่อยที่จะต้องพูดกับคนที่ไม่รับฟังอะไรอย่างเปลว เช้าของอีกวัน ชายหนุ่มตื่นมาด้วยความสะลึมสะลือเพราะเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ เปลวหยิบขึ้นมารับโดยไม่ได้มองว่าใครที่โทรเข้ามา "ฮัลโหล" "วันนี้แกต้องเข้ามากินข้าวที่บ้าน หนูบีเกลจะมา" "อีกแล้วหรอ บังคับให้ผมแต่งไม่พอ ยังบังคับให้ผมไปเจอหน้าเธออีกหรือไง" ชายหนุ่มชักจะหงุดหงิดเต็มทน ผู้หญิงคนนี้ไม่มีใครอยากได้จนพ่อแม่ของเธอต้องหาผัวให้ลูกเลยหรือไงกัน "แกอย่าวุ่นวายให้มาก ไม่งั้นทุกการใช้ชีวิตของแกจะเต็มไปด้วยความลำบาก!" "โถ่เว้ย!!!!" เปลวสบทลั่นเมื่อพ่อเขาตัดสายไปไม่ให้เขาได้พูดอะไรต่ออีก ชายหนุ่มลุกจากที่นอนด้วยความหงุดหงิดหากเขาทนต่อชีวิตความลำบากได้คงกล้าขัดใจพ่อไปแล้ว แต่เปลวถูกเลี้ยงมาด้วยเงินทองเรื่องทนความลำบากมันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน "ยัยบีเกล เธอจะรู้ว่านรกมีจริง!" เปลวพูดกับตัวเองพร้อมกำหมัดแน่น เขาอยากจะเห็นหน้าเธอเต็มทนว่าต้องเป็นผู้หญิงประเภทไหนถึงไม่ปฏิเสธการแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ผ่านไปกว่าสองชั่วโมงที่พ่อของเขาโทรตาม เปลวก็ยังไม่ออกจากคอนโดของตัวเอง ในเมื่อเธออยากจะเจอเขานักก็ต้องรอเขาให้ได้ด้วย เปลวเจอบีเกิลผู้เป็นพี่สาวบ่อยเพราะเธออยู่ที่ไทย ส่วนบีเกล คนน้องที่เขาจะแต่งงานด้วยชายหนุ่มยังไม่เคยเจอ เนื่องจากเคยได้ยินมาว่าเธอเรียนเก่งจนได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ "ไม่รู้ว่ารูจะหลวมขนาดไหน อยู่ที่นู้นถูกเอามาไม่รู้กี่คนแล้วมั้ง" เปลวยังคงนั่งดื่มไวน์อยู่แบบนั้น ครืด เสียงโทรศัพท์ที่มีการเรียกเข้า ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่าใครโทรมาตอนนี้คงหนีไม่พ้นพ่อของเขาที่โทรมาตามอย่างแน่นอน "โหล" เปลวรับสายเสียวห้วน ๆ "ฉันสาบานว่าถ้าภายในครึ่งชั่วโมงแกมาไม่ถึงบ้าน บัตรทุกใบของแกจะใช้ไม่ได้แน่ไอเปลว!" คนเป็นพ่อไม่พูดยืดยื้อให้เสียเวลา เขาพูดประโยคเดียวแล้วตัดสาย ทำเอาเปลวต้องรีบลุกออกจากคอนโดของตัวเองทันที เพราะรู้ว่าพ่อของตนไม่เคยขู่ 20 นาที รถของเปลวก็มาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ "มานู้นแล้วครับตาเปลว" เมื่อเดินเข้ามาถึงพ่อของเขาก็หันไปพูดกับหญิงสาววัยกลางคน "สวัสดีครับ" เปลวยกมือไหว้ทั้งคู่ แม้เขาจะเกเรแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยก้าวร้าวกับผู้ใหญ่ "ไหว้พระเถอะลูก งั้นรอบีเกลแปปนะน้องไปเข้าห้องน้ำ" เปลวพยักหน้าตอบรับเบา ๆ "ไปนั่งตรงที่น้องนู้นไป จะได้สนิทกันไวๆหน่อย" เปลวกำลังจะหย่อนก้นของตัวเองนั่งข้างพ่อแต่กลับถูกไล่ "แล้วนี่ทำงานอะไรอยู่หล่ะเรา โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะนะ" พ่อของหญิงสาวหันไปถามเปลว "ผมมีร้านอาหาร และห้างที่เพิ่งเปิดครับ" เปลวตอบอย่างนอบน้อมทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองยิ้มออกมา ทั้งคู่คิดถูกที่เลือกเปลวให้กับบีเกล "ขอโทษนะคะ" จู่ ๆ ก็มีเสียงหญิงสาวคนนึงดังขึ้นด้านหลังแต่เปลวไม่หันไปมองเพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าตาของเธอ "อ้าวหนูบีเกลมาพอดี นี่เปลวลูกชายลุง ว่าที่เจ้าบ่าวของหนู" พ่อของชายหนุ่มแนะนำลูกชายให้เธอรู้จัก เปลวไม่มีทางเลือกต้องหันไปมอง "สวัสดีค่ะ" บีเกลยกมือไหว้ ใบหน้าของเธอสวยจนเปลวละสายตาออกจากเธอไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละคนที่เขาต้องการไม่ใช่เธอ สำหรับเปลวแล้วบีเกลก็สวยแค่หน้าตาเท่านั้น ไม่รู้ภายในจะเป็นยังไง "ตาเปลว ต่อไปนี้แกต้องไปรับน้องที่บริษัทไปส่งคอนโดทุกวัน จนกว่าจะแต่ง" "แต่พ่อครับผมมีงะ.." "แกทำไม่ได้เหรอ?" เปลวถึงกับเงียบไป.

สวัสดีครับ ผม นัท อานัท หล่อ รวย ลูกชายเจ้าพ่อ เจ้าชู้ ก็อย่างว่าแหละครับ ไม่มีเมียนี่หว่า ระหว่างทางเลยต้องมีคู่ซ้อมสักหน่อย ความจริงผมเองรอใครบางคนกลับมา โดยที่ไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาหาผมอีกหรือเปล่า.......