ตอนที่ 2
745 Words
“เลิกดื้อรั้นได้แล้วนะหวัน มีสามีแล้วต้องเชื่อฟังสามี เข้าใจไหมลูก”
กำแหงบอกลูกสาวที่นั่งยิ้มหน้าบานอยู่ข้างๆ ร่างใหญ่ของกล้าตะวัน
“จ้ะพ่อ หวันจะไม่ดื้อกับพี่ตะวันค่ะ”
“ฝากน้องด้วยนะพ่อตะวัน”
“ครับ”
กล้าตะวันตอบรับคำฝากฝังของกำแหงบิดาของเด็กผู้หญิงแสนร้ายอย่างหวันยิหวาเพียงสั้นๆ เท่านั้น
“งั้นพวกเราก็ออกไปกันเถอะ เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะได้พักผ่อนกัน วันนี้เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว”
มารดาของหวันยิหวาเอ่ยขึ้น ก่อนจะเลื่อนสายตามองลูกสาว
“เป็นเด็กดีของพี่ตะวันนะลูก”
“จ้ะแม่ หวันจะเป็นเด็กดีของพี่ตะวันค่ะ”
แล้วผู้ใหญ่ทุกคนก็เดินออกไปจากห้องหอกว้างที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม เสียงประตูที่ถูกปิดลงดังขึ้นเบาๆ
หวันยิหวาขยับเหยียดขาเรียวไปด้านหน้า และยกสองแขนชูขึ้นเหนือศีรษะเพื่อบิดไปมาไล่ความเมื่อยขบ
เจ้าบ่าวของหล่อนยังคงนั่งนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาแดงคล้ำ คงเพราะชายหนุ่มดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปมากนั่นเอง
เด็กสาวระบายยิ้มเขินอายออกมา มองเสี้ยวหน้าของกล้าตะวันด้วยความรักภักดี
ในที่สุดหล่อนก็ได้แต่งงานกับกล้าตะวัน ผู้ชายที่หล่อนรักมาตั้งแต่จำความได้
“พี่ตะวัน... จะอาบน้ำก่อนไหมคะ”
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ หันมามองหล่อน แววตาของกล้าตะวันตอนนี้น่ากลัวไม่น้อย
“เอ่อ...”
หล่อนพูดตะกุกตะกัก เพราะกลัวสายตาของเขาขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
“มีความสุขมากสินะ หวันยิหวา”
เขาประชดแต่หล่อนไม่รู้จึงตอบไปตามความรู้สึกแท้จริง
“ค่ะ หวันมีความสุขมากที่ได้แต่งงานกับพี่ตะวัน”
ใบหน้านวลเปื้อนรอยยิ้มมากมาย แต่ไม่นานก็ค่อยๆ จางหายไป เมื่อกล้าตะวันคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ พร้อมกับบีบแรงๆ
หล่อนเจ็บมากคล้ายกับกระดูกข้อมือจะแตกหัก แต่ก็นั่งนิ่งเอาไว้
“แต่ฉันไม่มีความสุขเลย”
“หวันรู้ค่ะว่าพี่ตะวันยังไม่ได้รักหวัน แต่อีกไม่นาน...”
กล้าตะวันไม่รอให้เด็กสาวนิสัยร้ายกาจอย่างหวันยิหวาพูดจบ เขาแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
“ไม่มีวันที่ฉันจะรักเธอ หวันยิหวา!”
คำพูดของเขาหนักแน่นมาก จนทำให้ความมุ่งมั่นของหวันยิหวาแทบสลายไปหมด แต่เด็กสาวก็ยังคิดในแง่ดี
“น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อนเลยค่ะพี่ตะวัน แล้วนับประสาอะไรกับหัวใจอ่อนๆ ของพี่ล่ะคะ อีกไม่นานพี่ก็ต้องรักหวัน...” หล่อนยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตา “เหมือนกับที่หวันรักพี่ตะวันอยู่ในตอนนี้ค่ะ”
“หัวใจของฉันมันตายไปแล้ว ตั้งแต่วันที่ฟ้าเดินจากฉันไป เพราะการกระทำไร้ยางอายของเธอ หวันยิหวา!”
เขาบีบแขนของหล่อนแน่นยิ่งขึ้น จนตอนนี้หล่อนเจ็บจนทนไม่ไหว
“หวันเจ็บแขนค่ะพี่ตะวัน”
แต่เขาไม่ยอมคลายนิ้วออก และก็ไม่ยอมหยุดบีบข้อมือแม้แต่น้อย
“ฉันเกลียดผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ ฉันเกลียดเธอ จำใส่กะโหลกเอาไว้ด้วย!”
“พี่ตะวัน...”
“และจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยนะ ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักคือฟ้ารดา”
“อ๊ะ...”
หล่อนถูกเขาผลักแรงๆ จนล้มหงายลงนอนบนเตียง จากนั้นเขาก็ก้าวลงไปจากเตียง
“พี่ตะวันจะไปไหนคะ”
“ฉันจะไปเอาเหล้ามาดื่ม”
“แต่คุณแม่บอกว่าให้เราอยู่ในห้องหอจนเช้า ห้ามออกไปไหน ไม่อย่างนั้นชีวิตแต่งงานของพวกเราจะมีแต่ความโชคร้ายนะคะ”
เขาแสยะยิ้มเย้ยหยันกับคำพูดหวาดวิตกของแม่เจ้าสาวที่เขาไม่ปรารถนา
“ฉันโชคร้ายตั้งแต่ถูกบังคับให้แต่งงานกับเธอแล้วล่ะ หวันยิหวา ดังนั้นหากมันจะเกิดความโชคร้ายอะไรขึ้นอีก ฉันก็ไม่สนใจอีกแล้ว”
“พี่ตะวัน... อย่าออกไปนะคะ”
เขาไม่สนใจคำวิงวอนของหล่อน เพราะไม่ช้าร่างสูงใหญ่ก็เดินหายออกไปจากห้องหอ
หวันยิหวาสะดุ้งด้วยความตกใจกับเสียงปิดประตูที่ดังตามหลังร่างกำยำของเจ้าบ่าวสุดหล่อ
หัวใจเจ็บปวดไม่น้อยกับคำพูดร้ายกาจ และความหมางเมินที่กล้าตะวันแสดงออกมา
แต่หล่อนรักเขา...
ใช่...
หล่อนรักเขา ดังนั้นต้องอดทน เพราะความอดทนไม่เคยทรยศใคร หล่อนเชื่ออย่างนั้น
สักวันกล้าตะวันจะต้องหันมามองหล่อน และรักหล่อนเหมือนกับที่หล่อนรักเขาอยู่ในตอนนี้
- Writer
