ตอนที่ 7
1393 Words
เปาโลนั่งกัดฟันแน่นด้วยความเคียดแค้นเมื่อสิ่งที่อันโตนิโอแสดงออกมาในค่ำคืนนี้มันช่างเป็นการท้าทายเขาเสียเหลือเกิน มันพยายามทำให้เขาคิดว่ามันไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับมาร์กาเร็ตลูกสาวของเขา หรือว่าแท้จริงแล้วอันโตนิโอไม่ได้รักมาร์กาเร็ตอย่างที่เขาเข้าใจมาตลอด ชายแก่เจ้าเล่ห์ครุ่นคิดด้วยความสับสน มือหนากำแก้วบรั่นดีแน่น
ไม่จริงหรอก อันโตนิโอไม่มีทางเกลียดมาร์กาเร็ต สายตาของอันโตนิโอที่มองลูกสาวของเขามันคือสายตาของผู้ชายที่มองหญิงที่ตัวเองพึงพอใจ และไม่มีทางที่เขาจะมองผิดพลาดอย่างแน่นอน อันโตนิโอรักมาร์กาเร็ต แต่ที่พยายามทำแบบนี้ก็คงเพราะจะลวงให้เขาสับสนเล่นเท่านั้นเอง ไม่มีทางเสียหรอกไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไม่มีทางที่แกจะทำสำเร็จ เปาโลหัวเราะร่วนอยู่ภายในใจ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับบุตรสาวที่นั่งน้ำตาซึมอยู่ข้างกายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“มาร์กี้...”
เจ้าของชื่อยกมือป้ายน้ำตาทิ้ง กัดฟันสะกดความทุกข์ทรมานใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“คุณพ่อจะกลับแล้วใช่ไหมคะ”
“เปล่าหรอกลูกรัก พ่อแค่อยากจะถามว่าลูกต้องการจะพิสูจน์ใจพี่ชายของลูกหรือเปล่า”
คนฟังน้ำตาทะลักอีกครั้ง พลางก้มหน้าอย่างหมดหวัง
“ถึงคุณพ่อจะบอกว่าพี่ชายรักหนู แต่หนูก็อ่อนล้าเกินไปที่จะไปสู้รบกับผู้หญิงคนนั้นแล้วล่ะค่ะ หนูอยากกลับบ้าน...”
มือหนาของเปาโลยกขึ้นลูบศีรษะของบุตรสาว
“ไม่เอาน่ามาร์กี้ หนูไม่เคยอ่อนแอแบบนี้นี่นา ลูกต้องเข้มแข็ง ท่องเอาไว้สิว่าอันโตนิโอรักลูก เขารักลูกและเกิดมาเพื่อเป็นของลูก”
คำนี้ไงที่บิดาพร่ำสอนมาตั้งแต่หล่อนจำความได้ พ่อบอกเสมอว่าอันโตนิโอคือของๆ หล่อน เขาเกิดมาเพื่อหล่อน และหล่อนก็มีสิทธิ์ในตัวของเขา
“แต่... พี่ชายอาจจะไม่อยากเป็นของหนู...”
“ไม่หรอกมาร์กี้ พ่อเป็นผู้ชายด้วยกัน พ่อมองออก อันโตนิโอรักลูกของพ่อมาก แต่อาจมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เขาต้องแสดงท่าทางแบบนี้กับลูกออกมา ดังนั้นถ้าลูกรักของพ่ออยากจะพิสูจน์ว่าสิ่งที่พ่อพูดมันจริงแค่ไหน ก็ทำอย่างที่พ่อบอก...”
“หนูไม่...”
หญิงสาวตั้งท่าจะส่ายหน้า เพราะวันนี้หล่อนเหนื่อยล้าเหลือเกินแล้ว แต่บิดากลับไม่ยอมให้หล่อนทำตามใจตัวเองง่ายๆ
“ทำตามที่พ่อบอกมาร์กี้ แล้วหนูจะได้ในสิ่งที่ต้องการ”
“แต่คุณพ่อคะ...”
“ทำตามที่พ่อบอกลูกรัก เชื่อพ่อ...”
หญิงสาวไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว เพราะถึงแม้ว่าบิดาจะพูดกับหล่อนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแค่ไหน แต่หล่อนก็รู้ดีว่าบิดาไม่ใช่คนที่จะยอมถูกขัดใจง่ายๆ ขนาดแม่ของหล่อนยังถูกทำร้ายเลยยามที่ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของท่าน
“ค่ะ คุณพ่อ”
เปาโลระบายยิ้ม และก้มลงกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของบุตรสาว
“ทำอย่างที่พ่อบอกนะมาร์กี้ ทำให้แนบเนียนล่ะ”
แม้จะไม่ชอบไม่อยากทำแต่หญิงสาวก็ไม่มีทางเลือก
“ค่ะ คุณพ่อ”
มาร์กาเร็ตกัดฟันลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนั่งซดเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ที่โต๊ะตามลำพัง หล่อนเดินไปทรุดตัวนั่ง
“ขอโทษนะคะ ดิฉันขอนั่งด้วยได้ไหมคะ”
นาธานที่กำลังดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า เขายิ้มกว้างตามแบบฉบับของผู้ชายที่กำลังเมาได้ที่
“เชิญตามสบายครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมนาธาน โบซิลวา”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ฉันมาร์กาเร็ต ปาเชโก้”
นามสกุลของหญิงสาวทำให้นาธานต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง “คุณเป็นอะไรกับคุณลุงเปาโลหรือเปล่าครับ นามสกุลเดียวกันเลย”
“ฉันเป็นลูกสาวของท่านค่ะ ว่าแต่คุณนาธานรู้จักท่านด้วยเหรอคะ”
ตอนแรกที่บิดาบอกให้เดินมานั่งกับผู้ชายคนนี้ หล่อนรู้สึกหวาดกลัวเป็นที่สุด แต่พอได้คุยกับเขาหญิงสาวก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเอาไว้แม้แต่นิดเดียว แม้เขาจะดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตายก็ตาม
“พ่อของผมสนิทกับคุณลุงเปาโลครับ และผมก็ดีใจมากที่ได้รู้จักกับลูกสาวของท่าน ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณลุงเปาโลจะมีลูกสาวสวยขนาดนี้”
คนถูกชมยิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะ ดีใจจังเลยนะคะที่ได้รู้จักกับคุณนาธาน” คราวนี้เป็นรอยยิ้มอย่างแท้จริงที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว
“ผมก็เช่นกันครับ ยินดีที่ได้รู้จักคนสวยๆ อย่างคุณมาร์กาเร็ต”
“เรียกมาร์กี้ก็ได้ค่ะ”
“ครับคุณมาร์กี้”
ชายหนุ่มส่งแก้วที่ใส่เหล้ามาให้ตรงหน้า และเอ่ยถาม “ดื่มไหมครับ”
มาร์กาเร็ตพยักหน้ารับ แม้จะไม่เคยดื่มมันแต่ด้วยเพราะอยากจะลืมเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างทำให้หล่อนเลือกที่จะลอง
“ดื่มค่ะ อยากลอง”
นาธานระบายยิ้มน้อยๆ ส่งแก้วเหล้าให้กับหญิงสาว และเมื่อแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์มาร์กาเร็ตก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งทันที หล่อนหัวเราะคิกคัก คุยกับผู้ชายตรงหน้าด้วยความสนุกสนาน ซึ่งมันก็สมใจของเปาโลเป็นที่สุด เพราะเขามองเห็นว่าอันโตนิโอกำลังจ้องมองมาที่มาร์กาเร็ตลูกสาวของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวงแหน
“ไม่มีทางที่แกจะชนะฉันได้ ไอ้อันโตนิโอ” รอยยิ้มสะใจระบายเต็มใบหน้าของชายแก่เจ้าเล่ห์
“ฉันจะต้องได้ครอบครองเดอะ ชาร์ด และแกก็ไม่มีทางขัดขวางฉันได้”
แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่ภายในอกของเปาโลกลับกำลังดังก้องไปด้วยเสียงหัวเราะร่วน อีกไม่นาน อีกไม่นานหรอกสิ่งที่เขาหวัง สิ่งที่เขารอคอยมันก็จะเกิดขึ้น อันโตนิโอมันก็แค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งที่เขาจะสั่งให้มันทำอะไรก็ได้ ตามแต่ใจต้องการ
“จุดอ่อนของแกก็คือมาร์กี้ ไอ้อันโตนิโอ”
อันโตนิโอมองภาพหัวเราะต่อกระซิกของมาร์กาเร็ตที่กำลังอยู่ในสภาพเมามายกับผู้ชายหล่อเหลาด้วยสายตาลุกเป็นไฟ เขากำมือแน่น อยากจะตรงปรี่เข้ากระชากร่างบางนั้นออกมา และอยากจะซัดใบหน้าของไอ้ผู้ชายคนนั้นให้แตกยับ แต่ก็ทำไม่ได้ ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด เมื่อแผนการที่วางไว้มันค้ำคอ สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือการยืนมองด้วยสายตาเกรี้ยวกราดเพียงเท่านั้น
“ถ้าคุณอยากเข้าไปหาคุณมาร์กี้ ก็ทำได้นะคะ”
เสียงเศร้าๆ ของเวเวอร์ลี่ดังขึ้นข้างๆ ตัว และนั่นก็ทำให้อันโตนิโอจำต้องละสายตาจากคนทั้งคู่
“ผมไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น”
“ไม่จริงหรอกค่ะ คุณกำลังโกหก คุณรักคุณมาร์กี้มาก”
เวเวอร์ลี่เค้นเสียงเจ็บปวดออกมา เมื่อสายตามองเห็นนาธานกำลังยิ้มหวานให้กับมาร์กาเร็ต หัวใจของหล่อนร้าวรานราวกับถูกทิ่มด้วยเข็มสักล้านเล่ม
“อย่ามาสู่รู้ความรู้สึกของผม เวเวอร์ลี่”
“ถ้าคุณอันโตนิโอไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แล้วทำไมมายืนแอบมองอยู่ตรงนี้ล่ะคะ”
เนื้อตัวของอันโตนิโอเกร็งเขม็งกับคำถามของคู่สนทนา เขากัดฟันแน่น กรามแกร่งปูดเบ่งแทบจะปริแตกออกมา
“ผมกำลังจะกลับ... เดี๋ยวนี้...”
แล้วอันโตนิโอก็ตัดสินใจเดินจากไปทันที ทิ้งให้เวเวอร์ลี่มองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปวดใจไม่แพ้กัน
“ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง เพราะฉันเอง...”
หญิงสาวหันกลับไปมองนาธานซ้ำอีกครั้ง และน้ำตาก็ทะลักออกมาอาบแก้ม
“ก็รู้สึกไม่ต่างจากคุณเลยสักนิด”
มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะตัดใจเดินจากไปด้วยหัวใจที่ร้าวราน
- Writer
