ตอนที่ 12 เส้นที่วางไว้
1401 Words
"ที่พูดหมายถึงอะไร" ทันทีที่จัดการล้างตัวเสร็จ สิงหาก็รีบเดินตามออกมา พูดถามคนน้องที่นั่งรออยู่ตรงโซฟาห้องทำงานออกไป
"ก็หมายความตรงตัวนะคะ คุณไม่เข้าใจเหรอ" ใบหน้าสวยขมวดคิ้ว ถามเขาออกมาด้วยท่าทางใสซื่อ
"หนูบอกว่าจะไม่เลี้ยงฉันไว้"
"ก็ไม่อยู่ให้คุณเลี้ยงละมั้ง ฉันอาจจะพูดผิด"
"ถ้าฉันเผลอรู้สึกแล้วมันไม่ดีเหรอ ฉันคิดว่าใครๆ ก็อยากจะให้ฉันรู้สึกดีด้วยกันทั้งนั้น" เขาเองไม่ได้จะคิดหลงตัวเอง แต่เขาก็หล่อพอตัว รวยแบบที่เลี้ยงเมียได้ทั้งชีวิต เด็กๆ ที่เขาเลี้ยงไว้ถึงวันที่เขาเบื่อแล้วคิดจะเลิกเลี้ยงก็มักจะอ้อนวอนขอให้อยู่ต่อ มักจะมีคำถามว่าที่ผ่านมาเขาไม่รู้สึกดีกับเธอบ้างเหรอ มันเป็นแบบนี้มาประจำ
"แล้วมันดีกว่าตรงไหนเหรอคะ" คะนิ้งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างแกร่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคมแล้วถามออกมา
"ฉันยกย่องเมียมากกว่าอะไร ให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต"
"คุณเคยมีเมียเหรอคะ"
"ไม่เคย"
"แล้วรู้ได้ยังไงว่าคุณจะเป็นแบบนั้น"
"แล้วจะยอกย้อนทำไม"
"ก็ฉันแค่อยากรู้"
"ช่างเถอะ จะพูดไปมันก็แค่นั้น ฉันไม่คิดจะเอาใครขึ้นมาเป็นเมียจริงๆ หรอก"
"แล้วกฎที่บอกว่าจะคุยคืออะไรคะ"
"ไม่ล้ำเส้น อย่าได้ใจว่าเป็นคนโปรด อย่าอวดดีเพราะฉันโปรดใครไม่ถึงเดือนหรอก"
"เส้นที่คุณหมายถึงคืออะไร"
"เมื่อไหร่ที่รู้ตัวว่าเริ่มรู้สึกก็ให้หยุด..ให้รู้ไว้ว่าทุกอย่างที่ทำให้ไม่ได้พิเศษ ฉันทรีตเด็กทุกคนแบบเดียวกันหมด รีบจัดการความรู้สึกตัวเอง"
"..." ใบหน้าสวยพยักหน้าให้ ถือว่าเธอเข้าใจสิ่งที่อีกคนบอก มันก็เหมือนกับที่เธอได้ยินสิงหาคุยกับเลขาตัวเองเรื่องนี้ สิงหาตัดทิ้งทันทีที่มองออกว่าอีกคนเริ่มรู้สึกกับตัวเอง ตัดออกแบบง่ายๆ ทั้งที่ก่อนหน้าก็น่าจะดูแลเลขาคนนี้ดีพอควร ถึงขั้นที่เข้าออกห้องได้แบบไม่ต้องขออนุญาต อีกอย่างคะนิ้งเองไม่ได้หวังจะให้เขามารู้สึกดีด้วยและเธอเองไม่คิดจะรู้สึกกับคนที่เอาครั้งแรกของเธอไปแบบไม่เต็มใจ อีกทั้งยังมาใช้เล่ห์ให้เธอเซ็นสัญญาบ้าบออะไรนี่อีก
"เข้าใจแล้วงั้นก็ลงไปคุยงาน" สิงหาพูดจบก็รั้งเอวเธอไปกอดไว้แล้วพาเดินออกจากห้องทำงานไป
ลงมาถึงห้องวีไอพีห้องเดิมที่ทำอะไรกันไปเมื่อคืน สิงหาก็นั่งลงโซฟาตรงข้ามแขกพร้อมกับดึงตัวเธอลงไปนั่งข้างๆ กันจนคะนิ้งเองพยายามจะขยับที่นั่งเว้นกว้างขึ้นเพื่อให้พิมเลขาอีกคนที่ยืนอยู่ข้างโซฟาได้มานั่งด้วยกัน
"ขึ้นมานั่งตักเลยไหม ถ้าจะขยับมาขนาดนี้"
"ไม่ให้คุณพิมนั่งเหรอ"
"พิมเป็นเลขา จะมานั่งทำไม"
"อ้าว" แล้วไหนว่าทรีตเด็กทุกคนเหมือนกัน อะไรของเขา...
"งั้นเริ่มคุยกันเลยไหมครับ" สิงหาเองเริ่มหันไปคุยกับแขกตรงหน้า คะนิ้งถึงได้หันไปมองพิมที่วันนี้ดูจะต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง พิมดูเงียบกว่าเก่า เหมือนจะซึมๆ ไปแต่เหมือนคะนิ้งเองจะมองพิมนานเกินไปจนพิมรู้สึกตัว
"ฉันขอออกไปข้างนอกแปบนึงนะคะ" พิมมองเธอแล้วก็เมินหน้าหนี ทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้ ไม่ได้ดูแรงเหมือนวันแรกที่เจอ สักพักก็เดินออกจากห้องไป คะนิ้งถึงต้องหันมาขออนุญาตสิงหาออกไป
"ให้ธันตามไปดู" สิงหาตอบกลับเพียงแค่นั้นคะนิ้งก็รีบเดินออกไปพร้อมกับธัน บอดีการ์ดของสิงหาที่เดินตามเธอมา สายตาคู่สวยมองไปรอบๆ ชั้นที่มีแขกวีไอพีของคาสิโนอยู่เต็มชั้น ก่อนจะเหลือบไปเห็นพิมเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง คะนิ้งถึงรีบเดินตามไป
"ผมรอข้างหน้านะครับ มีอะไรคุณเรียกดังๆ ผมจะเข้าไป" คะนิ้งพยักหน้าให้ธันเสร็จก็เดินตามพิมเข้าไป เห็นพิมกำลังยืนร้องไห้อยู่ที่หน้ากระจก เธอถึงเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างๆ
"เป็นเพราะฉันหรือเปล่าคะ" เพราะสิงหาตัดพิมตั้งแต่พิมเอาเรื่องเธอไปบอกกับเขา สิงหาปฏิเสธชัดเจน ตัดขาดแบบไร้เยื่อใย มันเลยไม่แปลกถ้าคนที่โดนตัดมันจะต้องร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้
"ไม่เกี่ยวหรอก"
"..."
"เป็นปกติที่มีเด็กช่วงแรกๆ ที่เขาโปรดแล้วคุณสิงหาเขาจะตัดทุกคน"
"แปลว่าคุณโดนตัดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วเหรอ"
"ครั้งนี้ก็ครั้งที่สาม"
"..."
"แต่ครั้งนี้แค่ดูจะแรงกว่าทุกครั้ง ปกติมีเด็กคนอื่นก็ยังมีเรียกฉันเข้าไปนอนด้วยแต่ครั้งนี้ไม่มี"
"ให้ฉันคุยกับเขาให้ไหมคะ"
"เธอระวังตัวเองเถอะ ไม่ต้องห่วงคนอื่น" พิมพูดก่อนจะเช็ดน้ำตาบนพวงแก้มออก แล้วหันมาสบตากับเธอ "คุณสิงหาเลี้ยงใครไว้ไม่นานหรอก เดี๋ยวพอมีคนใหม่เข้ามา เขาก็พร้อมจะตัดเธอทันที ถึงตอนนั้นถ้าเธอรู้สึกไปแล้ว เธอนั่นแหละจะเสียใจ..แต่มันคงไม่เท่าฉัน"
"..."
"เขาบอกว่าอย่าคิดเกินเลยแต่เขาเคยพูดไว้ว่าถ้าวันนึงเขาไม่มีใคร เขาจะยกฉันขึ้นเป็นเมียเดียว จะแต่งงานด้วย เขาขอให้ฉันมีเขาคนเดียว อยู่เป็นเลขาคอยดูแลเขา อย่าไปไหนแม้เขาจะมีคนอื่น..เพราะสุดท้ายเขาจะกลับมาหาฉันอยู่ดี"
"..." แล้วแบบนั้นใครมันจะไม่เผลอรู้สึก ถ้าไม่คิดจะมีเมียแล้วจะไปพูดแบบนั้นกับคนอื่นทำไม ทำไมสิงหาถึงได้ทำแบบนั้นกัน
"เลิกยุ่งกับเขาไม่ได้เหรอ" พิมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอไหลออกมาต่อหน้าเธอ
"เขาให้ฉันเซ็นสัญญา มันเลยทำแบบนั้นไม่ได้"
"จริงๆ มันมีวิธี ถ้าเธอจะไปจากเขาจริงๆ ฉันทำได้แบบที่เธอจะไม่ผิดสัญญานั่น"
"ยังไงเหรอ"
"เอาคอนแทคเธอมาแล้วไว้นัดคุยกันที่อื่น ออกมานานเกินไปเดี๋ยวคุณสิงหาจะไม่พอใจ" คะนิ้งรับโทรศัพท์จากพิมมากดเพิ่มคอนแทคตัวเองให้แล้วพิมก็เดินออกไป
"คะนิ้งหายไปไหน"
"อยู่ด้านในครับ" เสียงของสิงหากับธันคุยกันด้านหน้าดังเข้ามาให้ได้ยิน ไม่นานสิงหาก็เดินเข้ามา
"คุณเข้ามาทำไม นี่มันห้องน้ำหญิงนะ" เสียงหวานเอ่ยบ่นคนที่กำลังเดินเข้ามาหาตัวแต่สิงหากลับเมินเธอมองไปที่ด้านหลังจนคะนิ้งต้องหันไปมอง เห็นเป็นผู้ชายคนนึงเดินออกมาจากห้องน้ำด้านในสุด ก่อนจะเดินผ่านเธอและสิงหาออกไป
"นี่เธอเข้ามายังไง ไม่ได้ดูหรือไงว่ามีผู้ชายอยู่" สิงหาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดดุ "หรือนัดกันเข้ามา?"
"จะบ้าเหรอ"
"ระวังตัวหน่อยคะนิ้ง เธอไม่ได้อยู่ในสวนสนุก ที่นี้มันไม่ได้มีคนดีหรอก นอกจากฉัน"
"ถ้าคุณเป็นคนดี งั้นทุกคนในนี้ก็ไม่มีใครน่ากลัวแล้วล่ะค่ะ"
"หึ" สิงหารั้งเอวเธอไปกอดไว้พาเดินออกจากห้องน้ำไป ไม่ทันจะกลับเข้าไปถึงห้องคุยงานก็เลื่อนมือมาบีบก้นเธออย่างแรงจนเธอต้องหันไปทำหน้าดุใส่ "ขัดขืนจ่ายหนึ่งแสน"
"เป็นเจ้านายภาษาอะไรมาแอบบีบก้นเลขาแบบนี้!"
"เพิ่งอมของฉันไปเมื่อกี้จะกล้าเรียกว่าเจ้านายอีกเหรอ"
"ไม่ใช่เจ้านายแล้วจะให้เรียกว่าอะไร"
"ผัว"
"..."
"หรือต้องเพิ่มเข้าไปในสัญญาดี ไม่เรียกผัวต้องโดนฉันกระแทกให้สลบคาอก" คะนิ้งได้ยินแล้วก็มองค้อนใส่พลางถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าห้องคุยงานไป ปล่อยให้สิงหายืนหัวเราะมองท่าทางของเธออยู่แบบนั้น
- Writer
