ซ่อนรัก (เซตวิศวะ)

"โต๊ะเก้า ช้างโปร น้ำแข็งเล็กหนึ่งค่ะ" ฉันบอกกับพี่เบสพนักงานจัดออเดอร์แล้ววางรายการในตะกร้า รอไม่นานของที่แจ้งไว้ก็ถูกยื่นออกมาจากช่องรับของขนาดกว้างเมตรกว่าพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ "ขอบคุณค่ะ" เครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งถูกวางไว้บนโต๊ะก่อนที่ฉันจะเดินไปหยิบน้ำแข็งหนึ่งถังเล็กมาให้อีกรอบและค่อยๆเทเครื่องดื่มให้กับลูกค้าผู้ใหญ่วัยทำงานที่มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย "น้องเนยบริการโต๊ะสิบสองหน่อย" เสียงจากพี่ปายผู้จัดการของร้านเอ่ยปากบอกฉันที่กำลังเดินไปประจำจุดของตัวเองเพื่อรอให้บริการลูกค้าในร้าน ร้านนี้เป็นสถานบันเทิงที่ค่อนข้างอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควร เหตุผลที่ฉันเลือกมาทำงานเสริมร้านนี้ก็เพราะไม่อยากเจอเพื่อนและคนรู้จักที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและร้านนี้ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นวันทำงาน จึงมีโอกาสน้อยมากที่จะเจอคนรู้จักกัน ฉันยังเรียนอยู่ปีหนึ่งการหางานทำช่วงกลางวันจึงยากเพราะติดกิจกรรมอะไรหลายอย่าง ทำได้แต่แอบมาทำงานตอนกลางคืน ถึงจะเหนื่อยล้ากับการพักผ่อนน้อยแต่มันก็จำเป็นจึงหยุดไม่ได้ "รับอะไรดีคะ" ฉันยืนข้างโต๊ะแล้วเตรียมจดรายการก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองลูกค้าเพราะเขาไม่ตอบคำถาม "..." "พะ...พี่นธี!" คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มองฉันนิ่งๆ ไม่ได้ตกใจเท่ากับฉันที่แทบจะเข่าทรุด จากที่คิดว่าร้านนี้เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด มันยิ่งย่ำแย่กว่าเดิมเพราะฉันดันมาเจอกับพี่ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง "เธอ" เขาพูดแค่นั้นแล้วมองชุดที่ฉันใส่ก่อนจะเบือนหน้าหนี มันไม่ได้โป๊เปลือยอะไรแต่มันรัดรูปจนเห็นสัดส่วนชัดเจน ชุดยูนิฟอร์มของร้านนี้สำหรับผู้หญิงคือเดรสไหมพรมสีดำแขนยาวแต่ความสั้นของมันเลยขาอ่อนลงไปนิดเดียว "พี่อย่าบอกใครได้มั้ย นินก็รู้ไม่ได้" ฉันกำสมุดและปากกาไว้แน่นเหงื่อเริ่มซึมออดมาจนรู้สึกชื้น "เนยจำเป็น" "..." เขาหันมาขมวดคิ้วใส่แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมกับตอบสั้นๆ "ไม่ได้ชอบเสือก" ฉันไม่ได้แปลกใจกับคำพูดของเขานักเพราะปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว บางคำที่เอ่ยออกมาฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมาย ฉันไม่ได้สนิทกับพี่นธีจนรู้จักเขาทุกเรื่องแค่ได้เจอบ่อยๆเพราะเป็นพี่ชายของญานินเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่เรียนมัธยมจนถึงตอนนี้เราก็มาเรียนสาขาและคณะเดียว "ค่ะ" ฉันตอบอย่างเข้าใจ ไม่ชอบเสือกแปลว่าเขาคงไม่เอาฉันไปพูดให้ใครฟัง "พี่เอาอะไรดี" ที่จริงฉันเคยชอบเขาตอนเรียนมัธยม แต่มันก็แค่ความชอบแบบเด็กๆในตอนนั้นเพราะพี่เขาดูดีไปหมดทุกอย่าง เรียกได้ว่าเพอร์เฟคเลยก็ว่าได้ ฉันก็เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งที่แอบปลื้มคนหล่อและมีดีกรีเป็นนักกีฬาของโรงเรียนนั่นแหละ "Johnnie Walker Blue Label" "ค่ะ" ฉันตอบรับแล้วเดินไปสั่งกับพี่เบสก่อนจะกลับมาพร้อมขวดเครื่องดื่มราคาค่อนข้างจะแพง ถือมันมาอย่างทะนุถนอมและมีเพื่อนพนักงานอีกคนถือแก้วและน้ำแข็งตามมา "..." พี่นธีนั่งเงียบๆแล้วรับแก้วเครื่องดื่มไปวางด้านหน้าของตัวเอง สายตาของเขามองดูแก้วนั้นนิ่งไม่รู้คิดอะไรอยู่ "พี่มาคนเดียวเหรอคะ" "..." เขาเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนอยากพูดออกว่าฉันกำลัง 'เสือก' อย่างนั้นแหละ "คนเดียว" "มีอะไรเรียกเนยได้เลยนะคะ เดี๋ยวไปดูโต๊ะอื่นก่อน" ว่าแล้วฉันก็โค้งให้เขาเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกมาด้วยรองเท้าส้นสูงเกือบห้านิ้วที่ตอนนี้มันค่อนข้างคล่องแคล่วขึ้นกว่าวันแรกที่มาทำงาน จวบจนเวลาเที่ยงคืนกว่าก็ถึงเวลาเลิกงาน ฉันออกมานอกร้านเพื่อเรียกรถเหมือนทุกครั้งที่มาทำงานที่นี่ ในหนึ่งสัปดาห์ฉันจะทำงานแค่สี่วัน หยุดวันพุธ วันศุกร์และเสาร์เพราะมีกิจกรรมรับน้องในวันพุธค่อนข้างหนัก ส่วนวันศุกร์กับเสาร์เป็นวันหยุดที่เลือกเอง ซึ่งต้องไปขอร้องพี่ปายอยู่นานกว่าเธอจะยอมเพราะเย็นวันศุกร์กับวันเสาร์คนค่อนข้างเยอะฉันไม่อยากเจอคนรู้จัก แต่สุดท้ายแม้จะเป็นวันปกติก็มาเจอ... "..." สายตาเย็นชาของพี่นธีทำให้ฉันหยุดยืนนิ่งก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ "พี่ยังไม่กลับเหรอ" ฉันถามอล้วมองบุหรี่ในมือเขา พึ่งรู้ว่าเขาทำเรื่องแบบนี้ด้วย "กำลัง" "กลับด้วยได้มั้ยคะ" ฉันพูดแล้วส่งยิ้มกระพริบตาปริบๆเป็นการขอร้อง "น่าจะทางผ่านไปคอนโดพี่" ที่จริงฉันรู้ที่อยู่คอนโดของเขาอยู่แล้วเพราะเคยไปส่งญานินแต่ไม่เคยขึ้นไปห้องเพราะเลือกจะรอด้านล่างไม่อยากรบกวนเจ้าของห้องที่น่าจะชอบความเป็นส่วนตัว "..." พี่นธีไม่ตอบเข้าทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบี้มัน ขายาวๆก้าวออกไปโดยไม่พูดอะไร ฉันจะคิดว่าเขาตกลงแล้วกันนะ คิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งตามร่างสูงแล้วถือวิสาสะเข้าไปนั่งบนรถของเขาทันที "ไปทางคอนโดญานินเลยค่ะอยู่ตรงข้ามกัน" ฉันบอกแล้วยิ้มกว้างส่งให้เขา พี่นธีแค่มองมาเงียบๆแล้วจึงขับออกไป "ขอบคุณค่ะ" ฉันกล่าวขอบคุณเมื่อรถมาจอดหน้าหอตัวเอง ก้าวลงจากรถทันทีเพราะตอนนี้ดึกมากแล้วไม่อยากรบกวนเขามากนัก หอพักของฉันราคาถูกที่สุดในย่านนี้ห้องขนาดเล็กพอให้ได้พักผ่อนแบบไม่ต้องคิดมากเรื่องค่าเช่า เพราะฉันต้องรับผิดชอบตัวเองหลังจากที่'พ่อแท้ๆ' ตัดความช่วยเหลือฉันเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด "..." เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นตอนที่ฉันกำลังจะเปิดประตู สัญชาตญาณการถูกคุกคามทำให้ฉันรีบหันไปมองก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ไอ้วี! ----------- พูดเยอะไม่ได้เดี๋ยวดอกพิกุลจะร่วง