ตอนที่3
1073 Words
“พี่ทำเองได้”
เขาปัดมือหล่อน แต่ก็ไม่สามารถหยุดความตั้งใจของหญิงสาวได้
“ก็ผึ้งอยากช่วยนี่คะ”
วิศรุตเงยหน้าขึ้น ถอนใจอย่างท้อแท้ ทำไมนะ ทำไมชีวิตของเขาจะต้องมาติดแหงกอยู่กับเด็กผู้หญิงคนนี้ด้วย
“หน้าอกพี่วิศ ขนเยอะจังค่ะ อุ๊ย แข็งด้วย”
“ทำอะไรของเธอ!”
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง เมื่อนิ้วมือซุกซนของหญิงสาวสัมผัสกับหน้าอกเปลือยของตัวเอง
“พี่วิศอยู่นิ่งๆ เลยค่ะ ยกแขนขึ้น จะได้เอาเสื้อออกค่ะ”
สายตาไม่ไว้วางใจของชายหนุ่มที่จ้องมองมา ยิ่งทำให้น้ำผึ้งสนุกสนาน
“พี่วิศหุ่นดีจังเลยค่ะ หน้าท้องแบนเชียว”
แล้วหล่อนก็แกล้งเอามือไปป้วนเปี้ยนแถบขอบกางเกงของเขา ทำให้เขารีบปัดมือของหล่อนทิ้งพัลวัน
“อย่าลามกกับพี่เชียวนะ”
“อะไรกันพี่วิศ ผึ้งยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“แล้วมือเธอไปทำอะไรที่กางเกงพี่ล่ะ”
หล่อนพยายามซ่อนรอยยิ้มขบขันเอาไว้สุดกำลังแต่ก็ไม่มิด
“ก็แค่... เลื่อนไปโดนเองค่ะ ทำไมเหรอคะ หวงเหรอ”
“เด็กบ้า”
“จะหวงทำไมคะ ยังไงมันก็ต้องเป็นของผึ้งอยู่ดี”
“ประสาท เลิกพูดจาแก่แดดได้แล้ว ออกไป พี่จะรีบลองชุด จะได้เสร็จ”
เขาผลักหล่อนแรงๆ แต่หล่อนเอามือจับต้นแขนของเขาเอาไว้ ทำให้เสียหลักถลาเข้าไปกอดร่างแข็งแรงเอาไว้เต็มเปา
วิศรุตตัวแข็งทื่อเมื่อร่างกายของเขาได้สัมผัสกับร่างนุ่มนิ่มหอมละมุนของน้ำผึ้งอย่างแนบชิดเป็นครั้งแรกในรอบแปดปี
“ตัวพี่วิศแน่นจังเลยค่ะ แข็งไปทั้งตัวเลยนะคะ”
เขาได้สติกลับคืนมาเมื่อได้ยินคำพูดจาทะเล้นของหญิงสาว
“เด็กบ้า ออกไปได้แล้ว”
ครั้งนี้เขาเอามือจับต้นแขนของหล่อน และผลักออกห่าง
น้ำผึ้งอมยิ้ม สายตาจ้องมองหน้าอกที่มีเส้นขนรกๆ ของวิศรุตด้วยความพึงพอใจ
“หัวใจพี่วิศเต้นเร็วจังค่ะ ตื่นเต้นเหรอคะ”
“ไม่ได้ตื่นเต้น แต่กำลังช็อก ออกไปเลย”
แล้วเขาก็ยื่นมือยาวๆ ของตัวเองไปปลดกลอนประตู และก็ผลักหล่อนออกไปทันที
น้ำผึ้งไม่ได้ขืนตัวเอาไว้อีก หล่อนออกมายืนยิ้มอยู่หน้าห้องลองชุดด้วยความภาคภูมิใจ
“กอดแรกในรอบแปดปีของเรา... อบอุ่นจังเลย”
หลังจากยืนยิ้มอยู่สักพัก หล่อนก็อดที่จะแกล้งคนในห้องลองชุดไม่ได้
“พี่วิศเสร็จหรือยังคะ อยากให้ผึ้งเข้าไปช่วยอีกไหม”
“ไม่ต้องเลย ออกไปให้ห่างๆ เลย”
หล่อนหัวเราะคิกคักด้วยความขบขัน ก่อนจะถอยร่นไปนั่งรอที่โซฟา
ในหัวก็เต็มไปด้วยภาพความสุขมากมายที่หล่อนมั่นใจว่ามันกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า
หล่อนเกิดมาเพื่อเป็นเจ้าสาวของวิศรุต และเขาก็เกิดมาเพื่อเป็นสามีของหล่อนเช่นกัน หล่อนเชื่อแบบนั้น
“ผึ้งรักพี่วิศจังเลยค่ะ...”
“พี่วิศ ทำไมไม่นั่งรอผึ้งในร้านล่ะค่ะ หนีมานั่งในรถทำไมเนี่ย”
คนที่เพิ่งก้าวขึ้นมาบนรถรู้สึกน้อยใจเล็กๆ ที่วิศรุตไม่ยอมนั่งรอตัวเองลองชุดเจ้าสาว
“พี่ออกมารับโทรศัพท์ของเอกภพน่ะ แล้วก็ขี้เกียจกลับเข้าไป”
“แต่ผึ้งอยากให้พี่วิศเห็นตอนผึ้งลองชุดเจ้าสาวนี่คะ”
“ทำไมต้องให้พี่เห็นด้วย ในเมื่อวันแต่งงานพี่ก็ต้องเห็นอยู่ดี”
“ก็ผึ้งอยากให้พี่วิศช่วยเลือกนี่คะ”
หญิงสาวยังคงกระเง้ากระงอด แต่คนตัวโตไม่ได้แสดงท่าทางสนใจเลย
“พี่ไม่เลือกหรอก เพราะชุดไหนก็เหมือนกันนั้นแหละ เอาที่ผึ้งชอบดีที่สุดเถอะ”
“พี่วิศน่ะ”
หล่อนมองค้อน และก็ย่นจมูกใส่ แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ ขับรถออกไปทันที
หญิงสาวนั่งเงียบมาสักพัก ก็ต้องเป็นฝ่ายหายงอนด้วยตัวเอง
ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง วิศรุตไม่เคยสนใจเลยว่าหล่อนจะรู้สึกยังไง เขาจะใช้ความเงียบความนิ่งสยบทุกอย่างเสมอ
“วันนี้ให้ผึ้งไปค้างที่บ้านพี่วิศนะคะ”
จากที่นั่งเงียบมาตลอดทาง เขาหันขวับมามองหล่อนทันที
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะคะ”
“เธอก็ปล้ำพี่น่ะสิ”
หล่อนหัวเราะชอบใจ
“แล้วไม่ชอบให้ผู้หญิงปล้ำเหรอคะ”
หญิงสาวเอนศีรษะซบลงบนต้นแขนของคนที่กำลังขับรถอย่างจงใจแกล้ง
“พี่ขับรถอยู่ อย่ามาทำให้เสียสมาธิสิ”
“งั้นพี่วิศก็จอดรถสิคะ แล้วเราก็มา...”
“หยุดพูดเลย เธอนี่แก่แดดขึ้นมากเลยนะ”
เขาหันมาจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาไม่พอใจ หลังจากที่รถยนต์จอดติดไฟแดง
หญิงสาวหัวเราะร่วน
“ผึ้งล้อเล่นค่ะ ก็ใครใช้ให้พี่วิศนั่งเงียบล่ะคะ ผึ้งก็เลยอยากให้พี่วิศพูดบ้าง”
วิศรุตไม่ได้โต้แย้งอะไรออกมา นอกจากส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอือมระอา
“ถ้าพี่วิศไม่สะดวกให้ผึ้งไปนอนค้างด้วยที่บ้าน งั้นพี่วิศมานอนค้างที่บ้านผึ้งก็ได้นะคะ”
“จะบ้าหรือไง คุณลุงคุณป้าได้เอาไม้ฟาดกบาลพี่แยกน่ะสิ”
“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ ท่านน่าจะดีใจมากกว่าที่ผึ้งกับพี่วิศได้นอนด้วยกัน”
ดูเถอะ เด็กประสาท พูดจาแบบนี้ออกมาได้ยังไงกันนะ
“พี่จะไปส่งแค่หน้าบ้านนะ”
“ไม่ได้ค่ะ ต้องเข้าไปในบ้านด้วย”
“พี่ไม่เข้า”
“ถ้าพี่วิศไม่เข้า ผึ้งก็จะนั่งอยู่บนรถแบบนี้แหละ ไม่ลงด้วย”
เขาหันขวับมามองหล่อน มองอย่างเหลืออดเหลือทน ก่อนที่ลมหายใจจะพูดพ่นพรวดออกมาเต็มแรง
“พี่จะทำยังไงกับเธอดีเนี่ย น้ำผึ้ง”
“แล้วพี่วิศอยากทำอะไรผึ้งล่ะคะ แค่บอกมา ผึ้งพร้อมยอมพลีกายค่ะ”
นี่หล่อนคิดเลยเถิดไปถึงไหนเนี่ย
ชายหนุ่มอ่อนอกอ่อนใจ และก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกไปอีก นอกจากขับรถไปเงียบๆ
เขาภาวนาให้ถึงบ้านพักของน้ำผึ้งโดยเร็วที่สุด เขาจะได้หมดหน้าที่ของวันนี้สักที
เฮ้ออออ
ในขณะที่วิศรุตตั้งหน้าตั้งตาขับรถโดยไม่พูดไม่จา คนข้างตัวอย่างน้ำผึ้งก็นั่งเอียงคอมองเขาไม่วางตา
มองด้วยความรัก...
- Writer
