ตอนที่ 3
1106 Words
บทที่ 3
มาร์กาเร็ตซมซานกลับมายังบ้านของตัวเองด้วยสภาพที่มีน้ำตาท่วมท้นใบหน้า วิเวียนผู้เป็นมารดาเห็นสภาพของบุตรสาวแล้วก็ปวดใจยิ่งนัก
“มาร์กี้... ลูกเป็นอะไรไปน่ะ”
ผู้เป็นมารดาวิ่งเข้ามาประคองให้ร่างสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นของลูกสาวทรุดนั่งลงกับโซฟาภายในห้องโถงกว้าง ก่อนที่ตัวเองจะโอบกอดเอาไว้แน่นอย่างต้องการปลอบใจ
“คุณแม่ขา... พี่ชาย...พี่ชายไม่รักมาร์กี้แล้ว พี่ชายบอกว่าเกลียดมาร์กี้...”
หัวอกของคนเป็นแม่แทบจะสลายเมื่อเห็นลูกของตัวเองทุกข์ทรมานแบบนี้ “ลูกตัดใจได้ไหมมาร์กี้ ตัดใจจากอันโตนิโอซะ”
“แต่หนูรักพี่ชายนะคะคุณแม่ รักมาก...”
หญิงสาวพ้อทั้งน้ำตา แม้ว่าอันโตนิโอจะทำให้หล่อนเจ็บปวดแสนสาหัสแค่ไหน แต่หล่อนก็ยังรักเขาเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง รักทั้งๆ ที่เขาบอกว่าเกลียดให้ได้ยินเต็มสองหูเลยก็ตาม
“แต่อันโตนิโอไม่มีทางรักลูกได้นะมาร์กี้ เขาไม่มีทางรักลูก...”
“แล้วเพราะอะไรล่ะคะคุณแม่ เพราะอะไรพี่ชายถึงได้เกลียดหนู เกลียดครอบครัวของเราแบบนี้ เราไปทำอะไรให้เขาแค้นกันคะ”
คำถามของบุตรสาวทำให้ผู้เป็นแม่อึ้งไปนาน หล่อนอยากบอก อยากจะพูดทุกอย่างให้มาร์กาเร็ตได้รู้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เมื่อเปาโลสั่งให้ปิดทุกอย่างให้เป็นความลับ
“แม่... แม่ก็ไม่รู้...”
“ไม่จริงหรอกค่ะคุณแม่ต้องรู้ ต้องรู้อะไรที่คุณพ่อพยายามปิดบังเอาไว้ นะคะคุณแม่... บอกหนูเถอะ หนูอยากรู้ อยากรู้ว่าทำไมพี่ชายถึงหมดรักหนู นะคะคุณแม่...”
หญิงสาวพยายามวิงวอน แต่กระนั้นก็ไม่สามารถทำให้มารดาพูดความจริงออกมาได้
“แม่ขอโทษนะมาร์กี้ แม่บอกลูกไม่ได้...”
“คุณแม่คะ แต่คุณแม่ต้องบอกหนูนะ...”
มาร์กาเร็ตกำลังจะคาดคั้นออกไปอีก แต่เปาโลผู้เป็นบิดาของหล่อนก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน
“อยากรู้อะไรก็ถามพ่อนี่มาร์กี้”
“คุณพ่อ...”
“คุณพี่...”
มาร์กาเร็ตระบายยิ้มออกมา ในขณะที่วิเวียนกลับแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล หล่อนรู้ดีว่าเปาโลทะเยอทะยานมากแค่ไหน เปาโลไม่มีทางบอกความจริงกับมาร์กาเร็ตอย่างแน่นอน และภรรยาผู้ที่ยอมสามีมาตลอดอย่างหล่อนก็ไม่มีความสามารถพอที่จะช่วยเหลืออะไรลูกสาวได้เลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่ยืนมองอยู่เงียบๆ และทำตามคำสั่งเท่านั้น
“คุณพ่อขา ทำไมพี่ชายถึงเกลียดหนูนักล่ะคะ”
หญิงสาววิ่งไปหยุดตรงหน้าบิดา และถามทั้งน้ำตา
เปาโลระบายยิ้มกว้าง พร้อมกับโอบไหล่บุตรสาวเอาไว้ ก่อนจะพาไปทรุดนั่งที่โซฟา
“ถ้าลูกพยายามมากกว่านี้ อันโตนิโอไม่มีทางหลุดมือลูกไปไหนได้แน่ เชื่อพ่อสิ”
“แต่หนูก็ทำทุกอย่างแล้วนะคะคุณพ่อ พยายามเอาใจพี่ชาย แต่พี่ชายก็ไม่เหลียวแลเลย พี่ชายเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก เปลี่ยนไปจนหนูเจ็บปวด” คนพูดสะอื้นน้ำตาซึมออกมาอีก
เปาโลดวงตาเป็นประกายก่อนจะพูดออกมา “มันยังไม่พอหรอกมาร์กี้ ลูกต้องทำมากกว่านี้ ต้องผูกมัดพี่ชายของลูกให้ดิ้นไม่หลุด”
“คุณพ่อหมายถึงอะไรคะ” คิ้วโก่งงามเลิกขึ้นสูงด้วยความสงสัย
ผู้เป็นพ่อหัวเราะเบาๆ ดวงตาซ่อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้แทบไม่มิด “ทำให้อันโตนิโอไม่มีทางเป็นของผู้หญิงคนไหนได้ยังไงล่ะ ลูกเป็นผู้หญิงมาร์กี้ ผู้หญิงมีวิธีมากมายที่จะผูกมัดผู้ชายที่ตัวเองรักเอาไว้ข้างกายไปชั่วชีวิต...”
มาร์กาเร็ตยังไม่เข้าใจคำพูดของบิดา แต่วิเวียนเข้าใจชัดเจนเลยทีเดียว “คุณพี่คะ อย่าให้มาร์กี้ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยค่ะ ฉันไม่อยากเห็นลูกต้องร้องไห้อีก”
“วิเวียน เธอไม่เห็นหรือไงว่ามาร์กี้รักอันโตนิโอมากแค่ไหน”
เปาโลหันมาเค้นเสียงถามภรรยาของตัวเอง จ้องมองด้วยนัยน์ตาแข็งกระด้างยิ่งนัก
วิเวียนตัวสั่นเพราะหวาดกลัว แต่ด้วยความรักที่มีต่อลูกทำให้หล่อนเลือกที่จะพูดมันออกไปอีก
“แต่อันโตนิโอไม่มีทางรักมาร์กี้”
“ตรงกันข้ามวิเวียน อันโตนิโอรักมาร์กี้ของเรา และมันจะต้องรักไปจนชั่วชีวิต”
“อันโตนิโอไม่มีทางรักลูกสาวของคนที่ฆ่า...”
ด้วยความเสียใจกับการกระทำของสามีทำให้วิเวียนเกือบจะหลุดความลับออกไปดีที่เปาโลหยุดเอาไว้ได้ทันเวลาเสียก่อน
“วิเวียน! หุบปากและไปให้พ้นหน้าฉันซะ”
คนถูกไล่ผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องโถงทันที มาร์กาเร็ตมองตามร่างของมารดาไปอย่างมึนงง ก่อนจะหันมาถามบิดา
“คุณพ่อกับคุณแม่เถียงเรื่องอะไรกันเหรอคะ”
เปาโลปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้ม ยกมือขึ้นลูบศีรษะของบุตรสาวก่อนจะพูดขึ้น “ไม่มีอะไรหรอกมาร์กี้ แม่ของลูกเขาก็เป็นอย่างนี้แหละ”
แม้จะยังไม่หยุดสงสัยแต่คำพูดต่อมาของบิดาก็ทำให้ มาร์กาเร็ตหยุดคิดถึงคำพูดของมารดาไปได้ชั่วขณะ
“พ่อมีวิธีที่จะทำให้ลูกได้ครอบครองอันโตนิโอ”
“ไม่มีวิธีไหนช่วยหนูได้หรอกค่ะ เมื่อพี่ชายเกลียดหนูมาก”
คำว่าเกลียดจากปากของเขายังติดตรึงอยู่ในสมอง หญิงสาวกัดปากแน่นเพื่อกั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้
“เชื่อพ่อสิมาร์กี้ อันโตนิโอรักลูก ท่องเอาไว้นะว่าอันโตนิโอรักลูก เขารักลูกคนเดียว...”
แม้จะรู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมาเพราะคำพูดของบิดาบ้าง แต่สุดท้ายสิ่งที่เพิ่งได้เผชิญมาก็ทำให้หล่อนคลายเศร้าหมองไม่ได้
“ไม่จริงหรอกค่ะคุณพ่อ พี่ชายบอกว่าเกลียดหนู” พูดแล้วก็ร่ำไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
เปาโลมองอย่างไม่พอใจกับท่าทางของบุตรสาว แต่ก็เก็บซ่อนมันเอาไว้
“อันโตนิโอก็แค่ผู้ชายปากแข็งคนหนึ่ง และที่อันโตนิโอพยายามผลักไสหนูให้ออกจากเส้นทางของเขาก็เพราะว่าหนูยังเด็กเกินไปยังไงล่ะ อันโตนิโอเป็นสุภาพบุรุษเกินกว่าจะทำให้เด็กสาวอย่างลูกมีราคีได้ เชื่อพ่อนะมาร์กี้...”
“จริงเหรอคะคุณพ่อ...”
- Writer
