ตอนที่ 8
1355 Words
ภาพของมาร์กาเร็ตกับผู้ชายคนนั้นยังติดตรึงอยู่ในสมองไม่เสื่อมคลาย และมันก็ทำให้อันโตนิโอเต็มไปด้วยความเดือดดาล เกรี้ยวกราด หวงแหน...
ใช่... เขาหวง เขาหึง และเขาก็แสนจะห่วงมาร์กาเร็ตเป็นที่สุด หล่อนคือดวงใจของเขา และเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหล่อนจะมีผู้ชายคนอื่น ไม่มีทางที่มันจะเป็นความคิดของมาร์กาเร็ต มันจะต้องเป็นความคิดของไอ้สารเลวเปาโลอย่างแน่นอน มันคงต้องการทำให้เขาคลั่ง ซึ่งมันก็ทำได้สำเร็จ เขากำลังคลั่ง ตอนนี้กำลังคลั่งแทบบ้า
“บ้าชะมัด!”
เสียงสบถดังขึ้นพร้อมๆ กับกำปั้นหนาที่ตะบันเข้าใส่ผนังห้องน้ำตรงหน้า เรือนกายสีแทนเปลือยเปล่าถูกหล่อเลี้ยงด้วยความเดือดดาล แม้จะรู้ดีว่าหากเขายังปล่อยให้มาร์กาเร็ตมามีอิทธิพลกับหัวใจของตัวเองแบบนี้ ความพ่ายแพ้จะมาเยือน แต่หัวใจไม่รักดีมันกลับไม่ยอมฟัง มันไม่ฟังเลยสักนิด มันยังโหยหา หึงหวงแม่ลูกสาวไอ้ฆาตกรจนหมดหัวใจ
“โธ่ เว๊ย!”
แล้วอันโตนิโอก็ไม่สามารถบังคับตัวเองให้อยู่นิ่งเฉยได้อีกต่อไป เขาเผ่นแนบออกจากห้องน้ำมาหยุดที่ตู้เสื้อผ้าในทันที และในเวลาไม่กี่วินาทีชุดลำลองสีฟ้ากระจ่างก็มาอยู่บนกายของเขาได้อย่างน่าอัศจรรย์ จากนั้นชายหนุ่มก็ออกจากห้องไป มุ่งหน้าสู่บ้านของเปาโลอย่างรวดเร็ว
ไม่นานเขาก็มาปรากฏกายที่บ้านของเปาโลได้สำเร็จ และแม้จะดึกดื่นมากแค่ไหนแต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะสนใจอะไรอีกแล้ว เขาก้าวเข้ามาในตึกใหญ่ ร่างของวิเวียนนั่งอยู่ในห้องโถง
“สวัสดีครับคุณป้าวิเวียน”
เจ้าของชื่อลุกขึ้น แปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ อันโตนิโอก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
“สวัสดีจ้ะอันโตนิโอ ลมอะไรหอบมาที่นี่จ๊ะ”
“ผมมาหามาร์กี้ เธอกลับมาหรือยังครับ”
“ยังไม่กลับเลย นี่ป้าก็รออยู่เหมือนกัน”
วิเวียนไม่รู้ว่าอันโตนิโอไปงานเลี้ยงนี้ด้วยจึงตอบไปตามความจริง แต่ความจริงจากปากของหล่อนกลับทำให้คนตัวโตถึงกับสั่นเทิ้มด้วยความเกรี้ยวกราดเป็นที่สุด ป่านนี้คงนั่งระริกระรี้กับไอ้หมอนั่นสินะ ยิ่งคิดอันโตนิโอก็ยิ่งคลั่งแค้น ความหึงหวงที่พยายามซ่อนเอาไว้แน่นอกเลยทีเดียว
“งั้นผมลาล่ะครับ”
“ไม่อยู่เจอน้องก่อนเหรอ อันโตนิโอ”
คำพูดของวิเวียนทำให้อันโตนิโอหยุดเดิน ชายหนุ่มค่อยๆ หันหน้ากลับมามองคู่สนทนา ก่อนที่เสียงเลือดเย็นจะเล็ดลอดออกมาจากลำคอแกร่ง
“ผมจะไปลากมาร์กี้กลับบ้านครับ”
“ลาก?!”
วิเวียนอุทานออกมาด้วยความตกใจ และไม่เข้าใจ แต่ อันโตนิโอหาได้ใส่ใจไม่ เขาก้าวยาวๆ เดินจากไป แต่ยังไม่ทันจะถึงประตูหน้าตึกใหญ่ ร่างของเปาโลกับมาร์กาเร็ตก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเสียก่อน และสภาพของหญิงสาวก็ทำให้เขาจ้องหน้าเปาโลอย่างเจ็บแค้นเป็นที่สุด
“มาร์กี้ไม่ใช่เหยื่อในเกมนี้”
เปาโลหัวเราะร่วน และยอมปล่อยมือจากร่างอ่อนปวกเปียกของบุตรสาวทันทีเมื่ออันโตนิโอก้าวเข้ามากระชากร่างบางเข้าไปประคองเอาไว้เสียเอง
“อะไรกันลูกรัก พูดอะไรแบบนี้ล่ะ เหยื่ออะไรกัน?”
กรามแกร่งของอันโตนิโอขบกันแน่น
“เราจะสู้กันอย่างลูกผู้ชาย ดังนั้นหยุดเอามาร์กี้มาเป็นเครื่องมือได้แล้ว”
“ทำไม? รักมาร์กี้มากสินะ”
ใช่ เขารักผู้หญิงคนนี้มาก แต่เขาก็ยอมรับมันออกไปไม่ได้ “ตรงกันข้าม ผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นของคุณลุง”
“อย่ามาโกหกเลยอันโตนิโอ แกรักมาร์กี้ รักมากกว่าตัวของแกเสียอีก”
เปาโลหัวเราะอย่างผู้ชนะ และนั่นก็ทำให้อันโตนิโอเต็มไปด้วยความเครียดแค้น “ผมเกลียดมาร์กี้ เกลียดเด็กใจแตกคนนี้”
แล้วอันโตนิโอก็ผลักร่างของมาร์กาเร็ตให้กับวิเวียนที่ยืนอยู่ข้างกาย จากนั้นก็ก้าวไปหยุดตรงหน้าของเปาโล ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยไฟ
“และหากคุณลุงไม่หยุด ลูกสาวของคุณลุงจะต้องย่อยยับเพราะน้ำมือของผม จำเอาไว้!”
“อย่ามาพูดแบบนี้ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”
เปาโลวางมือของตัวเองบนบ่าของอันโตนิโอ แต่ชายหนุ่มก็ผลักมันออกไปอย่างรังเกียจเป็นที่สุด
“สายตาของแกมันหลอกฉันได้ที่ไหนกันล่ะ แกรักมาร์กี้มาก และนี่แหละคือจุดอ่อนของแกอันโตนิโอ จุดอ่อนที่จะทำให้แกไม่สามารถเอาชนะฉันได้”
เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสะใจของเปาโล ยิ่งทวีความคลั่งแค้นในใจของอันโตนิโอให้ทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไอ้สารเลว!”
เปาโลไม่สะทกสะท้านกับคำผรุสวาทเลยสักนิด
“อีกไม่นานเดอะชาร์ดก็จะกลับมาเป็นของปาเชโก้อีกครั้งหนึ่ง”
“ไม่มีทาง แกฝันเกินไปแล้ว”
อันโตนิโอเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา ขณะปรายตามองร่างไร้สติของมาร์กาเร็ตด้วยความแค้นเคืองใจ เขาไม่น่าหวงหล่อนเลย ไม่น่าหึงหล่อนเลย และที่สำคัญไม่น่ารักหล่อนเลย เพราะหากเขาไม่รักหล่อน ไอ้สารเลวเปาโลก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้แบบนี้ ชายหนุ่มกัดฟันแน่น แน่นจนเกิดเสียงดัง
“มันเป็นความฝันที่เป็นจริงต่างหากล่ะพ่อลูกเขย แกไม่มีทางต้านทานมาร์กี้ลูกสาวคนสวยของฉันได้ ถึงแม้ปากของแกจะพร่ำบอกว่าเกลียดลูกสาวของฉัน แต่วันนี้แกก็ทำให้ฉันเห็นแล้วว่าแกน่ะโกหกได้แย่แค่ไหน แกมาหามาร์กี้เพียงเพราะเห็นหล่อนคุยกับผู้ชายคนอื่นเท่านั้น”
เปาโลหัวเราะอย่างสะใจ ในขณะที่อันโตนิโอเต็มไปด้วยความคลั่งแค้น เขาบ้า เขาผิดเอง และเขาก็พลาดเอง เขาไม่น่ามาที่นี่เลย ไม่น่าให้ความรักความห่วงใยและความหวงแหนที่มีต่อมาร์กี้มาทำลายแผนการของตัวเองได้เลย เขานี่มันใช้ไม่ได้จริงๆ อันโตนิโอพร่ำด่าทอตัวเอง มือหนากำแน่นจนเป็นหมัด ดวงตาเป็นประกายคลั่งแค้น
“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน เปาโล” แล้วอันโตนิโอก็พรวดพราดออกไปทันที
เปาโลมองตามไปด้วยความสะใจ “ไม่ว่าแกจะเดินหมากยังไง แต่หมากสำคัญอยู่กับฉัน ดังนั้นแกไม่มีทางเอาชนะคนอย่างฉันได้หรอกอันโตนิโอ เพราะแกแพ้ตั้งแต่รักลูกสาวของฉันแล้วล่ะ”
“คุณพี่คะ ฉันว่าเราควรจะหยุด...” วิเวียนที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์พูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ หล่อนไม่เคยเห็นด้วยกับการกระทำของสามีเลย แต่เพราะความขลาดกลัวทำให้หล่อนไม่มีความกล้าพอที่จะทัดทานมันออกไป
“หุบปากซะวิเวียน พายายมาร์กี้ขึ้นไปนอนได้แล้ว”
“แต่คุณพี่คะ”
“บอกให้พาลูกไปนอนยังไงล่ะ ไปสิ!”
และก็เหมือนทุกครั้งที่วิเวียนไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก หล่อนจำเป็นต้องเดินคอตกพยุงร่างของบุตรสาวให้ขึ้นบันไดไปเงียบๆ
เปาโลเดินไปทรุดกายนั่งลงบนโซฟา ดวงตาสีน้ำตาลเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ร้าย
“ไอ้ลูกหมาอย่างแกจะมาต่อสู้อะไรฉันได้วะไอ้อันโตนิโอ แกไม่มีทางทำได้สำเร็จหรอก ฉันฉลาดกว่าแกเป็นพันๆ เท่า และไม่ว่าแกจะมาไม้ไหน ฉันก็สามารถรับแล้วก็โต้กลับได้ทั้งหมด”
ชายแก่หัวเราะด้วยความสะใจดังกึกก้อง สิ่งที่หวังเอาไว้มันจะต้องเป็นของเขา และแน่นอนว่าเขาจะต้องเอามันมาครอบครองให้ได้ เดอะ ชาร์ดจะต้องเป็นของเขา จะต้องเป็นของเปาโล ปาเชโก้เพียงคนเดียว เปาโลหัวเราะซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความภาคภูมิใจ และเขาก็แทบจะรอคอยให้ถึงวันแห่งความหวังแทบไม่ไหวเลยจริงๆ
- Writer
