เลขามาเฟีย (สิงหา)

ตอนที่ 13 มาเฟียมันขี้หึง

สิงหาเดินตามเข้ามานั่งลงในห้องข้างๆ คะนิ้งเหมือนอย่างเดิม เขาเองคุยงานจบแต่ก็จะนั่งดื่มกับคุณธวัทต่อ แต่เพราะเห็นว่าคะนิ้งออกไปนานถึงขอออกไปตามเลขาสาวกลับมาหาตัวก่อน ถึงจะเข้ามาดื่มพร้อมกัน

"ผมสั่งมาเผื่อเลขาคุณน่ะครับ" บนโต๊ะตอนนี้มีไวน์สามแก้ว ธวัทส่งมาให้สิงหาและคะนิ้งคนละแก้ว ก่อนจะลอบสายตามอบไปหาคะนิ้งอยู่หลายครั้ง จนสิงหาเองหันมองมาหาคนข้างๆ ตัวก็เห็นว่าคะนิ้งนั่งส่งยิ้มหวานให้กับคุณธวัทอยู่

"แล้วภรรยาคุณธวัทสบายดีหรือเปล่าครับ" เสียงเข้มเอ่ยถามคุณธวัทขึ้นมาทั้งที่สายตามองมาหาเลขาข้างตัว จนคะนิ้งเองต้องหันมามองค้อนใส่

"กันซีนสุดๆ" ปากเล็กพูดออกมาแบบไม่มีเสียงแต่ก็พอทำให้สิงหาเองเข้าใจ

"อ่า ผมกับภรรยาหย่ากันไปสักพักแล้วครับ คุณสิงหาอาจจะยังไม่ทราบข่าว" ประโยคที่ทำให้คะนิ้งยกยิ้มออกมา ต่างกับสิงหาที่ใช้ลิ้นดุนแก้มเหมือนจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก

"ชนแก้วกันหน่อยไหมครับ" ธวัทยื่นแก้วมาทางคะนิ้ง เธอเองถึงยื่นมือที่ถือแก้วกำลังจะชนแก้วกับคนตรงหน้าแต่กลับโดนสิงหาดึงมือกลับมา

"ถ้าคุณธวัทจะดื่มต่อ เดี๋ยวผมจะให้ธันเข้ามานั่งดื่มด้วย ผมขอตัวเอาเมียผมกลับก่อนนะครับ" สิงหาตั้งใจเน้นคำว่าเมียดังขึ้นกว่าทั้งประโยค

"อ่า"

สิงหากระชากตัวเธอขึ้นมาก่อนจะรีบพาเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์

"อ๊ะ! อื้อ" ไม่ทันที่ลิฟต์จะปิดสนิท คะนิ้งก็โดนสิงหาดึงตัวเข้าแนบชิด ใบหน้าสวยโดนจับเชิ่ดขึ้นรับจูบทั้งดูดริมฝีปากสวยอย่างแรง กัดปากจนคะนิ้งเองต้องยกมือขึ้นตีไปที่แผงอกแกร่งเพื่อขอให้สิงหาปล่อย

"อย่าทำตัวร่านแบบนี้"

"เขาสั่งไวน์ให้ ฉันก็ยิ้มให้ตามมารยาทมีแต่คุณที่อยู่ดีๆ ก็หึงฉันขึ้นมาเอง"

"หึง..งั้นเหรอ คิดอะไรอยู่คะนิ้ง เธอคิดว่าฉันจะไปรู้สึกแบบนั้นกับเธอเหรอ"

"หรือมันไม่ใช่"

"อยู่กับฉันไม่กี่วันมันหวังสูงเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ" จริงๆ คะนิ้งเองไม่ได้คิดจะหวังสูงอะไรแบบนั้น ก็เธอแค่ทำไปตามมารยาทจริงๆ เห็นเอกสารบนโต๊ะเขียนยอดเงินหลักสิบล้านก็คิดว่าคงเป็นแขกวีไอพีมากๆๆ ถึงต้องทำตัวดีๆ แต่ในเมื่อสิงหาเปิดประโยคมาแบบนี้..ถ้าเธอตอบว่าเธอหวังสูงไปกว่าเส้นที่เขาวางไว้ให้ล่ะ แบบนั้นสิงหาจะตัดเธอไปเหมือน คุณพิมแบบไม่สนสัญญาบ้านั่นหรือเปล่า

"ใช่"

"หืม?"

"แล้วฉันไม่มีสิทธิ์หวังเหรอ ในเมื่อทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ ผู้หญิงที่ไหนมันก็อยากเป็นตัวจริงกันทั้งนั้นแหละ"

"คนแบบเธอน่ะคะนิ้ง..ก่อนหน้านี้เสนอเงินให้เป็นล้านๆ ยังไม่ยอม มาตอนนี้คิดอยากจะจับผัวรวย คิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"..."

"คราวหน้าคราวหลังจะเล่นอะไรก็คิดมาให้ดีๆ ไอ้แผนปัญญาอ่อนๆ แบบนี้ มันจะไม่โดนไล่ออกหรอกแต่มันจะฉันเอาแทน" สิงหาพูดจบก็ดันตัวเธอเข้ามุมลิฟต์ ก่อนจะใช้มือมาจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเธอทีละเม็ดๆ

"อ๊ะ! ป..ปล่อย ทำอะไรเนี่ย" มือเล็กพยายามจะปัดป่ายไปมาจนสิงหาต้องรวบมือขึ้นเหนือหัว ก่อนจะก้มหน้าเข้าหาเนินอกอวบ ดูดเม้มเบาๆ "คุณสิงหา อื้อ!"

ทื้ดดด! ทื้ดด! ทื้ด! เสียงโทรศัพท์ของเลขาสาวที่โดนสิงหานัวเนียอยู่ดังขึ้นมาจนสิงหาต้องผละหน้าออก ก่อนจะถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของเลขาขึ้นมาดู

'พี่คาร่า?' ชื่อที่โชว์มาบนหน้าจอทำคิ้วเข้มขมวด ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้กับคะนิ้ง

'ค่ะพี่คาร่า'

'แกอยู่ไหน พี่จะไปเอารถคืน'

'รถจอดอยู่หลังคาสิโน พี่จะมาเลยไหม จะได้เอากุญแจรถไปให้'

'กำลังจะถึง ลงมารอแล้วกัน มากับเสี่ย ไม่อยากให้เขารอ'

'ค่ะ'

"ขอลงไปด้านหลังก่อนได้ไหมคะ พี่สาวฉันจะมาเอารถคืน" ทันทีที่วางสายพี่สาวไป คะนิ้งก็หันมาขออนุญาตสิงหาทันที

"รถฟิล์มทึบนั่นเหรอ?"

"ค่ะ"

"รถใคร รถพี่สาวเธอหรือรถคนอื่น"

"รถเสี่ยนเรศค่ะ"

"เสี่ยนเรศ?"

"เสี่ยที่ดูแลพี่คาร่าอยู่ พอดีฉันต้องย้ายของไปอยู่กับคุณ พี่คาร่าเธอเลยมาขออยู่ที่คอนโดต่อ ฉันเลยยืมรถพี่มา"

"อ่า" เขาเองสงสัยตั้งแต่เห็นรถแต่ตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว เสี่ยนเรศ สิงหาเองพอจะได้ยินชื่อเสียงมาอยู่บ้างแต่เพราะว่าทำธุรกิจคนละแวดวงกัน เสี่ยนเรศทำธุรกิจผิดกฎหมายแบบที่สิงหาเองไม่ได้อยากยุ่ง พอรู้ว่ามาเป็นเสี่ยเลี้ยงพี่ของคะนิ้ง เขาถึงแปลกใจ..เพราะที่เขาได้ยินชื่อเสียงเสี่ยนเรศมาก็รสนิยมรุนแรงพอสมควร

ลงมาถึงด้านหลังคาสิโน คะนิ้งเองก็เดินออกไปรอพี่สาวอยู่ตรงลานจอดรถ ส่วนสิงหาเองยืนดูดบุหรี่อยู่ตรงหน้าประตู

"พี่คาร่า" คะนิ้งเอ่ยเรียกพี่สาวที่ลงจากรถเดินเข้ามาหาตัว "นี่กุญแจรถค่ะ"

"โอเค แล้วนี่ทำงานตำแหน่งอะไรเหรอ" คาร่ามองการแต่งตัวของคะนิ้งที่วันนี้ไม่โป๊เหมือนที่เคย มีชุดคลุมปิดบังตัวไว้มิดชิด

"อ๋อ เป็นเลขาค่ะ"

"เลขา..พี่เข้าใจว่าแกจะมาเป็นเด็กบริการของที่คาสิโนซะอีก ได้เป็นถึงเลขาเลยเหรอ แล้วเลขาอะไรถึงมีคอนโดให้อยู่"

"คุณสิงหาเขาน่าจะอยากให้อยู่ใกล้ๆ จะได้ช่วยงานมั้งคะ"

"คุณสิงหาเหรอ?" คะนิ้งพยักหน้าให้ ก่อนจะหันมองไปหาคนที่ยืนดูดบุหรี่รอเธออยู่ "เขายืนรอยู่นั่น พี่จะไปสวัสดี..เอ่อ" ไม่ทันที่คะนิ้งจะพูดจบ คาร่าเองก็รีบเดินเข้าไปหาสิงหาทันทีจนคะนิ้งเองต้องรีบเดินตามไป

"สวัสดีค่ะคุณสิงหา คาร่านะคะ"

"อ่า" สิงหายกมือขึ้นรับไหว้พลางโยนบุหรี่ในมือทิ้งลงพื้นไป

"ไม่คิดเลยนะคะว่าคะนิ้งจะได้ทำงานเป็นถึงเลขาของคุณ"

"..."

"คุณจำคาร่าไม่ได้เหรอคะ" เพราะสิงหาขมวดคิ้วมองคาร่าด้วยสีหน้างงๆ ไม่ได้คิดว่าพี่สาวของคะนิ้งจะเดินเข้ามาทักตัวเอง

"ผมรู้จักคุณเหรอ"

"คาร่าเคยเป็นเด็กเจ๊แววที่นี้น่ะค่ะ หมายถึงก่อนที่เสี่ยเขาจะรับไปอยู่ด้วย"

"อ่า"

"นี่เป็นนามบัตรคาร่านะคะ..วันนี้ฉันต้องรีบกลับ หวังว่ารอบหน้าเราจะมีโอกาสได้คุยกันนะคะคุณสิงหา" คาร่ายื่นนามบัตรให้สิงหารับเอาไว้ ก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วก็เดินไป ไม่ได้ร่ำลาคะนิ้งสักคำ

"พี่สาวแท้ๆ ของหนูเหรอ"

"ไม่ใช่ค่ะ พี่สาวข้างบ้านแค่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก"

"อืม งั้นก็กลับเข้าไปข้างในกัน" สายตาคมลอบมองไปหาคาร่า เมื่อเห็นว่าคาร่าเดินกลับขึ้นรถไปแล้ว เขาถึงโยนนามบัตรทิ้งถังขยะหลังคาสิโนไป ก่อนจะโอบร่างเล็กเดินกลับเข้าไปด้านในคาสิโนต่อ