ตอนที่2
993 Words
ภายในร้านเวดดิ้งหรูที่ต้อนรับแต่ลูกค้าระดับไฮเอนด์ ตอนนี้พนักงานกำลังเชิญว่าที่เจ้าบ่าวสุดหล่อให้เข้าไปลองชุด
“ชุดไหนก็ได้ครับ เลือกๆ มาเลย ผมไม่อยากเสียเวลาลองครับ”
ไม่ใช่แค่ใบหน้าเท่านั้นที่เรียบเฉย แต่น้ำเสียงของวิศรุตยังแสนเย็นชาราวกับเป็นญาติสนิทกับก้อนน้ำแข็งเช่นกัน
น้ำผึ้งที่ยังไม่ได้ลองชุดเจ้าสาว และนั่งอยู่ข้างๆ กายของวิศรุต หันขวับมองเขาด้วยสายตาแง่งอน
“พี่วิศอย่าทำเหมือนถูกบังคับให้มาลองชุดสิคะ ยิ้มหน่อยค่ะ”
หล่อนเอียงศีรษะเข้าไปใกล้ๆ กับเขา และก็หันหน้าฉีกยิ้มกว้าง แต่เขากลับทำหน้าเบื่อหน่ายใส่อย่างไม่รักษาน้ำใจ
“แล้วพี่เต็มใจมาหรือไง”
“ค่า...” หล่อนลากเสียงยาวอย่างไม่ใส่ใจกับท่าทางเย็นชาของเขา “แต่ถึงพี่วิศจะไม่เต็มใจ แต่มันก็เป็นหน้าที่นะคะ ลุกเลยค่ะ ไปลองชุดเจ้าบ่าวเดี๋ยวนี้เลย”
“เลิกบังคับพี่เถอะ เป็นแม่พี่หรือไงน้ำผึ้ง”
แทนที่เจ้าหล่อนจะสลดลงบ้าง แต่ใบหน้ากลับยิ่งยิ้มแย้ม แถมแววตายังเจ้าเล่ห์ซุกซนมากยิ่งขึ้นอีก
“ไม่ได้เป็นแม่ค่ะ แต่กำลังจะเป็นเมีย”
“เธอนี่มัน...”
วิศรุตหาคำต่อว่าหญิงสาวที่อายุอ่อนกว่าเกือบสิบปีไม่ทันเลยจริงๆ
นี่หล่อนไม่คิดจะน้อยอกน้อยใจ หรือว่าเสียใจบ้างเลยหรือไงนะ ที่เขาพูดและต่อว่าแรงๆ น่ะ
ชายหนุ่มได้แต่ถอนใจแรงๆ และก็ลุกขึ้นยืนอย่างไร้ทางเลือก
พนักงานสาวร้านเวดดิ้งสุดหรูที่ยืนถือชุดเจ้าสาวจำนวนสองชุดอยู่ในมือก็อมยิ้มออกมาด้วยควมขบขัน
เขาเนี่ยอยากจะถามกลับไปนักว่ามีอะไรน่าขันนักหนา นี่เขากำลังถูกมัดมือชกให้แต่งงานกับเด็กผู้หญิงที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กเลยนะ
“เชิญค่ะคุณว่าที่เจ้าบ่าว”
เขาอดมองค้อนพนักงานสาวไม่ได้ที่เรียกเขาแบบนั้น แต่ก็ทำได้แค่มองค้อนเท่านั้น
“ลองชุดไหนก่อนดีคะ”
“สีดำครับ”
เขาตอบห้วนๆ แล้วก็ดึงชุดเจ้าบ่าวจากมือของพนักงานไปถือเอาไว้ จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องลองชุดทันที
น้ำผึ้งอมยิ้ม ดวงตาที่มองตามร่างสูงของวิศรุตที่หายวับเข้าไปในห้องลองชุดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
“ผู้ชายอะไรดื้อชะมัดเลย”
แล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ จากนั้นก็หันไปพูดกับพนักงานสาว
“ส่งอีกชุดมาให้ผึ้งเถอะค่ะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะคุณลูกค้า”
หล่อนรู้ว่าพนักงานเกรงใจ จึงยิ้มกว้างให้ และก็อธิบายเหตุผล
“ผึ้งจะเข้าไปช่วยพี่วิศเปลี่ยนชุดน่ะค่ะ จะได้ช่วยเลือกไปในตัวด้วย”
“เอา... อย่างนั้นเหรอคะ แล้วคุณว่าที่เจ้าบ่าวจะไม่โมโหใช่ไหมคะ”
คงเพราะพนักงานเห็นหน้าหงิกๆ ของวิศรุต จึงถามอย่างเป็นห่วง
“พี่วิศก็แบบนี้แหละค่ะ ชอบทำหน้าหงิกใส่ผึ้ง แต่จริงๆ แล้วเราสองคนรักกันมากค่ะ ส่งชุดมาเถอะค่ะ”
“เอ่อ... ได้ค่ะ”
หญิงสาวรับชุดเจ้าบ่าวสีขาวมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนจะเดินอมยิ้มตรงไปหยุดที่หน้าห้องลองชุดที่วิศรุตหายเข้าไป
ก๊อก ก๊อก
“พี่วิศ... ลองชุดเสร็จหรือยังคะ”
คนข้างในไม่ได้ตอบกลับมา แต่อีกสองสามวินาที ประตูห้องลองชุดก็ถูกดันให้เปิดออก
ร่างสูงใหญ่ของวิศรุตอยู่ในชุดเจ้าบ่าวเรียบหรูสีดำแล้ว
“ว้าว หล่อจังเลยค่ะ”
น้ำผึ้งมองผู้ชายหน้าบูดๆ ที่สวมชุดเจ้าบ่าวด้วยสายตาชื่นชม
ในสายตาของหล่อน วิศรุตหล่อเหลาเสมอ หล่อที่สุด และหล่อนก็ไม่เคยชายตามองผู้ชายคนไหนเลย แม้ว่าจะมีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบหลายต่อหลายคนก็ตาม
“พอใจเธอหรือยังล่ะ”
“ยังค่ะ ต้องลองสีขาวด้วย”
หล่อนจับชุดเจ้าบ่าวสีขาวยัดใส่มือของเขาอย่างรวดเร็ว
วิศรุตถอนใจแรงๆ ด้วยความเบื่อหน่าย
“ทำไมยุ่งยากแบบนี้เนี้ย”
“ก็ต้องยุ่งยากนิดนึงสิคะ คนเราแต่งงานแค่ครั้งเดียวนะคะ ต้องเลือกที่ดีที่สุด”
เขาปรายตามองหล่อนอย่างเย็นชา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา กำลังจะดึงประตูห้องลองชุดปิด แต่น้ำผึ้งรีบแทรกตัวเข้าไปข้างในเสียก่อน
“อะไรของเธอเนี่ย ออกไปสิ พี่จะลองชุด”
หล่อนไม่สนความแตกตื่นของเขา รีบปิดประตูห้องลองชุด และล็อกกลอนทันที
“ผึ้งจะช่วยพี่วิศเปลี่ยนชุดค่ะ”
“ไม่เอา ออกไป”
“เขาถอยหนีไปจนแผ่นหลังชนเข้ากับผนังห้องลองชุด
หญิงสาวหัวเราะขบขัน
“พี่วิศทำเหมือนกลัวผึ้งจะปล้ำอย่างนั้นแหละค่ะ”
“แล้วมันไม่จริงหรือไงล่ะ”
“จะบ้าหรือไงคะ ห้องเล็กนิดเดียว ผึ้งไม่เอาครั้งแรกของตัวเองมาเสียในนี้หรอกค่ะ เสียของหมด” หล่อนพูดไปหัวเราะไป
“งั้นก็ออกไปสิ พี่จะรีบลองชุดนี้ให้เสร็จ เธอจะได้ไปลองชุดบ้าง”
น้ำผึ้งส่ายหน้าไปมา และก็ย่างสามขุมเข้าไปหาคนตัวโตที่ยืนแนบชิดกับผนังด้านหลังอยู่
เขามองหล่อนด้วยสายตาตื่นๆ ปากก็ไล่ตลอดเวลา
“อย่าเข้ามาเชียวนะ”
“พี่วิศกลัวอะไรคะ ผึ้งแค่จะช่วยเปลี่ยนชุดให้พี่เท่านั้นเอง”
“ไม่ต้องเลย พี่ไม่ไว้ใจเธอ ออกไปได้แล้ว”
“ไม่ค่ะ ยืนเฉยๆ นะคะ ถ้าขยับ หรือว่าหนี ผึ้งอาจจะยอมเสียครั้งแรกของตัวเองในห้องลองชุดดูก็ได้”
“ยัยเด็กแสบ”
“ยืนนิ่งๆ ค่ะ”
หล่อนที่ขยับเข้ามาหยุดใกล้ชิดกับลำตัวสูงใหญ่ออกคำสั่งเสียงขบขัน และก็ยกมือขึ้นค่อยๆ แกะกระดุมที่หน้าอกให้กับวิศรุตทีละเม็ด
- Writer
