เสียงหวานดังลึกในลำคอพร้อม ๆ กับที่ร่างอรชรเริ่มอ่อนยวบอีกครั้ง พอตอบโต้กลับไปไม่ได้ร่างกายก็พาลจะเอนเอียงไปตามสัมผัสนั่น รสลึกล้ำจากลิ้นหนาทว่าฉ่ำหวานที่ดุนดันพลิกพลิ้วไปทั่วในโพรงปาก แม้แต่ร่างสูงใหญ่ก็แทบจะทนไม่ไหวอยากครอบครองเธออีกครั้งบนหาดทรายใต้ละอองจันทร์ที่กำลังจะลาลับ
“แม็กซ์! ปล่อยฉันนะ...ฉันเกลียดคุณ!”
พอฮอฟมันน์ถอนเรียวปากร้อนบุษราคัมจึงเรียกสติคืนกลับในทันใด คำพูดว่า เกลียด ที่ย้ำเตือนซ้ำ ๆ ทำให้ชายหนุ่มเริ่มนึกอะไรขึ้นมาได้
“บีน่า...ถึงจะเกลียดผมยังไง คุณก็กลับไปหาผู้ชายคนนั้นไม่ได้อีกแล้ว!”
“ผู้ชายคนนั้น...” หญิงสาวทวนคำก่อนเงยขึ้นมองเจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์ที่รัดรึงเธอไว้แน่น
“คู่หมั้นของคุณ คุณคงคิดถึงเขามากจนแทบทนไม่ไหว”
ไม่รู้ทำไมเขาจึงเอ่ยในสิ่งที่ค้านกับหัวใจตัวเอง มีสำนึกบางอย่างเริ่มวิ่งพล่านในความคิดและเขากำลังปฏิเสธว่ามันไม่ใช่ความ หวงแหน
“จริงสินะ” บุษราคัม
