ตอนที่ 5
1300 Words
งานเลี้ยงการกุศลในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยแสงแฟลชจากบรรดานักข่าวที่สาดเข้ามาใส่หล่อนและอันโตนิโออย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกคนต่างพากันสนใจในเรื่องราวของหล่อนกับอันโตนิโอกันอย่างชนิดที่เรียกว่าใจจดใจจ่อเลยทีเดียว
“จริงหรือเปล่าครับที่คุณอันโตนิโอกับผู้หญิงข้างกายกำลังคบหาดูใจกัน”
นักข่าวหนึ่งในจำนวนกว่าครึ่งร้อยตะโกนถามออกมา และผู้ชายที่ยืนระบายยิ้มกว้างอยู่ข้างกายของหล่อนก็เดินตามเกมที่วางไว้ในทันที
“ผมกับ...” อันโตนิโอหยุดพูดและหรี่ตามองหน้าหล่อนด้วยสายตาหวานหยด
“วีวี่เรากำลังคบหาดูใจกันอย่างที่ทุกคนเข้าใจกันนั่นแหละครับ”
“โอ้ แล้วอย่างนี้มีแผนจะแต่งงานกันในปีนี้หรือเปล่าคะ” นักข่าวสาวอีกคนหนึ่งตะโกนถามออกมาอย่างอยากรู้เป็นที่สุด
อันโตนิโอปรายตามองหล่อนซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะตอบออกไป
“แน่นอนครับว่าเราจะต้องรีบแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ซึ่งก็อาจจะภายในปีนี้ถ้าผมกับวีวี่สามารถจัดการกับงานของตัวเองได้สำเร็จ”
เวเวอร์ลี่ปั้นยิ้มแสดงท่าทางตามแผนการของอันโตนิโออย่างแนบเนียนไม่แพ้ชายหนุ่มแม้แต่นิดเดียว หล่อนแนบใบหน้าของตัวเองกับแผ่นอกกำยำของเขาแสดงท่าทางรักกันปานจะกลืนกินออกไป หวังเพื่อจะทำให้ทุกคนที่เห็นภาพนี้เข้าใจทุกอย่างเพียงแค่มองด้วยสายตาเท่านั้น และมันก็เป็นไปอย่างที่หล่อนกับอันโตนิโอต้องการเมื่อมาร์กาเร็ตและนาธานที่เดินทางมาร่วมงานในค่ำคืนนี้ด้วยต่างพากันเจ็บปวดทุกข์ทรมานกับภาพที่ได้เห็นอย่างแสนสาหัส
“แต่ที่พวกเราได้ข่าวมาคุณวีวี่เป็นเพียงแค่พนักงานเสริฟไม่ใช่หรือคะ”
“ถ้าผมรัก... ผมไม่สนใจหรอกว่าเธอจะเป็นยังไงมาก่อน”
คำพูดของอันโตนิโอทำให้ทุกคนที่ได้ยินคำตอบของเขานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม ยกเว้นแต่มาร์กาเร็ตเท่านั้นแหละที่น้ำตาร่วงกราวกับคำพูดของผู้ชายที่ตัวเองแอบรัก
“ไหนคุณพ่อบอกว่าพี่ชายรักหนู แล้วทำไมพี่ชายถึงควงกับผู้หญิงคนนั้นมางานนี้ด้วยล่ะคะ”
มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งและหันไปถามบิดาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโศกาขมขื่น
เปาโลที่ยืนกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความคลั่งแค้นที่ไม่สามารถซ่อนได้มิด ไอ้เด็กเมื่อวานซืนคิดเหรอว่าจะเล่นงานเขาด้วยวิธีนี้ได้ ยังไงซะเดอะชาร์ดก็ต้องเป็นของเขา และเขาจะไม่มีทางให้สิ่งที่ตัวเองต้องการหลุดมือไปอย่างแน่นอน
“ผู้หญิงคนนั้นก็แค่ของเล่น ลูกต่างหากที่เป็นตัวจริงมาร์กี้”
แม้คำพูดของบิดาจะน่าฟังแค่ไหน แต่หัวใจของมาร์กาเร็ตกลับไม่รู้สึกแช่มชื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ภาพความหวานชื่นของอันโตนิโอกับผู้หญิงคนนั้นยังติดตา พี่ชายของหล่อนยิ้มหวานให้กับผู้หญิงคนนั้น ยิ้มให้กับราวกับรักกันมานานเป็นร้อยๆ ปี หล่อนเจ็บปวด เจ็บเหลือเกินกับภาพที่ได้เห็น ทำไมข้างกายของอันโตนิโอไม่เป็นหล่อน ทำไมไม่ใช่หล่อนที่ได้ยืนอยู่ข้างกายของเขา ในเมื่อหล่อนรักเขามาก และก็คิดว่าเขาเองก็น่าจะรักหล่อนเช่นกัน
“หนูจะไปหาพี่ชาย” หญิงสาวจะก้าวจากไป แต่ก็ถูกบิดาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“รอให้อันโตนิโออยู่คนเดียวก่อนสิ แล้วลูกค่อยไป”
“ไม่ค่ะคุณพ่อ หนูจะไปหาพี่ชายเดี๋ยวนี้”
แล้วมาร์กาเร็ตก็ไม่คิดจะสนใจอะไรอีก หล่อนแกะมือออกจากการเกาะกุมของบิดาและวิ่งตรงไปยังจุดที่อันโตนิโอกับผู้หญิงคนนั้นยืนคุยกันกระหนุงกระหนิงทันที เมื่อไปถึงก็ผลักเวเวอร์ลี่ออก และเข้าไปเกาะกุมท่อนแขนกำยำของชายหนุ่มแทน
“ทำบ้าอะไรของเธอมาร์กี้”
“พี่ชายเป็นของเค้า เค้าไม่ยอมให้พี่ชายแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้หรอกนะ”
ดวงตากลมโตของมาร์กาเร็ตคลอไปด้วยคราบน้ำตา มือบางยึดท่อนแขนกำยำเอาไว้แน่น พลางจ้องหน้าเวเวอร์ลี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นอริ
“พี่ชายเป็นของเค้า และเธอไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง”
เวเวอร์ลี่เห็นใจมาร์กาเร็ตเหลือเกิน แต่ด้วยแผนการจึงทำให้หล่อนต้องทำในสิ่งที่ต้องกันข้ามกับหัวใจของตัวเอง
“คุณคงต้องถามคุณอันโตนิโอดูนะคะว่าเขาจะเลือกใคร”
ความร้อนผ่าวจากลำคอแล่นขึ้นสู่สองพวงแก้ม มาร์กาเร็ตกัดปากแน่น ช้อนตาขึ้นมองชายอันเป็นที่รักของตัวเองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการวิงวอน
“พี่ชายขา... เค้าไม่เด็กแล้วนะ เค้าโตแล้วและพร้อมจะเป็นของพี่ชายเสมอ โอ๊ย!”
หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกผลักออกมาอย่างไม่ปรานี ร่างอรชรล้มลงไปกองกับพื้น ชุดราตรีสีเหลืองทองที่ใส่อยู่ร่นขึ้นมาถึงหน้าขา เวเวอร์ลี่เข้าไปประคองอย่างเห็นใจ และรู้สึกว่า อันโตนิโอทำเกินไป แต่ชายหนุ่มหาได้ใส่ใจไม่ เขายังคงสาดซัดความป่าเถื่อนเข้าใส่มาร์กาเร็ตอย่างอำมหิตเช่นเดิม
“ถ้าจะร่าน ไปร่านกับคนอื่น”
“พี่ชาย...”
คนถูกสาดซัดวาจาร้ายกาจเข้าใส่น้ำตาไหลพราก กลีบปากอิ่มเต็มสั่นเครือด้วยความสะเทือนใจเป็นที่สุด แต่ดูเหมือนว่าความขมขื่นของหล่อนจะไม่สามารถทำให้อันโตนิโอเห็นใจได้เลย เมื่อวินาทีต่อมาวาจาเหี้ยมโหดจากริมฝีปากหยักสวยของเขาก็ซัดเข้าใส่หล่อนอีกครั้งอย่างไร้ความเมตตา
“ต่อให้เธอเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายในโลก ฉันก็ไม่มีทางมอง ไปซะ ไปให้พ้นหน้า!”
มาร์กาเร็ตมองเจ้าของคำพูดด้วยความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต ดวงหน้างามเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอันโตนิโอจะร้ายกาจกับหล่อนถึงเพียงนี้
“คุณอันโตนิโอคะ ฉันว่าพอเถอะ...”
“หุบปากเวเวอร์ลี่ คุณทำได้แค่มองเท่านั้น”
คำพูดเหี้ยมเกรียมของอันโตนิโอทำให้เวเวอร์ลี่ทำได้เพียงแค่ประคองร่างบอบบางที่สั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นของมาร์กาเร็ตให้ลุกขึ้นยืนเท่านั้น ดวงหน้างามของหญิงข้างกายเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด และนั่นก็ทำให้เวเวอร์ลี่อดสงสารไม่ได้ หล่อนส่งผ้าเช็ดหน้าให้ แต่ก็ถูกมาร์กาเร็ตปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ไม่ต้องมาเวทนาฉัน” มาร์กาเร็ตตวาดใส่หน้าเวเวอร์ลี่พร้อมๆ กับสะบัดตัวออกห่าง จากนั้นก็วิ่งออกไปทันที
อันโตนิโอที่ทำเป็นไม่สนใจทำเป็นไม่ใส่ใจมาตลอดก็อดมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยไม่ได้ เขารู้ว่าตัวเองร้ายกาจจนน่าจะฆ่าให้ได้ แต่เขาจำเป็นต้องทำ ต้องทำให้ไอ้สารเลวเปาโลที่มันยืนมองอยู่เห็นว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับลูกสาวของมันเลย ซึ่งเขาก็แสดงได้อย่างยอดเยี่ยม แสดงได้อย่างสมจริงจนน่าได้รับรางวัล แต่ทำไมนะ? ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจเลย ตรงกันข้ามกับรู้สึกเจ็บปวด ทุกข์ทรมานกับสิ่งที่เกิดขึ้นนัก เขาไม่ต้องการเห็นน้ำตาของมาร์กาเร็ต เพราะเขารักหล่อนมาก และนี่ก็คือความจริงที่น่าเจ็บปวดที่สุด
“คุณอันโตนิโอคะ ฉันว่า...”
- Writer
