Chapter 8

1313 Words

มินปลดเสื้อผ้าหญิงสาวออกจนหมดในตอนนี้ทั้งสองคนเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอคิดว่าตัวเองกำลังฝันดีอยู่ นาเดียกอดรัดชายหนุ่มแน่นก่อนจะปล่อยให้เขาซุกไซ้ตามซอกคอ จากนั้นเขาก็เล้าโลมเธอจนทนไม่ไหวแล้วก็ทำในสิ่งที่คู่รักเขาทำกันแต่เขาจะพยายามทำเบาที่สุดเพราะเธอยังใหม่อยู่ “พี่คิดถึงนาเดียที่สุดเลยรู้มั้ย” เขาเอ่ยเสียงกระเส่าค่อยๆขยับความเป็นชายให้ล่วงล้ำเข้าไปในตัวของเธออย่างแผ่วเบา ร่างบางกัดริมฝีปากแน่นน้ำตาเล็ด ความรู้สึกครั้งแรกมันเจ็บปวดเหมือนเนื้อฉีกขาดออกจากกันแต่พอผ่านไปไม่นานก็แปลเปลี่ยนเป็นความสุขที่แทบจะทะลักออกมานอกอก “อื้อออออ อ๊ะ! อ๊ะ!” “เจ็บหน่อยนะคะทนเอานะ” ชายหนุ่มขยับแก่นกายความเป็นชายอย่างเป็นจังหวะ เมื่อเวลาผ่านไปหญิงสาวก็เริ่มขยับตามที่ชายหนุ่มคอยสอนได้ สองคนกอดรัดกันท่วงท่าทุกกระบวนถูกชายหนุ่มจัดให้อย่างเต็มอิ่ม คืนนี้เขาจะจัดการเธอทั้งคืนให้สมกับที่เขารอคอยมาเกือบห้าปี และไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาก็ยังจะทำแบบเดิมอีกครั้ง “อ๊ะ! อ๊ะ! พะ..พี่มิน” “อื้มมม ชอบมั้ยคะ” หญิงสาวร้องครางออกมาก่อนจะถูกเขาพลิกตัวขึ้นไปอยู่ด้านบนบ้าง เธอเรียนรู้ตามที่เขาสอนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตื่นมาจะจำได้มั้ยว่าทำอะไรลงไปบ้าง ‘เดี๋ยวพรุ่งนี้รู้กัน… หึ’ วันต่อมา… นาเดียค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆมือเล็กกุมขมับตัวเองไว้อย่างปวดหัว เมื่อคืนเธอดื่มไปเยอะมากแล้วก็ฝันดีด้วยเช่นกัน ฝันว่าได้บอกนักพี่มินแล้วก็มีความสัมพันธ์แบบคู่รักกันด้วย “อร๊าย! ไม่นะนาเดียเธอจะหื่นแบบนี้ไม่ได้” หญิงสาวบิดตัวไปมาก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกว่าช่วงล่างของตัวเองดูเจ็บแปลกๆ “ทำไมเจ็บจังไปชนอะไรมา…” เธอกุมขมับตัวเองอย่างปวดหัวก่อนจะค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นเนื้อตัวปวดร้าวแทบทั้งตัว เธอหันไปจะลงจากเตีบงแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆอยู่ในผ้าห่ม “อะไรอ่ะ” เธอหันไปมองข้างๆก่อนจะดึงผ้าห่มออก ภาพที่เห็นคือพี่มินในสภาพเปลือยเปล่านอนหลับคาพริ้มอยู่ข้างเธอ นาเดียเบิกตากว้างอย่างตกใจเธอเปิดผ้าห่มดูสภาพตัวเองที่มีแต่รอยช้ำแดงก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ฮือออออ ไม่ได้ฝันเหรอเนี่ย” นาเดียเด้งตัวออกจากเตียงพอเท้าถึงพื้นก็เซล้มลงไปทันทีเนื้อจากขาใช้แรงมากไปจึงอ่อนล้าล้มลงง่าย มินที่ได้ยินเสียงหญิงสาวก็สะดุ้งตื่นหันไปมองหญิงสาวก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ “ไปนั่งทำไรตรงนั้นอ่ะ” “พี่มิน เอ้ย! ท่านประธานคะทำไมถึงมาอยู่ในห้องของนาเดียได้อ่ะ แล้วเราสองคน…” “ฉันเมาอ่ะเธอก็เมาด้วยก็เลย…” หญิงสาวกุมขมับตัวเองอย่างเครียดหนัก เธอจะมอบความบริสุทธิ์ให้พี่มินในคืนแต่งงานแต่ว่าตอนนี้มันเสียไปแล้ว เธอเรียกกลับคืนไม่ได้แล้ว “ฉันขอโทษนะนาเดีย คือ… ฉันไม่ได้ตั้งใจ” มินเอ่ยออกมาเสียงเบา นาเดียเห็นหน้าเขาที่ดูเศร้าก็คิดว่าเขาคงเสียใจที่ต้องมานอนกับเธอที่เป็นเลขา “แล้วแบบนี้ท่านประธานจะทำยังไงคะ จะรับผิดชอบยังไง ได้นาเดียเป็นเมียแล้วจะต้องรับผิดชอบนะคะ” “ให้รับผิดชอบยังไงอ่ะ เราสองคนก็เมาด้วยกันทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ… เธอก็เต็มใจนี่แถมยังเริ่มก่อนด้วย” “พูดแบบนี้ได้ยังไงอ่ะคนใจร้าย ออกไปเลยนะนาเดียอยากอยู่คนเดียว ฮือออออ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหลบอยู่ในห้องน้ำ มินมองตามเธอไปก่อนจะหลุดขำออกมาอย่างสนุกที่ได้แกล้งหญิงสาวคืนบ้าง “ช่วยไม่ได้นะเราอยากเจ้าแผนการแกล้งพี่ก่อนเองทำไม” เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และไม่มีความรู้สึกผิดเลยซักนิดก็ลุกขึ้นเดินไปหาชุดคลุมมาสวมแล้วเดินผิวปากกลับห้องของตัวเองไปอย่างอารมณ์ดี อยู่ๆก็ได้เมียโดยตั้งใจ… ทางด้านของนาเดียเธอร้องไห้จนตาบวมก่อนจะล้างหน้าล้างตาอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปข้างนอก และตอนนี้ในห้องนอนของเธอไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่พี่มิน นาเดียทำหน้าบึ้งเดินไปหาเขาทุกห้องแต่ก็ไม่เจอ “คนใจร้ายจะไม่รับผิดชอบกันจริงๆเหรอ… ไอ้พี่มินคนเลว! ใจร้ายนาเดียมองพี่ผิดไปจริงๆ” หญิงสาวกอดอกบ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย เธอเดินไปเดินมาในหัวมีแต่ความกังวลเต็มไปหมด ถ้าพี่มินเขาไม่รับผิดชอบเธอขึ้นมาจะทำยังไง คุณแม่กับคุณพ่อต้องบ่นว่าเธอใจง่ายนอนกับเขาก่อนแต่งงานแน่นอนเลย “ฮือออ ทำไงดีอ่ะ” เธอได้ยินเสียงกริ่งดังมาจากข้างนอกก็เดินออกไปเปิดประตู แม่บ้านเอาชุดที่เธอฝากซักมาส่งให้ถึงที่ เธอยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องแล้วเอาชุดเฉิ่มตัวเดิมใส่ไปทันที “ไม่มีชุดใส่แล้วด้วย” นาเดียมองตัวเองในกระจกก่อนจะเดินคอตกออกมาจากห้องในสภาพหมดอาลัยตายอยาก หญิงสาวเดินไปยังล็อบบี้ก่อนจะเอ่ยถามพนักงานเสียงเบา “ที่นี่มีที่ให้คลายเครียดมั้ยคะ” “หมายถึงอะไรเหรอคะ…” เธอเดินคอตกออกไปทันทีไม่ถามอะไรต่อ นาเดียเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้ทิศทางก็บังเอิญเจอร้านขายเสื้อผ้าอยู่หลายร้าน เธอเดินไปดูชุดมากมายก่อนจะเลือกซื้อกางเกงยีนส์เสื้อยืดติดไว้เผื่อจำเป็นต้องใช้ เธอจ่ายเงินก็เดินกลับมาทางเดิมใจในบ่นตลอดทางว่าทำไมพี่มินถึงพูดเหมือนจะไม่รับผิดชอบเธอเลย “แต่พูดว่าพี่ผิดไปแล้วพี่จะรับผิดชอบหนูแค่นี้เอง ทำไมไม่พูดอ่ะ!” นาเดียบ่นออกมาก่อนจะเดินตรงไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดมุ่งหมาย เธอหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสายทันที “สวัสดีค่ะพี่บอส” (ท่านประธานมีประชุมคอนเฟอเรนซ์ตอนบ่าย ฝากจัดการด้วยนะนาเดีย) “ค่ะ” นาเดียกดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เธอเดินมาถึงหน้าล็อบบี้ก็เจอมินยืนคุยกับพนักงานอยู่ เขาหันมาสบตากับเธอก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ “ไปไหนมาจะฝากจัดการเรื่องอาหารให้เพื่อนฉันหน่อยนะ เค้ามาเที่ยวอยู่ตรงนั้น” นาเดียมองเขาอย่างเสียใจ นี่ตกลงจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย ได้ดิจะเอาแบบนี้ก็ได้ก็แค่เสียตัวเองไม่เห็นจะแคร์เลย ถ้าจะทำเย็นชาแบบนี้นาเดียจะจัดให้ “ได้ค่ะเดี๋ยวนาเดียจะจัดการให้ บ่ายนี้มีประชุมคอนเฟอเรนซ์นะคะไปที่ห้องประชุมด้วย” นาเดียพูดจบก็เดินออกไปหาเชฟทันที มินมองตามอย่างแปลกใจ เมื่อเช้ายังดราม่าอยู่เลยทำไมตอนนี้ทำเก่งขึ้นมาซะอย่านั้น ‘ทำไมไม่โวยวายหรือว่าเขาจะมองเธอผิดไป’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more