ขังรัก SM+++

ร้ายได้มากกว่านี้

รพ. เอกชน

ครีย์ยอน ไลอ้อน กรู๊บ ทั้งสามหนุ่มอยู่ในห้องทำแผลกับอัลม่า โดยจากัวร์นั่งนิ่งๆมองหน้าเพื่อนๆด้วยความหมั่นไส้

" พวกมึงจะมาแย่งอากาศในห้องกูหายใจทำไมว่ะ" จากัวร์ถามเพื่อนๆสามคน ที่เอาแต่ยืนจ้องมองเขาไม่วางตา แต่จากัวร์ไม่ได้กลัวอะไร เพราะเขาคือคนเจ็บ

" พวกหาเรื่องน้องสาวกูทำไม?" ไลอ้อนถามจากัวร์ด้วยความหงุดหงิดเพราะคลิปที่อยู่กลางสี่แยกเมื่อกี้กำลังดังในโลกโซเชียล และเหมือนจะทำให้คู่อื่นลอกเลียนแบบด้วย จากัวร์แสยะยิ้ม

" น้องสาวพวกมึงผิด!" จากัวร์สวนทันควัน พลางมองหน้าอัลม่าๆขบกรามแน่นๆ เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรเลย เธอขับรถธรรมดามากๆ

" ตอแหลมากกกกกกกก" กรู๊บด่าสวนด้วยครวามหมั่นไส้เพื่อน จากัวร์หันมามองหน้ากรู๊บพลางขบกรามเหยียดยิ้มร้าย

" ออกไปเลยพวกมึง ใครทำคนนั้นต้องรับผิดชอบ" จากัวร์ไล่เพื่อนๆสามคนออกไปจากห้องทำแผล ครีย์ยอน ไลอ้อน กรู๊บขบกรามแน่นๆ อัลม่ากรอกตามองบนด้วยความรำคาญใจ เพราะแต่ก่อนด่าเธอไม่ต้องการเธอแล้วนี้อะไร

' ผีเข้า' เธอพลางคิดในใจ

" มึงนี้แม่งกวนตีนพวกกูเกินไปนะไอ้เ..ี้ยจาร์ " ไลอ้อนพูดด้วยความหงุดหงิด

" กูทำเอง" กรู๊บบอกกับจากัวร์พลางยื่นมือไปหยิบถุงมือสีขาวมาสวมใส่

" ใครทำกูเจ็บคนนั้นต้องรับผิดชอบสิว่ะ" จากัวร์พูดออกมาหวนๆพลางหันไปมองหน้าของอัลม่าที่ทำหน้าไม่พอใจเขามากๆ ปากบวมเจ๋อคว่ำส่งมาให้เขา จากัวร์แสยะยิ้มไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

" มึงนี้เ..ี้ยจริง" ไลอ้อนด่าจากัวร์ พลางเดินออกไปด้านนอก เพราะอยู่ไปคงทะเลาะกันไม่จบสิ้นแน่ๆ ครีย์ยอนมองหน้าจากัวร์ พลางถอนหายใจแรงๆ

" ไอ้จาร์ ไอ้เ..ี้ย" ครีย์ยอนด่าจากัวร์ ด้วยความหงุดหงิดเหมือนกัน เขาเดินออกไปด้านนอก กรู๊บมองหน้าจากัวร์พลางขบกราม กำมือเข้าหากัน

" พวกผมอยู่ด้านนอกนะครับพี่อัล " กรู๊บบอกกับพี่สาว อัลม่าพยักหน้าอย่างทำใจ

" กูจะกระทืบมึงถ้ามึงทำอะไรพี่สาวของกู" กรู๊บบอกจากัวร์ที่ทำหน้าตากวนๆใส่อัลม่าอยู่ จากัวร์หันหน้ามามองหน้าของกรู๊บพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

" ไสหัวมึงออกไปได้แล้วไอ้กรู๊บ หมอจะทำแผลให้กู" จากัวร์บอกกรู๊บเสียงเข้ม พร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มส่งให้กรู๊บอย่างกวนๆ อัลม่าถอนหายใจแรงๆ กรู๊บเดินออกไปนอกห้อง พยาบาลที่ยืนฟังหมอๆและคนเจ็บคุยได้รู้สึกโล่งอก จากัวร์นั่งมองหน้าของอัลม่านิ่งๆ เธอทำหน้านิ่งๆไร้อารมณ์ แววตาว่างเปล่า อัลม่ายื่นมือหยิบถุงมือสีขาวขึ้นมาสวมใส่

" มองอะไรนักหนา" อัลม่าถามด้วยความสงสัย จากัวร์แสยะยิ้มที่มุมปาก

" มองคนอวดดี " จากัวร์ตอบสวนทันควัน เพราะปากบวมเจ๋อของอัลม่ามันเด่นชัดมากๆ อัลม่ากรอกตามองบน พลางถอนหายใจแรงๆพยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆอ้าปากหวอ

' อีกแล้วเหรอคู่นี้' พยาบาลพลางคิด เพราะจากัวร์พึ่งไม่ได้มาที่ รพ. สี่วัน เเต่พอกลับมาก็มีแผลที่หน้าผากและมุมปาก

" นายผิดไม่ใช่ฉันผิดจากัวร์" อัลม่าเถียงทันควัน เพราะอุบัติเหตุไม่ได้เกิดที่เธอเเต่เกิดที่เขา จากัวร์ยักไหล่ให้ไม่สนใจ

" นายนี้น่ารังเกียจ น่าขยะแขยงที่สุด " อัลม่าบ่นอุบอิบด้วยความหงุดหงิดและเบื่อหน่าย พลางยืนห่างๆจากัวร์และยื่นมือมาทำแผลที่หน้าผากของเขา จากัวร์มองการกระทำของอัลม่าแล้วขบกรามแน่นๆ พยาบาลมองคนทั้งคู่พลางตาโตเพราะคุณหมอยืนห่างคนไข้ไกลมากๆ ยื่นแค่มือไปเท่านั้น

" นิ่งๆสิจากัวร์" อัลม่าบอกจากัวร์ เพราะเขาหันหน้าไปหันหน้ามาไม่ให้เธอทำแผลสะดวก ยิ่งเธอยืนห่างๆยิ่งทำแผลลำบากมากๆ จากัวร์ไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาแกล้งหันหน้าไปอีกทางจนน้ำเกลือที่ใช้เช็ดทำความสะอาดหยดลงใส่ที่เสื้อเชิ้ตสีกรมของเขา

" ยืนห่างเป็นโยดแล้วเป็นไงล่ะคุณหมออัลม่า เสื้อของผมเลอะเลยเนี่ย!' จากัวร์ต่อว่าอัลม่าเสียงเข้ม แววตาดุดัน อัลม่าอ้าปากค้าง

" นายทำตัวเองๆนะจากัวร์ " อัลม่าต่อว่าเขากลับไป

หมับ ! จากัวร์จับข้อมือของอัลม่า พร้อมดึงร่างของเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา มือของเขากอดเอวคอดของเธอ ทั้งสองคนสบตากัน

" จากัวร์! " อัลม่ากัดฟันเรียกชื่อของเขาด้วยความหงุดหงิด เธอพยายามดันไหล่กว้างของจากัวร์ออกให้ห่าง พยาบาลอ้าปากค้าง ตาโตมากกว่าเดิม

" หึหึ ใกล้อย่างงี้ไงอัลม่าถึงจะทำแผลได้สะดวก" จากัวร์หัวเราะเยือกเย็นในลำคอ พลางบอกกับอัลม่าน้ำเสียงสบายๆแต่แววตาของเขาคือผู้ชนะในตอนนี้

"ปล่อยจากัวร์! ที่นายทำมันใกล้เกินไปไงจากัวร์" อัลม่ารีบบอกกับเขา เพราะใบหน้าหล่อของเขาตอนนี้อยู่ใกล้หน้าอกของเธอมากๆ ถ้าเขาก้มลงไปก็พอดีเลย จากัวร์หรี่ตาลงมองหน้าอกของเธอ พลางยิ้มร้ายที่มุมปาก

" หึหึ มันพอดีต่างหากละ" เขาพูดสวนพลางหรี่ตาขึ้นมาสบตากับอัลม่าอีกครั้ง อัลม่าหันหน้าไปมองที่รถเข็นที่มีอุปกรณ์ทำแผล

" ถ้าคิดจะทำฉันเจ็บตัวอีกครั้ง ฉันจะทำอะไรให้พยาบาลได้ดูหนังสดในห้องนี้เลยอัลม่า" จากัวร์พูดขู่อย่างรู้ทันความคิดของอัลม่า พยาบาลก้มหน้าลงมองพื้นทันที เพราะอายคำพูดของจากัวร์

" ทำแผล!" จากัวร์สั่งอัลม่าเสียงเหี้ยมๆ เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นๆกว่าเดิมพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาให้เธอทำแผลให้เขา อัลม่าขบกรามแน่นๆ พลางมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางค่อยๆทำแผลให้เขา ลมหายใจอุ่นๆของทั้งสองคนสาดรดกัน จากัวร์มองการกระทำของเธอนิ่งๆ อัลม่าทำแผลอย่างไม่สนใจสายตาของเขา เธอเลือกที่จะมองข้ามสายตาคู่นั้นของเขา

" จะกอดอีกนานไหม" อัลม่าถามด้วยความสงสัย เพราะเธอทำแผลให่เขาเสร็จแล้ว จากัวร์ทำหน้าเมินเฉย

" ปล่อยสิจากัวร์ !" อัลม่าเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยอีกครั้ง เพราะเขากอดแน่นๆกว่าเดิม

" นายควรให้เกียรติแฟนของนายจากัวร์ นายไม่ควรทำแบบนี้กับฉัน" อัลม่าบอกจากัวร์เพื่อเตือนสติของเขาเพราะข่าวที่เขาขอน้ำฟ้าแต่งงานนั้นดังกระหึ่มโซเชียลมาก ใครๆอ่านก็เดาออกมาเป็นจากัวร์ขอน้ำฟ้าแต่งงาน จากัวร์ยิ้มที่มุมปาก

" หึงเหรอ?" จากัวร์ถามอัลม่าเบาๆ อัลม่าได้ยินคำถามพลางปากคว่ำและถอนหายใจแรงๆ พยาบาลเงยหน้าขึ้นมามองทันที

" หึ! นายไม่มีค่าสำหรับฉันแล้วจากัวร์" อัลม่าทำเสียงออกจมูกพลางพูดออกมาน้ำเสียงสบายๆไม่ได้แคร์เขาแม้แต่น้อย จากัวร์ขบกรามแน่นๆ อารมณ์เดือดดาล หงุดหงิดผุดขึ้นมาด้านใน

" ถ้านายยังฝันก็รีบตื่นซะจากัวร์ เพราะฉันกำลังจะมีแฟนแล้ว" อัลม่าบอกจากัวร์อย่าไม่สนไม่แคร์สายตาที่มันจ้องจะเผาผลาญเธออยู่

" หึ! " จากัวร์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆทางจมูก

พรืด! เขาจับร่างของอัลม่านั่งลงบนตกแกร่งและดันให้เธอล้มลงไปนอนบนเตียงผู้ป่วยที่เขานั่งอยู่ มือของจากัวร์จบมือของอัลม่าขึงเอาไว้เหนือศีรษะ ทั้งสองคนสบตากัน พยาบาลถึงกับทำหน้าไม่ถูก

" จากัวร์นายทำบ้าอะไร!" อัลม่าถามเขาด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอมาก่อน จากัวร์เหยียดยิ้มร้ายอย่างผู้ชนะ

หมับ ! แต่จู่ๆไหล่ของเขาก็มีมือของใครสัมผัส

" ไอ้เ..ี้่ยจาร์ ปล่อยน้องสาวกู" ครีย์ยอนเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ จากัวร์หยุดชะงัก พลางขบกรามแน่นๆ เขามองหน้าของอัลม่าด้วยความเสียดายทันที ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือของอัลม่าให้เป็นอิสระ อัลม่าดันตัวลุกนั่งและรีบดันตัวออกจากตักแกร่งของจากัวร์ เธอวิ่งไปหลบหลังไลอ้อน จากัวร์มองตามหลังอัลม่าพลางถอนหายใจแรงๆ

" พวกมึงนี้แม่ง...." จากัวร์พูดออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง195 ประจันหน้ากับครีย์ยอนที่ความสูงเท่ากันกับเขา

" อย่าแตะน้องของกูอีกไอ้เ..ี้ยจาร์ !" ไลอ้อนบอกกับจากัวร์ที่สบตากับครีย์ยอนอยู่ จากัวร์ปลายตามองไลอ้อนและเลยไปที่กรู๊บและอัลม่า

" หึ! พวกมึงจะอะไรว่ะกูแค่หยอกๆอัลม่าเล่นๆเอง" จากัวร์พูดน้ำเสียงเรียบไม่ได้กลัวเกรงสามหนุ่มเลย เพราะรู้ว่าเพื่อนกันจะไใม่เอาถึงตายแน่นอน

" มึงนี้แม่ง..." ครีย์ยอนเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น จากัวร์ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางปลายตามองอัลม่า

" หึหึ " เขาแค่หัวเราะเฉยไม่พูดอะไร จากัวร์เดินผ่านครีย์ยอนไป และไลอ้อน กรู๊บ สุดท้ายคืออัลม่าเขายื่นมือไปจับมือของอัลม่าและกำแน่นๆ ก่อนจะปล่อยเป็นอิสระ และเดินออกจากห้องไป ทั้งสามหนุ่มมองตามหลังจากัวร์พลางถอนหายใจแรงๆ อัลม่าลอบถอนหายใจแรงๆเช่นกัน

" อัลเป็นยังไงบ้าง" ครีย์ยอนถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง อัลม่ายิ้มเจื่อนๆ

" อัลม่าไม่เป็นอะไรค่ะ " เธอตอบเลี่ยงๆเพื่อให้ทั้งสามหนุ่มสบายใจ เพราะถึงแม้ในใจของเธอจะกลัวสายตาของจากัวร์มากๆก็ตาม เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเขาจะต้องการการอะไรอีก เธอถอยออกมาแล้วแต่ตอนนี้เหมือนเขากำลังจะดึงเธอเข้าไปในวังวนบ้าๆนั้นอีก

' ไม่มีทาง' อัลม่าพลางคิดในใจ

จากัวร์เดินออกมาถึงลาดจอดรถ เขามองตัวเองผ่านกระจกประตูรถของตัวเอง หน้าผากมีผ้าปิดแผลเอาไว้ มุมปากมีพลาสเตอร์เล็กๆปิดเอาไว้

" หึ! อัลม่า" เขาเรียกชื่อของอัลม่าเบาๆ พลางคิดถึงคำพูดของเธอผุดขึ้นมาในหัวของเขา

' นายไม่มีค่าสำหรับฉันจากัวร์' คำพูดที่ไม่มีเยื่อใยเลย แถมแววตาของเธอว่างเปล่ามากๆ จนเขามองแล้วรู้สึกใจหายแปลกๆ

' ฉันกำลังจะมีแฟนแล้ว'ประโยคที่ตอกย้ำให้เขาได้อึ้ง มึนตืบมากๆ

" หึ! คงกำลังฝันสินะอัลม่า!" จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น พลางเปิดประตูรถออกกว้างๆเขาก้าวขึ้นไปนั่งทันที

ครืดๆๆๆเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น จากัวร์ล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมาดู

' น้ำฟ้า' เขาเรียกชื่อผู้หญิงในอดีตอย่างเบื่อหน่าย เขาไม่กดรับหรือสนใจโทรศัพท์ จากัวร์ขับรถออกไปทันที เขากำลังมีความคิดร้ายๆที่ผุดอยู่ในหัว

ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของจากัวร์ดังขึ้นมาอีกรอบ เขาหรี่ตามอง

' คุณแม่' จากัวร์เรียกชื่อแม่สนพลางกดสายรับโทรศัพท์

" ครับคุณแม่" จากัวร์กรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ไป

' ตาจาร์นี้ลูกไปทำกับหนูอัลแบบนั้นทำไม' แม่สนกรอกผ่านโทรศัพท์มาด้วยความร้อนรน เพราะนิสัยของลูกชาย เมื่อวานข่าวกับอีกคนวันนี้ข่าวกับอีกคนแถมยังเป็นคนใกล้ๆตัวที่แต่ก่อนจากัวร์เกลียดเข้ากระดูกดำอีก จากัวร์แสยะยิ้ม

" มุมกล้องครับคุณแม่มันไม่มีอะไรครับ" จากัวร์ตอบอย่างไม่ได้ตื่นเต้นอะไร

' คุณพระ! มุมกล้องอะไรตาจาร์' เสียงแม่สนผ่านโทรศัพท์มาอย่างใจหาย จากัวร์กำลังคิดถึงภาพของแม่สน คงยกมือขึ้นทาบอกของตัวเองและพ่อนัยคงนั่งอยู่ข้างๆและดึงเข้าไปกอดปลอบแล้วตอนนี้

' แกไม่ควรทำแบบนั้นตาจาร์ แกทำเหมือนพ่อแม่ไม่สั่งสอนแก' เสียงอันทรงอำนาจของพ่อนัยเล็ดลอดผ่านโทรศัพท์มาทันที จากัวร์ส่ายหน้า สายตาของเขามองถนน

" ผมไม่ทำอะไรเลยนะครับ นั้นก็แค่หยอกยัยอัลเล่นเฉยๆครับคุณพ่อ พี่หยอกน้องไงครับ" จากัวร์พูดออกมาแบบซิวมากๆ

ตื้ดๆๆๆๆ เสียงสายซ้อนของน้ำฟ้าดังตลอดเเวลา แต่จากัวร์ไม่สนใจ

' ตาจาร์ นี้น่าตีให้เนื้อเขียวจริงๆ' เสียงแม่สนพูดด้วยความโมโหลูกชาย จากัวร์ไม่สนใจอะไร

" คุณแม่ครับมุมกล้องใครๆก็ดูออกครับ" จากัวร์ยังย้ำคำเดิม พ่อนัยถอนหายใจแรงๆ ท่านเบื่อหน่ายกับลูกชายจริงๆ แล้วแบบนี้ท่านจะไปหาเพื่อนได้ยังไง

" แค่นี้นะครับ " จากัวร์บอกบุพการีทั้งสองพร้อมกดสายวาง

" พี่นัย!" แม่สนเรียกชื่อสามีอย่างเหนื่อยใจ เพราะท่านแทบไม่มีเวลาให้หายใจเลยไหนจะเรื่องเมื่อวาน ไหนจะวันนี้อีก

" ......." พ่อนัยพูดอะไรไม่ออก

บ้านน้ำฟ้า

" กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงน้ำฟ้ากรีดร้อง ด้วยความโมโหหงุดหงิดในใจ

" เห็นไหมมั่นหน้ามั่นโหนกแล้วเป็นยังไง" คุณหญิงมีพ้อมพูดประชดลูกสาวด้วยความหมั่นไส้

" คุณแม่มันใช่เวลามาต่อว่าหนูไหมค่ะ " น้ำฟ้าเถียงกับไป เพราะเธอตอนนี้กำลังเสียใจ กับภาพ คลิปของจากัวร์ที่จูบอัลม่ากลางสี่แยกไฟแดง

" ไปง้อ ไปตื้อเอาจากัวร์กลับคืนมาให้ได้น้ำฟ้า" คุณภาคภูมิบอกลูกสาว

" ใช่! แกอย่ามาโวยวายที่บ้าน เพราะพรุ่งนี้แกต้องมีคำตอบกับนักข่าวด้วย " คุณหญิงมีพ้อมบอกลูกสาว

" ใช่! แกนี้ทำไมไม่ฉลาดเหมือนพ่อกับแม่บ้างน้ำฟ้า" คุณภาคภูมิตำหนิลูกสาว

" คุณพ่อกับคุณแม่อย่าห่วงเลยค่ะ " น้ำฟ้าพูดออกมาอย่างมั่นใจ พร้อมกับเดินจากไปทันที เพราะเธอจะต้องคิดและหาวางแผนอะไรอีกมากมาย

" ปากบอกว่าเลิกตอแย แต่ภาพนี้อ่อยพี่จาร์ของฉันมากอัลม่า" น้ำฟ้าพูดออกมาด้วยความโมโหหงุดหงิด พลางก้มมองคลิปของจากัวร์และอัลม่าที่จูบกันกลางสี่แยก

" หน้าไม่อาย" น้ำฟ้าพูดด้วยความเดือดดาล