เย่วเล่อช้อนสายตามองหน้าของหนิงหลงด้วยแววตาที่สั่นระริก เป็นครั้งแรกที่ในใจเกิดอาการเขินอายขึ้นมา..
"หรือว่าวันนี้ ข้าควรจะเป็นฝ่ายเริ่ม"
เขากอบกุมใบหน้าของเธอเอาไว้ เยว่เล่อซบหน้าลงบนฝ่ามือของเขา...เราอยู่ใกล้กันเสียจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขา
หนิงหลงมีได้รีรอให้เธอกล่าวคำใดออกมา เพราะว่าเขาโน้มใบหน้าลงมาทาบทับริมฝีปากกับเธออย่างแผ่วเบา..
เรียวลิ้นร้อนของเขากำลังรุกล้ำเข้าไปในริมฝีปากของเธอ เราบดเบียดร่างกายเข้าหากันราวกับเรียวลิ้นที่กำลังสอดประสานในยามนี้...
ความอ่อนโยนของเขากำลังหลอมละลายเธอช้าๆ ที่หูพลันอื้ออึง ดวงตาพร่ามัวไปหมด หัวใจเต้นแรงประดุจจะระเบิดออกมา
หนิงหลงผละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า...
"รู้สึกดีขึ้นรึเปล่า?"
เธอหลับตาลงช้าๆ ที่หูพลันได้ยินเสียงต่างๆที่อยู่ห่างไกลออกไป..ถึงจะเบาบางมากแต่ทว่าเธอนั้นได้ยิน
"ราวกับว่า..ข้าเริ่มได้ปราณกลับมาแล้ว ถึงจะเบา
