วิศวะคลั่งรักคุณหมอ

Episode : 3

พยาบาลตกใจก่อนจะมองมาที่ฉันสลับกับคนตัวสูงพร้อมกับถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตกใจบวกกับอาการที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน แล้วเดี๋ยวนะหัวฉันจะปวดกับไอ้คนตรงหน้านี่อยู่แล้ว จะก่อกวนฉันไปถึงไหน เวลามารักษากับคนอื่นเขามีอาการเรื่องมากแล้วทำให้หมอคนนั้นขายหน้าขนาดฉันไหมก่อน

"ห๊ะ!! อะเออนี่สามีคุณหมอหรอกเหรอคะ"

ฉันมองที่พี่พยาบาลก่อนจะรีบปฏิเสธออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวทุกคนที่อยู่ภายในห้องนั้นจะเข้าใจผิด ที่สำคัญคนอื่นจะมองยังไงถ้าฉันจะมีแฟนแล้วแฟนฉันเป็นอัตพาลขนาดนี้ ถ้าจะมีก็ขอให้ดีกว่านี้แล้วให้เกียรติฉันมากกว่านี้สักหน่อยเถอะ

"มะ"

"ใช่ครับ โหที่รักอย่างอลเค้าเลยนะเค้าแค่มีเรื่องนิดหน่อยเอง เธออย่าโกรธกันข้ามวันข้ามคืนเลยนะ"

คนตัวสูงพูดพร้อมกับทำหน้าตาสำนึกผิดแบบกวนๆมากกว่านายนี่จะทำอะไรอีกเนี่ยตั้งแต่เจอกันมาไม่เคยมีครั้งไหนไม่ปวดหัวเลยนะเนี่ย

"นี่คุณชัชนันต์มันเกินไปแล้วนะ"

"แหม่ที่รักโกรธทีไรก็เรียกชื่อจริงตลอดเลยเค้าสัญญาต่อไปไม่มีเรื่องแล้วหายโกรธเถอะนะดีกันเถอะเนาะ"

"นี่ฉันบอกให้นาย!!"

"เออคุณหมอคะ งั้นคุณหมอทำแผลให้แฟนคุณหมอก็ได้ค่ะเดี๋ยวพี่ไปเตรียมเอกสารขั้นตอนการ CT Scan ให้รอไม่นานค่ะ"

พี่พยาบาลบอกพร้อมกับยิ้มเชิงล้อๆส่งมาให้ก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนไอ้คนที่หนักใจและโมโหก็เป็นฉันนี่แหละ พอไม่มีใครอยู่ในห้องฉันฉันกำหมัดพร้อมกับมองคนตรงหน้าและถามออกมาอย่างรวดเร็วตามอารมณ์ที่โมโหมากของตัวเอง

"นี่นายคิดอะไรอยู่ ผีเข้าสิงเหรอพูดออกไปแบบนั้นอะ คนอื่นเขาเข้าใจผิด ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกัน ที่สำคัยฉันเป็นหมออยู่ที่นี่นายคิดไหมว่าคนอื่นจะมองฉันยังไง"

"โห ที่ตอนนี้บ่นซะสำนึกผิดไม่ทันเลยนะครับคุณหมอคนสวย เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นนี่เงียบกริบ"

คนตัวสูงพูดก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่ไอ้บ้านี่จงใจกวนประสาทฉันจริงๆนั่นแหละ แล้วฉันทำอะไรให้เขาวะถึงมาทำกับฉันแบบนี้เนี่ย แค่ตรวจคนไข้งานก็เยอะแทบจะไม่พักอยู่แล้ว แล้วเจอคนไข้อย่างเขานี่น่าเบื่อจริงๆ

"ฉันไม่มีเวลามาให้คุณกวนประสาทฉันหรอกนะคนไข้คนอื่นมี"

"ผมยังไม่ทำอะไรเลยนะครับ ถ้าหมอยังไม่มาทำแผลให้ผม หมอก็คงไม่ได้ตรวจจคนไข้คนอื่นหรอกครับ"

คนตัวสูงพูดพร้อมกับมองที่ฉัน ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปใส่ถุงมือและหยิบอุปกรณ์มาทำแผลให้คนตัวสูงเริ่มจากหน้าเขาที่มีคิ้วแตกมุมปากแตกและมีรอยฟกช้ำเล็กน้อยจนเสร็จ

"ที่นี้คุณนอนลงตามตัวคุณมีรอยฟกช้ำต้องทายาแก้ฟกช้ำเดี๋ยวต้องเข้า x-ray ภายในอีกหนึ่งรอบ"

"เอออ ผมว่ามันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้อง"

"ถ้าคุณเก่งกว่าหมอก็เชิญคุณกลับบ้านไปรักษาที่บ้านค่ะ บอกพยาบาลได้เลยไปรักษาตัวเองไม่ต้องมาหาหมอ"

ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด แค่มาปวดหัวกับการรักษาเขาก็มากพออยู่แล้ว แล้วพอจะรักษาอันนั้นอันนี้ก็จะมีปัญหาอีก ถ้ารู้ตัวเองดีก็ไม่ควรมารักษาตั้งแต่แรกเหมือนที่ฉันบอกนั่นแหละ

"โอ๊ยยยผมพูดเล่นน่าหมอก็จริงจังไปได้"

"อาชีพฉันไม่ได้เล่นตลกนี่คะ ค่อยๆนอนลง"

ฉันบอกคนตัวสูงตรงหน้าก่อนจะไปช่วยเขาประคองให้คนตัวสูงล้มตัวลงนอนก่อนจะหยิบยาขึ้นมาเพื่อจะทาแผลให้เขาทั้งที่ปกติเป็นหน้าที่พยาบาลด้วยนะเนี่ย นี่ฉันต้องมาทำให้เขาตั้งแต่เริ่มเลยเหรอเนี่ย เอาเถอะยังไงหน้าที่ก็เหมือนกัน

"เดี๋ยวหมอขออนุญาตเปิดเสื้อขึ้นหน่อยนะ หมอจะได้เริ่มทายา"

"ครับเชิญครับ ด้วยความยินดีเลยครับคุณหมอคนสวย จะเปิดบนจะเปิดล่างผมก็เต็มใจทั้งนั้นแหละครับ ถ้าเป็นคุณหมออะ"

"คุณ!!"

คนตัวสูงยักคิ้วให้ฉันพร้อมกับยิ้มให้แบบกวนๆ แต่ละคำพูดที่ออกมาจากปากเนาะบางทีฉันควรจะให้ยาสลบกับเขาไปซะแต่ด้วยคำว่าหน้าที่ของอาชีพมันคำคออยู่ แล้วมันล้อเล่นทำตามอารมณ์ตัวเองไม่ได้อยู่ดี สิ่งที่ทำได้คือปลงได้อย่างเดียวกับอาชีพนี้

"ว่าไงครับคุณหมอคนสวย"

"กรุณาอย่าคุยแบบสนิทกับหมอ เพราะคุณกับหมอไม่ได้รู้จักกัน กรุณาเว้นระยะห่างใหห้ถูกด้วยนะคะคุณชัชนันต์"

"ก็หมอเป็นว่าที่แฟนผมคุยแบบสนิทก็ไม่เห็นแปลก"

"หมอว่าเดี๋ยวหมอจะพาคนไข้ไปตรวจสมองด้วยดีกว่านะคะเหมือนคนไข้จะเลอะเลือน หรือไม่อาจจะความจำเสื่อมไปแล้ว"

"โห! คุณหมอปากร้ายใช้ได้เหมือนกันเลยนะเนี่ยจะว่าไปก็ดีเหมือนกันผมก็ชอบผู้หญิงร้ายๆ"

"คุณนอนนิ่งและหยุดพูดสักทีได้ไหม"

ฉันบอกกับเขาก่อนจะลงมือทายาตามลำตัวหน้าท้องและหน้าอกเขาอย่างเบามือก่อนจะสังเกตเห็นบริเวณหน้าท้องเขาที่มันช้ำมากกว่าเดิมจนฉันหยุดสังเกตอยู่สักพักก่อนจะได้ยินเสียงเจ้าของร่างพูดขึ้นมาจนทำให้เสียสมาธินั่นแหละ

"จ้องขนาดนี้ผมเสียหายนะครับคุณหมอต้องให้แม่มาขอผมแล้วมั้ง"

"คุณนี่หยุดพูดสักทีได้ไหม ฉันกำลังสังเกตหน้าท้องคุณมันเหมือนจะช้ำมากกว่าเดิมเดี๋ยวต้อง ทำ CT Scan เพิ่มเติมในส่วนนี้เพื่อตรวจว่าภายในปกติหรือเปล่า"

ฉันบอกคนตัวสูงที่มองมาที่ฉันนิ่งๆ เพราะตอนนี้อาการของเขาสำคัญมากกว่า จะมาเล่นๆไม่ได้ แนมองเขาด้วยสายตำหนินิด ก่อนพยาบาลจะเดินเข้ามาพอดี

"รีบพาคนไข้ไปห้อง CT Scan หมอจะ CT Scan หน้าท้องคนไข้เพิ่มเติมด้วย"

"ได้ค่ะคุณหมอ"

"เบอร์ญาติคุณ คุณจำได้ไหม"

ฉันถามคนตัวสูงที่นอนอยู่บนเตียงภายในลิฟต์คนตัวสูงมองฉันก่อนจะพยักหน้าพร้อมพูดออกมาเบาๆ

"ได้สิครับหมอ ความจำผมปกตินะครับ"

"พยาบาลจดเบอร์ติดต่อคนไข้ในประวัติคนไข้ด้วยหากมีการผ่าตัดต้องมีคนเซ็นยินยอม"

"ค่ะคุณหมอ"

หลังจากนั้นคนตัวสูงก็บอกข้อมูลกับพยาบาลเรียบร้อยและตอนนี้ฉันก็กำลังทำ CT Scan ที่หน้าท้องให้คนตัวสูงก่อนจะเริ่มอธิบายให้เขาฟัง

"หน้าท้องและภายในไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงการฟกช้ำเกิดจากการถูกกระแทกอย่างเเรงเท่านั้น ทำให้มีเลือดออกจากใต้ผิวหนังหลังจากนี้ภายใน 48 ชั่วโมงแรกให้คนไข้ประคบเย็นวันละ 2-3 ครั้ง ครั้งละประมาณ 15-30 นาที ภาวะฟกช้ำจะดีขึ้นภายใน 10-14 วันถ้ายังไม่หายและมีอาการหลงเหลืออยู่ให้กลับมาพบแพทย์อีกรอบเพื่อตรวจรักษาเอาเลือดที่คลั่งค้างออกให้เข้าใจที่หมอบอกนะคะและกรุณาทำตามด้วย"

ฉันบอกคนตัวสูงก่อนจะเริ่มลงมือตรวจที่ข้อเท้าเขาพร้อมกับพยาบาลที่จะรายละเอียดไว้ให้คนไข้อย่างเรียบร้อย

"ข้อเท้ามีปัญหาจริงๆด้วย"

"คุณหมอนี่เก่งจริงๆนะคะมองแป๊บเดียวก็รู้แล้วแถมยังใช้เครื่องมือคล่องแคล่วอีกทั้งๆที่เพิ่งมาทำงานแค่วันเดียวไม่เหมือนกับ"

"หึหึ พอเลยค่ะชมแบบนี้เดี๋ยวหมอลอยพอดี หมอว่าคุณหมอทุกคนก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะเพราะพวกเราเรียนมาหนัก แล้วพอเห็นคนไข้มันต้องทำอย่างสุดความสามารถอยู่แล้วพี่พยาบาลก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ ชมแต่หมอชมตัวเองด้วยนะคะเพราะพวกพี่ก็เก่งมาก"

ฉันยิ้มให้กับพี่พยาบาลมันปกติมากสำหรับคนเป็นหมอคนไข้ต้องมาที่หนึ่งและต้องดีขึ้นนี่แหละหมอ และถ้าถามถึงความลำบากพวกพี่พยาบาลก็ลำบากกว่าฉันหลายเท่า ฉันอาจจะรับผิดชอบต่ออาการหนักๆเคสใหญ่ๆแต่คนที่ดูแลอย่างหนักเหมือนกันนั่นก็พวกพี่พยาบาลนี่แหละ

"แฟนผมนี่เก่งจริงๆ เป็นคนดีด้วย"

"ใช่ค่ะคุณหมอเก่งมาก แถมคุณยังเหมาะสมกันอีกนะคะ เพราะแฟนคุณหมอก็หล่อด้วย"

"แฮ่ม!! ฉันบอกคุณว่ายังไงและไม่ต้องทำเป็นเก่งไปเพราะคุณต้องผ่าตัดที่ข้อเท้า กรุณาบอกตัวเองให้เตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะคะคุณชัชนันต์"

ฉันบอกพร้อมกับยิ้มให้คนตัวสูงที่นอนคุยกับพยาบาลบนเตียง หึทำเป็นปากเก่งไปเถอะตอนนี้ เดี๋ยวเห็นบรรยากาศภายในห้องผ่าตัดซะก่อนเถอะ เก่งยังไงก็หนีไม่พ้น เห็นแบบนี้มาหลายรายแล้ว

"ต้องผ่าตัดเลยเหรอ"

"ใช่ พี่พยายาลคะ อย่าลืมโทรบอกญาติด้วยและให้ญาติเซ็นให้เรียบร้อย"

"มันถึงขนาดต้องผ่าตัดเลยเหรอครับหมอ"

"ใช่ค่ะพยาบาลรีบโทรหาญาติคนไข้และบอกให้รีบมานะคะ หมอจะได้ไปดูเคสอื่นๆต่อ"

"ค่ะคุณหมอ"

"ส่วนคุณไม่ต้องกังวลผ่าตัดผ่านกล้องแผลเล็กและหายไวสองอาทิตย์ก็หายเป็นปกติแล้ว ที่สำคัญใช้เวลาไม่นาน แล้วหมอรับรองว่าปลอดภัย"

ผมมองหมอคนสวยที่ตอนนี้จริงจังบอกผมทุกขั้นตอนจริงจังยังสวยอีกอะเป็นน่ารัก แบบนี้นี่แหบะที่ไอ้เตอร์ตามหา สายตาผมนี่มันดีจริงๆเลยวะ ผิวแม่งก็โคตรขาวแล้วก็เนียนมาก อยู่ในห้องกันทั้งหมดนี่ผมก็ว่าขาวกันทุกคนก็ยังแพ้เธอเลยอะ น้ำที่จีนมันเข้มข้นหรือเป็นที่อากาศบ้านด้วยแน่ๆเลยวะ ดับไฟนี่ไม่ต้องใช้ไฟฉายเลยนะเนี่ย ผมมองหน้าคนตัวเล็กพร้อมกับพูดออกมาเบาๆ

"หมอนี่จริงจังยังสวยเลยเนาะ"

"คุณชัชนันต์!!"

"เรียกชื่อผมมากๆระวังนะ ตอนนอนหลับคุณหมออาจจะฝันถึงผมนะครับ"

ฉันถอนหายใจก่อนจะบอกบุรุษพยาบาลให้เข็นคนตัวสูงไปยังห้องผ่าตัด พอมาถึงหน้าห้องผ่าตัดฉันก็รีบถามพยาบาลที่ดูแลทันที

"ห้องผ่าตัดผ่านกล้องว่างใช่ไหมคะ"

"ตอนนี้ไม่ว่างค่ะคุณหมอเต็มหมดเลยต้องเป็น 04.00 ค่ะ ห้องว่าง พี่โทรถามเขาอีกรอบเมื่อกี้มีเคสด่วนมากเขาเลยขอก่อน"

ฉันพยักหน้าก่อนจะยิ้มและบอกพยาบาลไปและพูดออกไปอย่างเข้าใจ เพราะถ้าเคสที่หนักและรอไม่ได้เคสที่รอได้ก็ต้องรอไปก่อนอันนี้เราทุกคนทราบกันดี

"โอเคค่ะ ถ้าห้องว่างงั้นหมอจองหนึ่งห้องนะ จะผ่าตัดคนไข้ที่ข้อเท้า ถ้าเคสใหญ่กว่าและฉุกเฉินก็ให้เขาก่อนแต่ถ้าว่างก็รบกวนพี่ทำเรื่องแล้วประสานให้หมอด้วยนะคะ"

"ได้เลยค่ะคุณหมอกรอกข้อมูลไว้นะคะถ้าห้องว่างจะรีบโทรหาคุณหมอทันที"

"ได้ค่ะ"

ฉันพยักหน้าก่อนจะกรอกเอกสารตรงหน้าจนเรียบร้อยและหันมาบอกบุรุษพยาบาลและพยาบาลผู้ช่วยที่ตามมาด้วยหนึ่งคน

"งั้นผ่าคนไข้ไปพักให้น้ำเกลือเพิ่มที่ห้องพักก่อนนะ ระหว่างนี้ให้คนไข้พักไปก่อนพร้อมกับตรวจดูอาการที่ข้อเท้าทุกๆ 4 ชั่วโมง แล้วถ้ามันมีอาการที่ไม่ปกติแจ้งหมอทันทีนะคะ"

"ครับคุณหมอ"

"คุณจะพักห้องพิเศษหรือธรรมดา แจ้งกับเจ้าที่เลยนะคะเขาจะทำเรื่องให้เอง"

"ก็ต้องห้องพิเศษสิครับคุณหมอแล้วหมอจะไปพร้อมผมไหมอะ"

"ไปสิหมอต้องตรวจดูอาการฟกช้ำอีกรอบก่อนและกลับไปที่ฉุกเฉิน"

พอได้ยินคำตอบทำผมยิ้มขึ้นมาในทันทีเพราะตอนนี้มีบุรุษพยาบาลเข็นผมมาพร้อมกับหมอคนสวยที่ทำเรื่องให้อย่างเรียบร้อยนี่แหละแม่ของลูกผม

ตอนนี้ฉันพาคนตัวสูงมาถึงห้องพักเรียบร้อยพร้อมกับตรวจหน้าท้องเขาอีกรอบ

"อืมดี ดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวประคบเย็นแล้วกัน เดี๋ยวจะบอกพยาบาลให้"

ร่างบางบอกผมและเหมือนจะเดินออกไปผมเลยดึงข้อมือร่างบางแรงๆจนร่างบางเซมาติดเตียง

"นี่คุณทำอะไร"

"ผมไม่ให้ใครทำทั้งนั้นอะหมออะทำให้ผม หมอรู้หมอก็ทำให้ผมไม่ได้เหรอครับ"

"นี่คุณพยาบาลเขาเป็นคนทำให้โดยปกติเป็นแบบนี้อยู่แล้วฉันจะไปดูคนไข้คนอื่น เคสที่เขาด่วนกว่าคุณมากมีเยอะแยะแล้วถ้าหมอที่ห้องฉุกเฉินไม่พอมันจะยุ่ง รบกวนทำความเข้าใจด้วยนะคะ หมอคุยกับคุณมาหลายรอบรอบ ขอความกรุณาทำความเข้าใจกับหมอสักรอบแบบจริงจังเถอะค่ะ"

"ไม่ผมไม่ให้ใครทำทั้งนั้นอะนอกจากหมอ ผมเข้าใจแต่ผมไม่อยากจะเข้าใจ"

"นี่คุณก็เป็นเจ้าของโรงพยาบาลสิฉันจะได้ทำตามคำสั่งคุณ"

"หึ!!งั้นผมสั่งให้คุณทำเพราะโรงพยาบาลนี้เป็นของลุงผม ดร.นายแพทย์ประสิทธิ์ ภักดีวัฒนากุล คณบดีคณะแพทยศาสตร์ "

ฉันเบิดตากว้างมองคนตัวสูงที่ตอนนี้จับแขนฉันไว้อยู่ถึงว่าทำไมถึงคุ้นนามสกุลเขาหรือนายนี่อำฉันแต่นามสกุลไม่น่าจะอำปะฉันที่กำลังมองเขาพร้อมกับนึกไปด้วยอยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงพี่พยาบาลเปิดประตูเข้ามา

"คุณหมอคะญาติคนไข้มาแล้วค่ะ"

ฉันหันไปมองก่อนจะเห็นชายสองคนหญิงหนึ่งคนที่อยู่ในวัยกลางคนและมีผู้หญิงคนหนึ่งน่าจะแก่กว่าฉันไม่มากและสวยเฉียบด้วยผิวขาวๆจัดว่าเป็นคนที่ดูสวยพร้อมกับมีความเป็นปู้นำบ้างแต่หน้าตาบงบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดึเดินเข้าเดี๋ยวนะนั่นเจ้าของโรงพยาบาลนี่หน่าฉันยกมือไหว้ทุกคนพร้อมกัน

"สวัสดีค่ะฉันหมอปานิศาเป็นหมอเจ้าของคนไข้ค่ะ"

"สวัสดีค่ะคุณหมอลูกชายแม่ต้องผ่าตัดเลยเหรอคะมันน่ากลัวหรือเปล่า"

"ใจเย็นก่อนคุณรอฟังหมอก่อน"

“นั่นสิคะแม่ ถามแบบนี้หมอก็ไม่มีช่องวางตอบแม่กันพอดี”

แม่เขาถามขึ้นมาพร้อมกับน่าจะพ่อขอเขานั่นแหละที่เดินเข้ามาพร้อมกัน ฉันยิ้มก่อนจะตอบกลับไป และพยายามพูดให้เชื่อถือในการผ่าตัดเพื่อลดความกังวลของญาติคนไข้ให้ได้มากที่สุด

"ไม่ต้องกลัวนะคะเป็นการผ่าตัดที่ข้อเท้าโดยผ่าตัดผ่านกล้องจะช่วยลดการเจ็บปวดของผู้ป่วยและฟื้นตัวได้เร็วคนไข้แข็งแรงอายุไม่เยอะการฟื้นตัวจะดีมากเชื่อหมอนะคะลูกคุณแม่ปลอดภัยแน่นอนค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะเชื่อใจหมอและพี่พยาบาลได้เลยค่ะ"

ฉันพูดพร้อมกับอธิบายให้กับญาติคนไข้ฟังก่อนแม่เขาจะยิ้มกลับมาและกุมมือฉันไว้

"ขอบคุณนะคะคุณหมอสวยแล้วยังดูใจดีอีก แม่ก็กลัวว่ามันจะเยอะ"

"หึหึ เก่งด้วยนี่พี่ซื้อตัวมาจากโรงพยาบาลที่จีนเลยนะเป็นหมอทางนี้โดยเฉพาะวางใจในหมอพี่เถอะ กว่าจะได้มานานอยู่เหมือนกันที่นั่นเขาไม่อยากให้มา"

"โอ๊ย! จริงเหรอเนี่ยสวยเก่งด้วย ถ้าเป็นพ่อแม่หนูแม่ต้องภูมิใจมากแน่ๆเลย ดูลูกชายแม่มีแต่เรื่องจะให้ปวดหัว รู้งี้มีลูกผู้หญิงก็ดีแล้วนะคุณ"

“นั่นสิคะคุณแม่แล้วมองกลับมาดูลูกชายคุณแม่สิคะมันน่าตีจริงๆ เดี๋ยวคดีนี้ยาวแน่ไอ้เตอร์รอแกหายดีก่อนเถอะ ถ้ารู้ยังงี้มีน้องผู้หญิงดีกว่า มีน้องผู้ชายแล้วมึนแบบแกเนี่ย ฉันจะแก่ก่อนมีลูกมีผัวแล้วมั้ง”

"แฮ่ม!!! ได้ข่าวว่ามาเยี่ยมผมไม่ใช่เหรอครับ นี่เจ๊ใหญ่มาถึงก็เอาซะหูชาเลยนะครับ ข่าวนี่ก็ไวจริง คอยดูนะไอ้พี่กองพล"

“โทษแกนั่นแหละและตานั่นก็ไม่ได้บอกฉันด้วย ลูกน้องฉันรายงาน เดี๋ยวแกมีเคลียร์แน่ๆ”

“แม่ครับดูเจ๊สิครับ”

"ไม่ต้องเลยเราเนี่ยตาเตอร์หาแต่เรื่อง ดีแม่ไม่เป็นลมไป"

"นี่อย่าว่าหลานเลยหน่า วัยรุ่นก็แบบนี้ใช่มั้ยหึตาเตอร์"

"ใช่เลยครับคุณลุง"

ฉันมองคนตัวสูงก็ไม่แปลกใจหรอกที่ดูเหมือนจะเอาแต่ใจคนที่บ้านสปอยกันขนาดนี้ ดีที่เหมือนจะมีพี่สาวของเขาที่คอยจะไม่ยอมแต่อาจจะโมโหเพราะน้องชายเจ็บถ้าคนที่นอนอยู่บนเตียงอ้อนก็คงจะตามใจเหมือนกันนั่นแหละมั้งฉันว่า ฉันลอบถอนหายใจเบาๆพร้อมกับบอกพยาบาล

"พยาบาลรบกวนขอเจลประคบเย็นให้คนไข้ด้วยนะคะ"

"ได้ค่ะคุณหมอ"

"คือหน้าท้องคนไข้มีอาการช้ำต้องประคบเย็น 10-15 นาทีรบกวนญาติประคบให้คนไข้ด้วยนะคะ"

"อ่อได้ค่ะคุณหมอ เดี๋ยวหมอจะอธิบายวิธีและทำให้ดูก่อน"

ฉันยิ้มก่อนจะขอตัวกลับไปพักเพื่อรอผ่าตัดแต่ว่าได้ยินเสียงของคนเอาแต่ใจที่นอนอยู่บนเตียงพูดมาในประโยคถัดมา ควันฉันก็แทบจะพุ่งออกมา

"คุณลุงครับผมอยากให้คุณหมอมาดูแลผมจนกว่าผมจะออกจากโรงพยาบาลครับ"

"หื้ม ตาเตอร์เราจะเอาแต่ใจมากเกินไปแล้วนะ คุณหมอเขาก็ต้องดูแลคนอื่นไม่ใช่มาคอยดูแลเราคนเดียวถ้า ต้องการคนดูแลแม่จะจ้างพยาบาลพิเศษให้ อย่าเยอะไปเราแน่ะ"

ฉันมองแม่ของคนตัวสูงพร้อมกับยิ้มให้แม่ของเขาเพราะพูดตรงใจฉันมากจริงๆดีนะยังมีแม่เขาที่คอยดุ

"ถ้าไม่ได้ผมก็ไม่ผ่าตัดนะครับปล่อยไว้แบบนี้แหละไม่ต้องเดินอีกเลย"

ฉันมองคนตัวสูงไม่คิดว่าเขาจะใช้วิธีนี้นะเนี่ยและดูท่าทางทุกคน่าจะยอมด้วย แต่มันเกินไปแล้วนะ ไอ้ที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้มันได้ไหลเข้าหูเขาเลยงั้นเหรอ

"หนูว่าให้คุณหมอมาดูแลตาเตอร์เถอะค่ะคุณลุง ไม่งั้นตานี่ไม่ผ่าตัดแน่ ไอ้นี่มันยิ่งดื้อยิ่งมึนอยู่"

ฉันมองผู้หญิงที่ดูโตกว่าฉันตรงหน้านั่นไงว่าแล้วสุดท้ายทุกคนในบ้านเขาก็หมุนตามนายนี่อยู่ดี พอพี่เขาพูดจบขนเริ่มลุกทันทีถ้าได้ดูแลนายนี่ขึ้นมาจริงๆตายแน่ขนาดแค่ตรวจยังปวดหัวขนาดนี้

"อืมมก็ได้ๆ หมอปานิศา ผมฝากดูแลหลานผมหน่อยนะเป็นเคสพิเศษจนกว่าตาเตอร์จะหายรบกวนคุณหมอหน่อยนะ ส่วนคนไข้เคสอื่นเดี๋ยวผมประสานงานให้หมอคนอื่นดูแลไปก่อนพอหลานผมหายหมอค่อยกลับไปทำงาน ถือว่าช่วยๆกันไปก่อนนะ"

ฉันได้ยินก็โมโหทันทีนี่มันบ้าอะไรกันเนี่ยโลกหมุนรอบตัวนายนี่หรือไงทุกคนถึงต้องตามใจกันหมดแต่ถ้าไม่ทำก็คงจะไม่ได้ แล้วฉันโมโหแล้วบอกใครได้ไหมเนี่ย ต้องมาคอยดูแลไอ้บ้านี่คนเดียว แล้วชีวิตคนอื่นไม่มีค่าหรือไง โอ๊ย โมโห โมโหมาก โมโหแบบขีดสุด บางทีฉันอาจจะต้องหาโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงกันสำรองเอาไว้บ้างแล้ว

ฉันระงับสติอามรณ์ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยาบยามควบคุมให้ปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากจะได้ฉันมาดูแลนายมากใช่ไหมเดี๋ยวฉันจัดให้เอง เห็นฉันผิวเผินยังไม่รู้จักตัวตนฉันซินะ

"ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะหมอจะดูแลคนไข้จนกว่าจะหายค่ะ เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วแต่คนไข้เคสอื่นไม่ต้องยกให้ใครดูแลหรอกค่ะ หมอจะตรวจคนไข้คนอื่นเหมือนเดิมพอตรวจเสร็จจะขึ้นมาดูแลคุณ ชัชนันต์ แบบนี้ได้ไหมคะ"

"เอางั้นก็ได้ ยังไงรบกวนหมอด้วยนะ ผมมีหลานชายคนเดียว แล้วมันก็ใจร้อนยังไงฝากหมอด้วยนะ"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ"

"คุณหมอคะ เจลประคบเย็นได้แล้วค่ะ"

ฉันมองเจลในถาดที่พยาบาลเข็นเข้ามาพร้อมกับมองไปที่คนตัวสูงที่สั่งฉันด้วยน้ำเสียงกวนๆ เกิดมาเพื่อที่จะสั่งคนอื่นอย่างเดียวเลยหรือไง มือก็ไม่ได้หัก หรือมันจะต้องหักเพิ่มดีจะได้สมเหตุสมผลหน่อย ยายพรีชแกหยุดแกเป็นหมอแกต้องรักษาให้คนไข้หายไม่ใช่ทำแผลเพิ่ม หายใจเข้า หายใจออก

"คุณหมอมาประคบแผลให้ผมด้วยครับ"

"ตาเตอร์ให้คุณหมอเขาไปพักเดี๋ยวแม่ทำให้เราเอง"

"ไม่ครับว่าไงครับคุณหมอยังไงคุณหมอก็บอกอยู่ว่าจะดูแลผม"

ฉันยิ้มให้กับคุณป้าก่อนจะบอกท่านเบาๆ อย่างน้อยๆผู้ใหญ่เขาก็ไม่รู้เรื่องอะไร และก็ไม่อยากทำกริยาอะไรที่ไม่ดีกับผู้ใหญ่ออกไปด้วย เดี๋ยวจะมองมาถึงคุณพ่อคุณแม่ฉันด้วย

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหมอทำให้ก็ได้ค่ะ"

"เฮ่อ รบกวนคุณหมอแย่ตาเตอร์เดี๋ยวคุยกันยาว"

“แม่คะงั้นเราไปด้านล่างกันเถอะค่ะหนูมีเรื่องจะปรึกษาพ่อกับแม่อยู่เหมือนกัน”

“งั้นก็ไปกันลูก”

“เรื่องอะไรเหรอเจ๊ ใครทำอะไรหรือเปล่าบอกมาเลยนะ”

“แกเป็นเด็กยังไม่ต้องมายุ่งหรอกไอ้บ้าเตอร์ ดูสภาพตัวเองซิฉันละปวดหัวจริงๆ มันเกี่ยวกับงานไม่มีอะไรหรอก ส่วนคดีแกอะฉันยังไม่ลืม”

ฉันเดินมาก่อนจะเปิดเสื้อคนตัวสูงออกพร้อมกับค่อยประคบให้คนตัวสูงส่วนญาติเขาก็ออกไปกินกาแฟด้านล่างเพราะไอ้บ้านี่ไล่ลงไปไง ส่วนฉันก็มาปวดหัวกับเขาแทน เวรกรรมอะไรก็ไม่รู้

"มองหน้าผมมั่งก็ได้ครับคุณหมอท้องผมมันไม่น่ามองเท่าหน้าผมหรอก"

"ฉันไม่ชอบหน้าคุณไม่อยากมอง"

ฟรึ่บบ!!!!

"นี่คุณ!!ปล่อยนะ"