Tower of Zion

Chapter 2

500 years later;

Raziel Raffia Lynwood’s Pov

Tahimik ang paligid.

Tulad ng aking nais sa tuwing ako ay nagpapahinga.

Pero panandalian lamang ang katahimikang ito dahil nasisiguro kong sa mga oras na ito ay pauwi na ang aking mga kapatid.

Bumuntong hininga ako at tumitig sa kisame ng aking kwarto.

I am bored.

Raziel Raffia Lynwood is my name. The only daughter of the Lynwood clan who is currently the leader of human society living inside the Tower of Zion for more than five hundred years.

I have three brothers, which are actually my twins. Well, yeah. We are quadruplets. Identical quadruplets to be exact and it is kind of rare in the human race.

That’s why our parents are quite strict with us, especially our father.

Pero alam nyo naman ang mga lalaking anak, napakaimposibleng mapirmi sa iisang lugar.

Just like Zuri Kael, the eldest. He is actually being treated as the black sheep of the family.

He is kind of a troublemaker on the upper floor and of course, all the residents there cannot do anything because he is the son of Kahei Lynwood.

But that doesn’t mean that we are tolerating him.

I always beat him up whenever he causes trouble but you know, he never learns his lesson and continues what he wants to do.

Azmir, the second to the youngest. And the good guy. Sa aming magkakapatid, siya ang talagang maaasahan ni Daddy sa lahat ng bagay.

He is also helping me when we are beating Zuri and she supports me with every decision I make. And he is a good engineer.

And even though he is the third born, he is expectedly to be the next heir of the family and also the next leader of the human society.

And our youngest, Adzel Euri, the genius. He is also kind of troublesome because he wants to know almost everything he sees. He has a lot of questions that even his professors couldn’t answer kaya sa huli ay siya lang din ang gumagawa ng paraan para mabigyan ng kasagutan ang mga tanong niya.

And recently, madalas niyang pestehin si Daddy sa mga tanong niya tungkol sa kung ano ba ang mayroon sa labas ng tower na ito.

Bumangon ako at bumaling sa labas ng bintana kung saan tanaw ang isang artificial sun na siyang nagbibigay ng liwanag sa palapag na ito.

Sa totoo lang, walang masyadong itinuturo sa amin kung bakit nga ba sa loob kami ng tower naninirahan at hindi binibigyan ng pagkakataon na malakabas kaya naman minsan ay hindi ko din mapigilang magtanong kay Daddy.

Pero tulad ni Adzel, wala din akong nakukuhang sagot sa kanya.

Maybe the world outside of this place is too beautiful. And they were afraid that we might sneak out just to see it.

Pero hindi ba nila naisip na kung lagi nila kaming gugutumin sa kaalaman ay baka maisipan pa din namin gumawa ng paraan para makalabas dito?

“Raziel!”

Bumuntong hininga ako nang marinig ang boses ni Zuri.

Mukhang magsisimula na ang maingay kong umaga lalo na at nadidinig ko na din ang mga nagmamadaling yabag ng mga kasambahay namin.

SIguradong may ginawa na namang kalokohan si Zuri sa ibang floor.

Muli akong bumuntong hininga tsaka lumabas ng kwarto at tulad ng inaasahan ay nakahilera agad sa living area ang lahat ng kasama namin dito sa bahay.

Nandoon din sina Azmir at Adzel.

At lahat sila ay nanonood kung paano sermunan ni Daddy ang pasaway kong kapatid.

“What happened?” tanong ko nang tuluyang makababa.

Agad yumuko ang iba habang si Zuri naman ay agad na nagtago sa likuran ko.

Well, alam niyang ako lang ang may kayang mag-handle kay Daddy.

“Gumawa na naman ng gulo iyang magaling mong kapatid,” gigil na sambit ni Daddy. “And this time, may nasaktan na sa kalokohan niyan.”

Agad kong hinawakan ang tainga ni Zuri nang maramdaman kong akma siyang tatakbo palayo sa akin.

“Kamusta ang lagay?” Hindi ko inaalis ang tingin ko kay Daddy.

“Just a couple of bones fractured,” sabi nito.

Zuri never brings trouble to this floor. In fact, he is nice to everyone here because he knows that his status being the human society leader’s son is useless here.

Kaya naman lahat ng kalokohan niya ay dinadala niya sa itaas.

Hindi ko alam kung bakit niya iyon ginagawa pero sa mga nakaraan niyang pangugulo ay sinisiguro naman niyang walang masaaktan.

Ito lang ang unang beses na may human casualties.

“Did they demand something from us?”

Umiling si Daddy at bumuntong hininga. “Kahit kinausap na ng secretary ko ang pamilya ng nasaktan ay wala daw itong kahit anong hihinging kapalit.”

Tumango ako. “Ako na ang bahala sa pasaway na ito.”

“Can you please make sure that this will be the last time na gagawa siya ng kalokohan?” tanong niya.

Hindi naging madali ang pagbubuntis ni Mommy sa aming apat kaya naman agad siyang binawian ng buhay matapos niya kaming ipanganak.

At mula noon, si Daddy lang ang nag-alaga sa amin.

Ang lolo pa namin ang leader ng human society noong panahong iyon kaya talagang personal kaming naaalagaan ni Daddy. Pero habang lumalaki ay hindi naman talaga madaling magpalaki ng apat na anak nang sabay-sabay.

Idagdag pa ang pagkamatay ni Tito Kohei, ang panganak na kapatid ni Daddy at tagapagmana ni Lolo bilang susunod na leader ng lahi ng mga taong naninirahan dito sa loob ng tore kaya walang ibang nagawa si Daddy kundi tanggapin ang pamumuno.

Iyon din ang mga panahong nagbabago na ang ugali ni Zuri at nagsisimula na ang pagiging pasaway niya.

Kaya naman inako ko na ang pagdidisiplina sa mga kapatid ko dahil alam kong hindi din talaga madali ang trabahong ginagawa ni Daddy.

“Don’t worry, Dad,” sabi ko. “This will be the last time.”