ตอนที่ 4
1352 Words
ดวงตาที่หม่นหมองฉาบด้วยความหวังขึ้นมาในทันที เพราะว่าหล่อนยังเด็กเกินไป อันโตนิโอเลยไม่อยากทำให้หล่อนเสื่อมเสีย เป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมพี่ชายของหล่อนถึงได้เป็นคนดีแบบนี้นะ หญิงสาวยิ้มกว้างออกมา ทั้งๆ ที่น้ำตายังท่วมท้นใบหน้า
“จริงสิ พ่อจะโกหกลูกไปทำไม คราวนี้ลูกก็เลิกคิดว่า อันโตนิโอไม่ได้รักลูกได้แล้วนะมาร์กี้”
“ค่ะพ่อ หนูจะไม่คิดแบบนี้อีกแล้ว”
หัวใจสาวที่กลัดหนองตอนนี้เต็มไปด้วยความอิ่มเอม คำพูดของบิดาทำให้หล่อนเต็มไปด้วยความปิติ ที่แท้อันโตนิโอขับไล่ไสส่งหล่อนก็เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง หล่อนเด็กเกินไป
“ขอบคุณนะคะคุณพ่อ... ขอบคุณที่ทำให้หนูมีกำลังใจขึ้นอีกครั้ง”
“มันก็เป็นแค่ความจริงที่พ่ออยากให้ลูกรู้ไว้เท่านั้น”
หญิงสาวโผเข้ากอดบิดาเอาไว้แน่น ยิ้มกว้างกับแผ่นอกของท่านด้วยความดีใจ “งั้นหนูจะรอให้ตัวเองโตกว่านี้เสียก่อน ค่อยไปหาพี่ชาย...”
“ไม่ได้นะมาร์กี้ ลูกจะต้องเข้าหาอันโตนิโอเหมือนเดิม และทำทุกอย่างให้เขาเป็นของลูก ผูกมัดเขาเอาไว้กับตัวเองไปตลอดชีวิตให้ได้”
คนฟังเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง “คุณพ่อ... หมายถึงอะไรคะ หนูไม่เข้าใจ”
เปาโลสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ข่มทุกอารมณ์เอาไว้ ก่อนจะพูดออกไปด้วยสุ้มเสียงอ่อนโยน
“พ่อหมายถึง... ตอนนี้อันโตนิโอเป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่ทั่วทั้งยุโรป หากลูกมัวแต่รอเวลา ชักช้าลูกได้เสียอันโตนิโอไปชั่วชีวิตแน่”
คนฟังหน้าซีดเผือดและคล้อยตามบิดาอย่างง่ายดาย
“ลูกยอมได้หรือมาร์กี้... ยอมเสียอันโตนิโอให้กับผู้หญิงคนอื่นน่ะ”
“ไม่ได้ค่ะพ่อ หนูยอมไม่ได้หรอก หนูรักพี่ชาย...”
หญิงสาวตอบออกมาโดยไม่เสียเวลาคิด หล่อนรักอันโตนิโอ รักเขามานาน และไม่มีวันยอมเสียเขาให้กับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น
“งั้นก็ทำทุกอย่างตามที่พ่อบอก แล้วลูกจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ”
“ทำอะไรคะคุณพ่อ...” มาร์กาเร็ตมองหน้าบิดาด้วยความเคลือบแคลงเป็นที่สุด
เปาโลยิ้มกว้าง ดวงตาเจ้าเล่ห์ร้ายน่ากลัว แต่มาร์กาเร็ตก็ไม่มีโอกาสได้เห็นมัน “อีกไม่นานพ่อจะบอกทุกอย่างกับลูกเองมาร์กี้”
บิดาของหล่อนทิ้งคำพูดชวนสงสัยเอาไว้ก่อนจะเดินหัวเราะร่วนจากไป มาร์กาเร็ตมองตามไปด้วยความกังขา แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่คิดถึงมัน เพราะสิ่งที่หล่อนเพิ่งได้รับรู้จากบิดาว่าแท้จริงแล้วอันโตนิโอเองก็รักหล่อนมันกำลังทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรง
“พี่ชาย... เค้ารักพี่ชายมากนะ...” หญิงสาวยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ
“ยิ่งรู้เหตุผลของพี่ชาย เค้าก็ยิ่งรักพี่มากขึ้น”
รอยยิ้มแห่งความสุขระบายเกลื่อนดวงหน้างาม ก่อนจะเดินฮัมเพลงขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของตัวเองด้วยความอิ่มเอมใจเป็นที่สุด หล่อนรักอันโตนิโอ และจะรักเขาไปชั่วชีวิต
“กรุณาปล่อยมือฉันด้วยค่ะ คุณนาธาน”
น้ำเสียงห่างเหินคล้ายกับไม่ใช่คนเคยรักกันมาก่อนของผู้หญิงตรงหน้าทำให้ นาธาน โบซิลวา รู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก
“ผมต้องการคำอธิบายกับไอ้ข้อความบอกเลิกของคุณนะวีวี่”
ชายหนุ่มเค้นเสียงพูดออกมา และยอมปล่อยข้อมือบางนั้นแต่โดยดี
“มันไม่มีคำอธิบายอะไรหรอกค่ะนาธาน ทุกอย่างก็เหมือนในข้อความนั่นแหละค่ะ”
แม้จะขมขื่นสักแค่ไหน แต่เวเวอร์ลี่ก็จำต้องฝืนยิ้มออกมา ทำเหมือนว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งๆ ที่ภายในอกแสนจะทุกข์ทรมาน หัวใจเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กับสิ่งที่ตัวเองได้ตัดสินใจทำลงไปเมื่อคืน ทำลงไปเพื่อกักนาธานออกจากวงจรความแค้นของหล่อนกับอันโตนิโอ
“คุณต้องมีเหตุผล และผมต้องการฟังมัน”
ดวงตาของหล่อนจ้องหน้าเขา ซ่อนเร้นทุกความรู้สึกทุกข์ทรมานเอาไว้ ก่อนจะเค้นเสียงแผ่วเบาออกมาจากกลีบปากของตัวเองอย่างช้าๆ แต่ชัดเจนยิ่งนัก
“ฉันเบื่อคุณ พอใจหรือยังคะ...”
หล่อนกัดฟันตอบออกไป และหมุนตัวจะเดินหนี แต่ข้อมือก็ถูกกระชากเอาไว้เสียก่อน
“เบื่อผม หรือว่าเพราะคุณมีผู้ชายคนใหม่กันแน่”
กระแสเสียงของนาธานเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่หล่อนก็ต้องทำเป็นไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ทั้งๆ ที่แสนจะละอายใจเป็นที่สุด
“ใช่ค่ะ ฉันมีแฟนใหม่ และผู้ชายคนนั้นก็หล่อ และรวยกว่าคุณ”
วูบหนึ่งนัยน์ตาของนาธานแดงก่ำ ก่อนที่เขาจะซ่อนเร้นมันเอาไว้ด้วยความมืดมิด หล่อนรู้ว่าเขาเจ็บปวด รู้ดีว่าเขาทรมาน และก็รู้ดีว่าเขาขมขื่นแค่ไหนที่ต้องซ่อนมันเอาไว้ภายใต้ความเฉยชาของตัวเอง หล่อนผิด หล่อนเลวเองที่หลอกใช้เขาแบบนี้ ผิดเองที่มายุ่งเกี่ยวกับเขาทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหากเขารู้ความจริงว่าหล่อนเป็นใครและเข้ามาหาเขาเพื่อวัตถุประสงค์อะไร ความรักที่มีต่อกันจะต้องพังพินาศย่อยยับ อย่างเช่นวันนี้ไงล่ะ
“แล้วที่บอกว่ารักผมล่ะ”
เวเวอร์ลี่ฝืนยิ้มหยันออกมา ทั้งๆ ที่หัวใจเต็มไปด้วยน้ำตา “คุณมันก็แค่ผู้ชายคลายเหงาของฉันคนหนึ่งเท่านั้นเอง อย่าคิดว่าฉันจะจริงจังด้วยเลย”
“เวเวอร์ลี่!”
เขาเค้นชื่อจริงของหล่อนออกมาด้วยน้ำเสียงเดือดดาล บอกให้รู้ว่าผู้ชายหล่อลากดินตรงหน้ากำลังเต็มไปด้วยโทสะมากมายแค่ไหน ดวงตาที่เขามองมายังหล่อนนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ไม่มีร่องรอยความรักอีกต่อไปแล้ว
“ขอบใจ... ขอบใจที่ทำให้ผมตาสว่าง”
ริมฝีปากหยักสวยของเขาที่หล่อนเคยสัมผัสมาครั้งหนึ่งแล้วว่ามันเร่าร้อนแค่ไหนเหยียดยิ้มหยันขึ้น กระแสความห่างเหินจากกายของเขาซัดเข้าใส่หน้าของหล่อนอย่างไร้ความปรานี
“และก็ขอบใจที่ทำให้ผมรู้จักคำว่า “อกหัก”
แหวนทองคำขาวบนนิ้วนางข้างซ้ายของนาธานถูกเจ้าของรูดออกมากำเอาไว้ในมือ
“ในเมื่อคุณเห็นผมเป็นแค่ทางผ่าน เรื่องทุกอย่างระหว่างเราจึงไม่ควรจดจำเอาไว้อีก ลาก่อน เวเวอร์ลี่ เดเมอริต”
แล้วแหวนทองคำขาวที่เป็นคู่กับแหวนบนนิ้วนางของหล่อนก็ถูกปามาใส่หน้า จากนั้นนาธานก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองหล่อนอีกเลย น้ำตาแห่งความเจ็บปวดทะลักออกมาอาบแก้ม หล่อนจ้องมองแผ่นหลังของชายคนรักไปจนลับตา
“ฉันรักคุณนะคะนาธาน แต่ฉันไม่มีทางเลือก... ฉันขอโทษ...”
หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มลงเก็บแหวนของนาธานที่ปาใส่หน้าหล่อนขึ้นมาถือเอาไว้ หล่อนมองมันด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยหยาดโลหิต
แหวนวงนี้นาธานสั่งทำมาเป็นคู่ วงหนึ่งสำหรับหล่อน และอีกวงหนึ่งของเขา แต่ตอนนี้มันมาอยู่กับหล่อนทั้งสองวงแล้ว นั่นก็แสดงให้เห็นว่าความรักของหล่อนกับนาธานจบสิ้นลงแล้ว ไม่เหลือเยื่อใยอะไรให้ต้องทักถอได้อีก
“คุณคงเกลียดฉันไปแล้วสินะ... เกลียดผู้หญิงสารเลวแบบฉันไปแล้ว...”
ทำไมนะ ทำไมเขาจะต้องเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทไอ้สารเลวเปาโล ปาเชโก้ด้วย แล้วทำไมหล่อนจะต้องรักเขาแบบนี้ด้วย ตัดใจ ตัดใจซะเวเวอร์ลี่ ตัดใจจากผู้ชายคนนี้ซะ ชีวิตของเธอเกิดมาเพื่อแก้แค้นให้ครอบครัว ดังนั้นเรื่องส่วนตัวอย่าคิดถึงมันอีก อย่าคิด... หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ด้วยหัวใจที่แตกสลาย
- Writer
