ตอนที่ 9
1307 Words
หลังจากมั่นใจแล้วว่าอันโตนิโอรักลูกสาวของตัวเองมากแค่ไหน เปาโลก็รุกหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาจัดงานเลี้ยงขึ้นที่บ้านของตัวเองในอีกสองวันถัดมา จากนั้นก็ร่อนการ์ดเชิญเหล่าบรรดาเพื่อนฝูงของตัวเองให้มาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง และอันโตนิโอก็เป็นหนึ่งคนที่ถูกเชื้อเชิญ
“ลูกต้องทำตามที่พ่อบอกนะมาร์กี้”
“แต่คุณพ่อคะ หนูรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง หนูไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้...”
ใช่ หล่อนมองไม่เห็นประโยชน์อะไรเลยกับสิ่งที่บิดาสั่งให้กระทำในครั้งนี้เลย ทำความรู้จักกับบรรดาลูกชายของเพื่อนสนิทของท่าน มันไม่น่าสนุกเลยแม้แต่นิดเดียว
“มันคือสิ่งที่จำเป็นมาก หากลูกอยากให้พี่ชายของลูกเลิกแสดงท่าทางห่างเหิน”
“แต่พ่อคะ หนูคิด...”
“ทำตามที่พ่อบอกมาร์กี้ แล้วอันโตนิโอจะเป็นของลูก” คำว่า ‘อันโตนิโอ จะเป็นของหล่อน’มันทำให้หูตาของมาร์กาเร็ตมืดบอดลงในพริบตา
“ก็ได้ค่ะคุณพ่อ หนูจะทำทุกอย่างที่คุณพ่อต้องการ”
เปาโลยิ้มกว้างด้วยความปลาบปลื้มใจ
“ดีมากลูกสาวคนสวยของพ่อ อย่างนี้อีกไม่นานอันโตนิโอก็จะเป็นของลูก”
มาร์กาเร็ตระบายยิ้มด้วยความคาดหวัง มองตามร่างของบิดาที่เดินหายไปจากห้องจนลับตา ก่อนจะหันไปมองมารดาที่ยืนอยู่ข้างกาย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวลของท่านทำให้หล่อนรู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก
“คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าซีดเชียว”
วิเวียนมองหน้าบุตรสาว มองอย่างเจ็บปวด
“มาร์กี้... หนูอย่าไปยุ่งกับพี่ชายเขาอีกเลยนะ เชื่อแม่เถอะ เลิกรักอันโตนิโอซะ”
คนฟังหน้าเศร้า น้ำตาริน “คุณแม่ขา หนูรักพี่ชายมากนะคะ รักมากจนไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้หากไม่มีพี่ชายอยู่ข้างๆ คุณแม่เข้าใจหนูนะคะ”
“แต่อันโตนิโอไม่มีทางรักลูกของแม่ได้”วิเวียนจ้องหน้าบุตรสาวและพยายามอธิบาย
“เขาจะทำร้ายลูกของแม่นะ หากลูกยังไม่ตัดใจจากเขาเสียเดี๋ยวนี้”
“คุณพ่อบอกหนูว่าพี่ชายรักหนู แต่เพราะหนูยังเด็กมาก พี่ชายก็เลยไม่อยากให้เข้าใกล้ เพราะกลัวว่าจะทำให้หนูเสื่อมเสีย”
รอยยิ้มบนใบหน้าของลูกสาวยิ่งทำให้คนมองอย่างผู้เป็นแม่ทุกข์ระบมใจมากขึ้นไปอีกเปาโลใจร้ายเหลือเกิน ใจร้ายมากที่เอาลูกสาวในไส้ของตัวเองมาเป็นเครื่องมือ มาร์กาเร็ตไม่มีทางมีความสุขได้หรอกเพราะผู้ชายที่ตัวเองรักนั้นเต็มไปด้วยความไฟแค้น
“ลูกกำลังเข้าใจผิดนะมาร์กี้ ที่อันโตนิโอไม่ยอมกลับมาที่บ้านอีก และไม่ยอมเข้าใกล้ลูกอีก มันเป็นเพราะว่าเขาเกลียดหนูจริงๆ”
หัวใจของมาร์กาเร็ตต่อต้านในสิ่งที่ได้ยินทันที
“ไม่จริงหรอกค่ะคุณแม่ เมื่อคืนพี่ชายก็มาที่นี่ มาหาหนูเพราะเป็นห่วงหนูมาก”
“ใครบอกลูกมาร์กี้”
“คุณพ่อค่ะ คุณพ่อบอกว่าพี่ชายแสดงท่าทางห่วงใยหนูมากๆ ”
ดวงหน้าของบุตรสาวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขทำให้ วิเวียนน้ำตาริน แล้วนี่หล่อนจะช่วยมาร์กาเร็ตให้หลุดพ้นจากบ่วงแค้นของผู้ชายสองคนนี้ได้ยังไง ทำยังไงลูกสาวของหล่อนถึงจะเจ็บปวดน้อยที่สุด หรือว่าถึงเวลาแล้วที่หล่อนจะต้องพูดความจริงออกไป
“มีบางอย่างที่แม่จะต้องบอกลูก มาร์กี้...”
หญิงสาวที่กำลังมองภาพสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกเงาบานใหญ่หันมาจ้องมองมารดา และอดไม่ได้ที่จะถามออกมาด้วยความสงสัย
“มีอะไรเหรอคะคุณแม่...”
“คือว่าเรื่อง... เรื่องของคุณพ่อคุณแม่ของอันโตนิโอ...”
วิเวียนยังพูดไม่ทันจบประตูห้องนอนของมาร์กาเร็ตก็ถูกผลักให้เปิดกว้างออกเสียก่อน พร้อมๆ กับร่างของเปาโลที่ก้าวเข้ามา
“สองแม่ลูกกำลังคุยอะไรกันเอ่ย ท่าทางน่าสนุกดีนะ”
มาร์กาเร็ตระบายยิ้มกว้าง ในขณะที่วิเวียนหน้าซีดเผือด
“คุณแม่กำลังจะเล่าเรื่องคุณพ่อคุณแม่ของพี่ชายให้มาร์กี้ฟังค่ะ”
คำพูดไร้เดียงสาของมาร์กาเร็ตทำให้วิเวียนถูกไฟในดวงตาของเปาโลเผาแทบมอดไหม้ แต่กระนั้นเปาโลก็ยังยิ้มกว้างเช่นเดิม เมื่อเอ่ยกับลูกสาว
“วันนี้ลูกสวยมากนะมาร์กี้ รับรองว่าถ้าลูกทำแบบที่พ่อบอก อันโตนิโอจะต้องคลั่งเพราะเสน่ห์ของลูกแน่”
คนฟังยิ้มกว้าง เชื่อใจบิดาเป็นที่สุด
“จริงเหรอคะคุณพ่อ”
“จริงสิ พ่อเคยโกหกลูกที่ไหนกันล่ะ เอาล่ะ ออกไปโชว์ความงามแก่สายตาของบรรดาแขกเหรื่อได้แล้ว”
“แล้วคุณพ่อไม่ไปด้วยกันเหรอคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อถูกบิดาดันร่างให้ก้าวข้ามธรณีประตูออกไป
“เดี๋ยวพ่อตามไป”
เปาโลดึงประตูให้ปิดสนิทลง จากนั้นก็เดินตรงเข้ามาหาภรรยาที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ด้วยท่าทางเดือดดาลสุดขีด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของชายแก่ตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปเป็นริ้วรอยแห่งความโกรธแค้นหมดแล้ว
“คุณพี่...”
วิเวียนถอยหลังหนี แต่ก็ไม่ทันเมื่อฝ่ามือหนาหนักของเปาโลฟาดลงมาบนใบหน้าของหล่อนเต็มแรง ใบหน้าของหล่อนหันไปตามแรงปะทะนั้น เลือดสีแดงซึมออกมาที่มุมปาก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดหลั่งรินออกมาอาบแก้ม
“เธอจะโดนมากกว่านี้หากเธอเอ่ยถึงความลับของฉันให้มาร์กี้ฟังอีก”
ผู้เป็นภรรยาร่ำไห้ออกมาอย่างสุดจะทน “แต่คุณพี่คะ คิดว่าสงสารลูกสาวของเราเถอะ อันโตนิโอไม่มีทางปรานีมาร์กี้แน่ หากคุณพี่ยังเดินหน้าต่อไป”
เปาโลหัวเราะสะใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย “อะไรก็หยุดฉันไม่ได้”
“นี่คุณพี่ไม่รักลูกเลยเหรอคะ มาร์กี้เป็นลูกของเรานะ เป็นแก้วตาดวงใจของเรา”
วิเวียนคร่ำครวญออกมาอย่างผิดหวัง หล่อนทำพลาด พลาดตั้งแต่เลือกแต่งงานกับชายชาวอิตาลีแทนที่จะเป็นชายไทยชาติเดียวกับตัวเองแล้วล่ะ
“ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกหรอกวิเวียน”
คนฟังรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากปากของสามี
“งั้นคุณพี่ก็หยุดสิคะ หยุดใช้มาร์กี้เพื่อหลอกล่ออันโตนิโอสักที”
“แต่ฉันจะไม่หยุด จะไม่ยอมหยุดอะไรทั้งนั้น ฉันจะต้องได้เดอะ ชาร์ด”
“แล้วไหนคุณพี่บอกว่ารักลูกของเราไงล่ะ ทำไม... ทำไมรักแล้วไม่ยอมหยุด” คนฟังคร่ำครวญออกมาด้วยความผิดหวัง
เปาโลแสยะยิ้มขณะจ้องหน้าภรรยาด้วยสายตาแข็งกระด้าง
“ก็เพราะฉันรักตัวเองมากกว่ายังไงล่ะ รักตัวเองและรักอำนาจ รักเงินมากกว่ายายมาร์กี้...”
“คุณพี่...”
คนถูกเรียกหัวเราะร่วน ไหวไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน
“เลิกพูดเลิกขอร้องได้แล้ว และหากฉันรู้ว่าเธอบังอาจคายความลับออกมาอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่าเธอทิ้งซะวิเวียน”
เปาโลเดินออกไปแล้ว แต่วิเวียนก็ยังไม่เลิกร่ำไห้ หล่อนเพิ่งรู้... เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าธาตุแท้ของเปาโลเป็นเช่นไร เขาร้ายกาจ และไม่มีหัวใจ เขาไม่เคยรักใครเท่ากับรักตัวเอง แม้แต่ลูกสาวแท้ๆ ที่เกิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขอย่างมาร์กาเร็ต เขาก็ยังไม่รัก
“แล้วแม่จะช่วยหนูยังไงดี มาร์กี้ แม่จะทำยังไงดี”
หัวอกของผู้เป็นแม่แทบจะแตกสลายเมื่อมองเห็นหายนะของลูกเต็มๆ ตาแต่ไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเหลืออะไรได้ ทำได้แค่เพียงยืนร่ำไห้ด้วยความทุกข์ทรมานใจเพียงเท่านั้น
- Writer
