ตอนที่ 6
1392 Words
เมื่อมาร์กาเร็ตจากไปแล้วเวเวอร์ลี่ก็พยายามจะเตือนสติชายหนุ่ม แต่หล่อนก็ถูกตำหนิออกมาก่อนจะทันได้พูดจบเสียอีก
“อย่ามายุ่งกับความรู้สึกของผมอีก”
แล้วคนตัวโตก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนถอนใจอยู่เพียงลำพัง นี่หล่อนคิดถูกหรือคิดผิดนะที่เลือกจะเดินตามแผนการของอันโตนิโอ แผนการที่จะทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน ไม่เว้นแม้แต่หล่อนและอันโตนิโอเอง
เวเวอร์ลี่ถอนใจออกมาแรงๆ อีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจที่จะเดินไปหาที่เงียบๆ แต่ระหว่างทางหล่อนก็ได้พบกับนาธานเข้าเสียก่อน เขายืนดื่มไวน์อยู่ที่ริมระเบียง แผ่นหลังของเขายังกว้างเหมือนเดิม หญิงสาวน้ำตาซึม อยากโผเข้าไปกอดเขา อยากจะกลับไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้ หล่อนกับนาธานเดินกันคนละเส้นทาง เมื่อคิดได้เช่นนั้นหญิงสาวก็เลือกที่จะหมุนตัวจะเดินกลับไปทางเดิม แต่คนที่ยืนเกาะขอบระเบียงอยู่หันกลับมาเห็นเสียก่อน
“รังเกียจผมมากสินะ”
คำถามที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของนาธานทำให้คนที่ได้ยินอย่างหล่อนตัวแข็ง น้ำตาแห่งความปวดร้าวแทบจะทะลักออกมาเสียให้ได้ เวเวอร์ลี่ต้องกะพริบตาซ้ำๆ กันหลายต่อหลายครั้งเพื่อขับไล่หยาดน้ำแห่งความเสียใจให้กลับเข้าไปด้านใน และเมื่อทำสำเร็จหล่อนก็หันมาเผชิญหน้ากับเขาด้วยรอยยิ้มที่ผ่านการปรุงแต่งมาอย่างดี
“อะไรทำให้คุณคิดอย่างนั้นคะนาธาน...”
หญิงสาวหยุดยืนอยู่กับที่ ในขณะที่ผู้ชายหล่อลากดินตรงหน้าเดินตรงเข้ามาหา
“เพราะคุณกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างอันโตนิโอ ปาสซินี่ยังไงล่ะ”
หัวใจเจ็บปวดแค่ไหน แต่ปากก็จำต้องโต้ตอบออกไป “ค่ะ ฉันกับคุณอันโตนิโอเรารัก และเราจะแต่งงานกันในอีกไม่ช้า หวังว่าคุณจะไปร่วมงานของเรานะคะ”
กรามแกร่งของเขาขบกันแน่นจนขึ้นสัน หล่อนรู้ดีว่านาธานกำลังเจ็บปวดแค่ไหน รู้ดีว่าเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ กับสิ่งที่หล่อนทำ แต่หล่อนไม่มีทางเลือกไม่มีเลยจริงๆ
“ผมจะไปร่วมงานแต่งของคุณ...”
“ขอบคุณค่ะ” หล่อนฝืนยิ้มออกไปทั้งๆ ที่หัวใจกำลังร้องไห้ “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะนาธาน ป่านนี้คุณอันโตนิโอคงมองหาฉันแล้วล่ะ ฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดเรื่องคุณกับฉันน่ะ”
ดวงตาของนาธานแดงก่ำ นัยน์ตาสีน้ำเงินอมดำตอนนี้มืดมิดเสียเหลือเกิน
“แต่ผมกับคุณ... เราเคยเป็นคนรักกันมาก่อน”
มือหนาของนาธานที่ยื่นมาเกาะกุมข้อมือของหล่อนนั้นยังให้ความอบอุ่นเหมือนเดิม เวเวอร์ลี่คิดอย่างเจ็บปวด ก่อนจะตัดใจดึงมือของตัวเองออกมา
“ฉันจำได้ว่าเคยบอกคุณไปแล้วนะนาธาน คุณไม่ใช่คู่รักของฉัน แต่เป็นแค่ผู้ชายคลายเหงายามที่ฉันหาตัวจริงไม่ได้ก็แค่นั้นเอง ดังนั้นเข้าใจเสียใหม่นะคะ”
เขาเจ็บปวด สายตาของเขาบอกแบบนั้น แต่หล่อนก็อดชื่นชมเขาไม่ได้ที่ยังอุตส่าห์ระบายยิ้มขืนๆ ออกมาให้หล่อน
“ผมจะจำทุกคำพูดในวันนี้ของคุณเอาไว้”
“จำให้ขึ้นใจนะคะ ต่อไปจะได้ไม่โง่ให้ผู้หญิงคนไหนหลอกได้อีก”
หญิงสาวกัดฟันพูดวาจาร้ายกาจออกไปเพราะต้องการให้นาธานตัดใจจากหล่อนได้เร็วขึ้น แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำของหล่อนทำให้ผู้ชายสุภาพอย่างนาธานกลายเป็นซาตานขึ้นมาได้ในพริบตา
“ปล่อยนะคะ” เขาคว้าข้อมือของหล่อน และกระชากเข้ามากอดรัดแน่น
รอยยิ้มของนาธานตอนนี้มันไม่ผิดไปจากรอยยิ้มจากยมบาลแม้แต่นิดเดียว “ผมยอมรับว่าตัวเองโง่มากที่เลือกมอบหัวใจให้กับคุณ...” เขาแสยะยิ้ม ดวงตาลุกเป็นไฟ
“แต่สาบานเลยว่าต่อจากนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่มีวันยอมเป็นควายให้ผู้หญิงคนไหนสนสะพายได้อีก”
ศีรษะทุยสวย ใบหน้าหล่อลากไส้ก้มต่ำลงมาหาอย่างเชื่องช้าแต่ดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก
เวเวอร์ลี่พยายามดิ้นรน แต่ด้วยสองมือที่ถูกจับไพล่ไปตรึงรวมกันอยู่ด้านหลังทำให้หญิงสาวไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการเถื่อนของนาธานได้สำเร็จ
“ปล่อยนะคะ ปล่อยสิ”
“ผมจะไม่ยอมเป็นคนดีอีกต่อไป และคุณก็ต้องชดใช้” เขาแสยะยิ้มน่ากลัวอีกครั้ง
“ไม่นะ นาธาน... ปล่อยวีวี่นะ อุ๊บ...”
หญิงสาวร้องวิงวอนได้แค่นั้น ปากของหล่อนก็ถูกเขาประกบลงมา ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความป่าเถื่อนรุนแรงและไร้ซึ่งความปรานี นาธานขยี้ปากของหล่อน บดเคล้าดูดกลืนอย่างหยาบคาย เขากัดปากของหล่อนจนเลือดซึม ขณะที่มือหนาเลื่อนขึ้นมาขยำหน้าอกที่มีเพียงชุดราตรีบางเบาห่อหุ้มเต็มแรง บีบเคล้นอย่างหยาบโลน เอาแต่ใจ และเมื่อสมใจเขาก็ผลักหล่อนออกจากตัวอย่างไม่ปรานี ร่างอรชรล้มลงกองกับพื้นเต็มแรง
“คนใจร้าย...”
คนถูกต่อว่าหัวเราะร่วน ตอนนี้นาธานกลายเป็นซาตานไปแล้ว
“ช่วยไม่ได้ ก็คุณไม่ใช่หรือที่ปลุกไอ้ความชั่วร้ายในตัวของผมให้ตื่นขึ้นมา”
เขาเดินมาหยุดค้ำศีรษะของหล่อน ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะลดตัวต่ำลงมานั่งบนส้นเท้าของตัวเอง คางมนถูกนิ้วแกร่งสีแทนบังคับให้แหงนเงยขึ้นเพื่อสบสายตา
“จำเอาไว้ ผมเกลียดคุณ ผมจะเกลียดคุณไปชั่วชีวิต”
น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้ทะลักออกมาคลอเบ้า แต่ เวเวอร์ลี่ก็ยังอุตส่าห์ปั้นยิ้มหยันออกไปได้
“ฉันจะยินดีมาก ถ้าคุณทำได้อย่างที่พูด”
นาธานปล่อยมือจากคางมน และลุกขึ้นยืน
หญิงสาวกัดฟันลุกขึ้นยืนตาม ก่อนจะปั้นยิ้มออกมาอีก
“ขอบคุณนะคะที่ทำให้ฉันรู้ว่าผู้ชายไม่ได้จูบเก่งทุกคน”
คนที่กำลังจะหมุนตัวเดินจากไป ชะงักกึก และหันมาจ้องมองด้วยสายตาเรืองรองทันที
“แพศยา คุณมันยิ่งกว่าอีตัวอีกนะเวเวอร์ลี่”
คนถูกกล่าวหาหัวเราะ ทั้งๆ ที่ภายในอกแสนจะชอกช้ำ
“ขอบคุณที่ชมค่ะ แต่อย่าลืมสิคะว่าคุณก็เป็นคนหนึ่งที่หลงรักอีตัวคนนี้”
ไฟแค้นในดวงตาของนาธานลุกโชนขึ้น ก่อนที่เขาจะเค้นเสียงลอดไรฟันโต้ตอบออกมา
“ก็แค่เคย และตอนนี้ผมเกลียดคุณ จำเอาไว้ด้วยว่าผมเกลียดคุณที่สุด!”
เขาเดินจากไปแล้ว เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองหล่อนซ้ำอีกแม้แต่ครั้งเดียว น้ำตาที่พยายามกักเก็บเอาไว้ทะลักออกมาอย่างสุดจะกลั้น หญิงสาวสะอื้นไห้มองตามร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่เป็นเจ้าของหัวใจของตัวเองไปด้วยความขมขื่น หล่อนรักเขา รักนาธาน แต่ก็อยู่กับเขาไม่ได้ อยู่เคียงข้างเขาไม่ได้ เมื่อหล่อนมีภาระหน้าที่สำคัญที่ต้องทำให้สำเร็จ และเขาก็เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งในเกมล้างแค้นของหล่อนเพียงเท่านั้น
“ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษนาธาน...”
ร่างอรชรสะอื้นไห้จนตัวโยน น้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานไหลพรากมาอาบแก้ม ภาพความหลังอันหวานชื่นระหว่างเขากับหล่อนย้อนกับมาเล่นงานซ้ำอีกครั้งอย่างไม่ปรานี เขาแสนดีและเป็นสุภาพบุรุษ เขาบอกว่ารักหล่อนทุกครั้งที่เจอหน้า และเขาก็ไม่เคยทำให้หล่อนเสียใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว หล่อนผิดเอง ผิดเองที่ไม่สามารถตอบแทนความรักของเขาได้ ผิดเองที่ไม่สามารถอยู่เคียงข้างเขาได้
“ฉันจะชดใช้ให้คุณ... ในอีกไม่ช้า...”
มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะกัดฟันพาร่างกายและหัวใจที่บอบช้ำของตัวเองเดินจากไป
- Writer
