ชั่วโมงต่อมา
เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงรุ่นพี่ปีสามก็ปล่อยพวกเราให้แยกย้ายกลับ ฉันกับใบเฟิร์นจึงรีบไปทางห้องเก็บของทันทีเพราะห่วงญานินที่ตอนนี้ยังไม่ออกมาให้เห็นหน้า
จนกระทั่งประตูห้องถัดไปจากห้องเก็บของเปิดและพี่นธีก็เดินออกมาคนแรกจนเราเผลอสบตากันพอดีเขายังคงทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม
"ญานิน! แกเป็นไงบ้าง" ฉันรีบไปหาญานินที่ตอนนี้พี่ทศกัณฐ์อุ้มออกมา เนื้อตัวของเพื่อนดูไม่ดีเท่าไหร่จนฉันรู้สึกจุกอก เข่าของยัยนั่นมีเลือดออกด้วยน่าจะถูกทำโทษรุนแรงแน่ๆ
"ไปเอาอุปกรณ์ล้างแผลมา" พี่ทศกัณฐ์หันมาสั่งฉันหน้าเครียด
"ค่ะ"
ฉันรีบวิ่งไปห้องพยาบาลที่อยู่ในโรงยิมของคณะและขออุปกรณ์ล้างแผลจากเจ้าหน้าทีก่อนจะเอามันมาให้พี่ทศกัณฐ์
แล้วพี่ทศกัณฐ์ก็ทำแผลให้ญานินด้วยตัวเอง เขาเป็นแฟนเก่าและน่าจะเป็นแฟนในอนาคตของเพื่อนอย่างแน่นอนแบบไม่ต้องสงสัย
"อิจฉาจังเลยค่ะ มีคนทำแผลมีคนดูแลแบบนี้ยอมเจ็บตัวทุกวันเลย" ใบเฟิร์นพู
