ขังรัก SM+++

ผมไม่ได้โง่

บ้านพ่อนัย

ปู้ด!!!!! ออดี้พ่นกาแฟออกมาจากปาก พร้อมจ้องมองหน้าจอทีวี แม่สน พ่อนัย มองหน้าออดี้ทันที

" นี้มันอะไรกัน ข่าวในทีวี" แม่สนกลั้นใจถามออดี้ที่กำลังเช็ดกาแฟตามโต๊ะด้านหน้าและเสื้อผ้าของตัวเอง พ่อนัยมองหน้าข่าวในทีวี พลางถอนหายใจแรงๆ ท่านไม่ได้รังเกียจว่าใครจะมาเปิดลูกสะใภ้เลย เพราะใครที่ลูกชายรักและถูกใจชอบพอท่านเปิดใจรักหมดแหละ

" ไม่รู้ครับ ผมก็นั่งอยู่กับคุณแม่นะครับ" ออดี้ตอบพลางมองหน้าจอทีวี แต่แม่สนมองรูปแหวนในจอทีวีแล้วขมวดคิ้ว

" ตาออเปิดรูปให้แม่ดูชัดๆสิ" แม่สนบอกออดี้ให้เปิดดูรูปแหวนชัดๆ ออดี้มองหน้าบุพการีพลางล้วงโทรศัพท์ออกมาเปิดดู เขากดเข้าไปในอินสตาแกรมของน้ำฟ้าทันที

" ลงรูปแหวนแต่งงานยังไม่ถึงชั่วโมง คอมเมนต์เป็นครึ่งแสน " ออดี้พูดพึมพำ เขามองอินสตาแกรมของน้ำฟ้า แม่สนส่ายหน้าพลางถอนหายใจแรงๆ

" เอามาให้แม่ดูสิว่ารูปแหวนนะใช่ของร้านเราไหม" แม่สนบอกลูกชายตัวแสบที่ก้มอ่านคอมเมนต์ใต้รูปแหวน ท่านยื่นมือไปเพื่อจะรับมาโทรศัพท์มาดู

" ตาออจะอ่านอะไรนักหนา ยื่นโทรศัพท์มาให้แม่สิ" แม่สนบอกออดี้ที่เอาแต่สนใจคอมเมนต์ พ่อนัยส่ายหน้าแลงะถอนหายใจแรงๆ

" ขอผู้หญิงแต่งงานไม่บอกพ่อแม่ ตาจาร์นะตาจาร์" พ่อนัยบ่นลูกชายคนโต ออดี้มองหน้าของพ่อนัย

" คุณแม่ขาคุณแม่ คุณแม่เห็นข่าวไหมคะ?" เสียงของซีคลูดังมาจากชั้นบนของบ้าน แม่สนมองไปทีาประตูทางเข้าห้องรับแขกแต่ลูกสาวคนเล็กก็ยังไม่โผล่มา พ่อนัยส่ายหน้า

" ตาออส่งโทรศัพท์มา" แม่สนเร่งออดี้ ซีคลูเดินเข้ามาพร้อมกับโทรศัพท์ เธอเดินมานั่งข้างๆแม่สน

" นี้ค่ะคุณแม่" ซีคลูยื่นโทรศัพท์ให้แม่สน เพื่อดูรูปที่ท่านอยากดู แม่สนรับโทรศัพท์มาพลางมองพิจารณาแหวนอย่างพินิจ พ่อนัยก้มลงมองดูเช่นกัน

" แม่ว่าไม่ใช่แหวนทางร้านเรา และนี้คือเพชรปลอมที่ทำลอกเลียนแบบของเเท้" แม่สนพูดขึ้น ซีคลูอ้าปากค้างพลางก้มลงมองที่รูปแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของน้ำฟ้า

" เจ้าของร้านเพชรยังไง ถึงดูไม่ออกยัยคลู" แม่สนตำหนิลูกสาวด้วยความผิดหวังเล็กน้อย ซีคลูอ้าปากค้าง พลางทำหน้าง้อง่ำลง

" คุณแม่ครับ น้องต้องเรียนรู้อีกเยอะครับ " ออดี้เข้าข้างซีคลู แม่สนส่ายหน้า พ่อนัยมองหน้าลูกชาย

" เข้าข้างจนเหลิง" พ่อนัยตำหนิออดี้ เขาอ้าปากค้าง ซีคลูน้ำตาคลอเบ้า ออดี้ยื่นมือไปจับมือน้องสาสและบีบเบาๆเพื่อปลอบใจ พ่อนัยและแม่สนยิ่งส่ายหน้าและถอนหายใจ

" แปลกนะคะพี่นัย ทำไมตาจาร์ถึงเอาแหวนเพชรปลอมๆไปขอหนูฟ้าแต่งงาน ทั้งๆที่ร้านเรามีเพชรเยอะแยะให้เลือก" แม่สนพูดด้วยความสงสัย พ่อนัยถอนหายใจแรงๆอีกครั้ง

" หรือฉุกละหุกครับไอ้จาร์หาแหวนแท้ไม่ได้เลยเอาของปลอมใส่ไปก่อน" ออดี้พูดลอยๆ พ่อนัยและแม่สนมองหน้าออดี้ ซีคลูใช้ความคิดตามเพราะพี่ชายมีแหวนแต่งงานคนละวงและคู่กันกับสร้อยทองคำขาว ทั้งสองอย่างสลักชื่อของตระกูลเอาไว้ เพราะนั้นหมายความว่าพี่ชายได้มอบหัวใจของเขาเอาไว้ที่เธอแล้ว

" ฉุกละหุกบ้าอะไร กูไม่ได้ขอ" เสียงของจากัวร์ดังมาจากทางประตูห้องรับแขก ใบหน้าหล่อนิ่งเฉย แววตาดุดัน ทุกคนหันมามองหน้าของเขา จากัวร์สวมชุดวอร์ม เหงื่อไหลซึมออกมาตามใบหน้า ลำคอ เสื้อกล้ามเปียก ผิวขาวแดงเพราะความร้อนของแดด ขวดน้ำดื่มในมือยับยู่ยี่

" หมายความว่าไงไม่ได้ขอ" ออดี้ถามแทนทุกคนมฝที่มองหน้าของจากัวร์อยู่

" ไม่ได้ขอคือไม่ได้ขอสิว่ะไอ้ออ " จากัวร์พูดเน้นย้ำคำเดิม แม่สนและพ่อนัยหันมามองหน้ากัน ท่านรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็แปลกใจเหมือนกัน จากัวร์เดินเข้ามาให้ห้องรับแขก พลางเงยหน้าขึ้นมามองทีวี นักข่าวช่องบันเทิงพูดเมาท์มอยส์กันใหญ่ หน้าใยหน้ามีความสุขมากๆ

' นางแบบดัง ฟ. บอกว่าอีกสองวันถึงจะเฉยค่ะ ' นักข่าวสาวสายบันเทิงพูดผ่านรายการของตัวเองให้ประชาชนที่เป็นแฟนคลับของนางแบบสาวได้อดใจรอวันนั้น

" แล้วใครขอล่ะ" ออดี้ถามด้วยความสงสัย จากัวร์ยักไหล่ให้ พลางยกในในขวดขึ้นดื่ม

" สร้างกระแส หรือกะจะมัดมือชกแกหรือเปล่าตาจาร์" พ่อนัยพูดอย่างมีเหตุผล แม่สนยกมือขึ้นทาบอก

" หรือจะท้อง" แม่สนพูดลอยในใจก็ดีใจจะได้มีหลาน แต่ก็อยากตำหนิลูกชายที่ไม่ป้องกันดีๆ ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นจะทำอย่างไง

" ผมป้องกันทุกครั้ง ถ้าท้องนี้ต้องกับคนอื่นแล้วครับคุณพ่อ" จากัวร์พูดออกมาด้วยความมั่นใจ

" ถุงอาจแตก รั่วก็ได้นะคะพี่" ซีคลูพูดด้วยเหตุและผล แม่สนและพ่อนัยมองหน้ากันทันที

" ไม่มีทางอ่ะ" ออดี้พูดสวนทันควันเพื่อไม่ให้เรื่องเลยเทิดไปไกล เพราะเครื่องป้องกันที่พวกเขาใช้นั้น ลูกน้องจะซื้อใหม่ทุกครั้งและพวกเขาจะไม่ใช้เครื่องป้องกันของผู้หญิงเด็ดขาดเพราะมันไม่น่าไว้ใจเลย

" ใช่! ถุงยางที่พวกผมใช้สดใหม่ตลอดครับ" จากัวร์พูดยื่นยันออกมาให้บุพการีได้เชื่อใจเขา ซีคลูลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ

" แล้วจะเอายังไงกับข่าวล่ะ ดูท่าทางพุ่งเป้ามาหาแกนะตาจาร์" พ่อนัยถามลูกชาย เพราะถ้าท้องลูกคนอื่นท่านจะทำยังไง อดีตของพ่อนัยผุดขึ้นมาในหัวทันที เพราะนพดลนั้งรังเกียจเขามากๆ แต่ถ้าเป็นท่านๆคงดูแลเหมือนหลานคนหนึ่ง เลี้ยงดูอย่างดีแหละ

" ผมไม่สนใจหรอกครับ ใครทำคนนั้นแก้สิครับ" จากัวร์ตอบอย่างไม่มีเยื่อใย

" หมายความว่าพี่จะให้น้ำฟ้าหาเจ้าบ่าวเองเหรอครับ" ออดี้ถามด้วยความสงสัย

" ใช่ !" จากัวร์ตอบทันควัน ทุกคนอ้าปากค้าง

ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของจากัวร์ดังขึ้น เขาล้วงมือเข้าไปหยิบออกมารับ

"..........." จากัวร์กดรับแต่เขาเงียบไม่พูดอะไร เขาเดินออกไปจากห้องรับแขกทันที ทุกคนมองตามหลังด้วยความสงสัย แม่สนมองก้มมองดูรูปแหวนเพชรบนนิ้วนางของน้ำฟ้าแล้วส่ายหน้า

' ปลอมยังไม่อายเลย' แม่สนพูดในใจ ท่านเเอบสงสารน้ำฟ้า จากัวร์เดินขึ้นบันไดขึ้นชั้นบนบ้าน

' ฮื่อๆๆๆๆๆๆพี่จาร์' เสียงปลายสาย จากัวร์ขบกรามแน่นๆพลางหรี่ตาลงมองโทรศัพท์

" ..............." เขาเงียบไม่ตอบ เท้าของเขาก้าวตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง

' ฮื่อๆๆๆๆๆ ฟ้าท้องค่ะพี่จาร์ ฮื่อๆๆๆฟ้าท้อง' เสียงน้ำฟ้าที่ร้องไห้หนักมากๆและปล่อยโฮผ่านโทรศัพท์ จากัวร์แสยะยิ้ม

" หึหึ เเล้วฟ้าจะทำยังไงล่ะ" จากัวร์หัวเราะในลำคอพลางแกล้งถามน้ำฟ้าด้วยความสงสัย

' ลูกของเรานะคะพี่จาร์ เขาเป็นลูกของเราค่ะ' น้ำฟ้าบอกจากัวร์เพื่อเน้นย้ำให้เขาได้รู้ว่าเด็กในท้องคือของเขา จากัวร์เหยียดยิ้มร้าย

" ..........." เขาไม่พูดอะไรออกมา เพราะตอนนี้คำว่ารักของเขาจากที่มีเต็มร้อยได้ลดลงไปจนติดลบเรียบร้อยแล้ว

' เขาเป็นลูกของเรานะคะพี่จาร์ ' เสียงของน้ำฟ้าพูดผ่านโทรศัพท์มาให้จากัวร์ได้ยินชัดๆ

".........." เขายังเงียบ

' เราต้องรีบให้คุณแม่ไปดูฤกษ์แต่งงานนะคะพี่จาร์ ' น้ำฟ้าพูดหร่ำอยู่ฝ่ายเดียว จากัวร์วางโทรศัพท์ไว้บนเตียงพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขาไม่ได้สนใจจะฟังเรื่องของน้ำฟ้าเลย เพราะเขารู้ว่ามันไม่จริง ถึงน้ำฟ้าท้องก็ไม่ใช่ลูกของเขาร้อย พันเปอร์เซ็นต์

' เราจะจัดงานให้เร็วที่สุดนะคะพี่จาร์ งานแบบไหนดีค่ะ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ' เสียงของน้ำฟ้าที่พูดผ่านโทรศัพท์คนเดียวตลอดเวลา โดยไม่รู้ว่าตัวเองพูดคนเดียวเพราะจากัวร์ไปอาบน้ำในห้องน้ำ เธอพูดนานเป็นเวลาสามสิบนาที จากัวร์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาส่ายหน้าพลางยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

" เพ้อพอหรือยัง" จากัวร์ถามเสียงเรียบพร้อมกดสายวาง เพราะเขารำคาญใจ

" ไร้สาระ ไร้สมอง" เขาพูดพึมพำด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว

เช้าวันต่อมา

จากัวร์เดินลงมาด้านล่างเพื่อนมาทานอาหารเช้า เขาทำหน้านิ่งเฉยไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรให้ทุกคนได้รู้ เขานั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง คนรับใช้เอาข้าวต้มมาวางตหน้าของเขมพ่อนัย แม่สนมองหน้าลูกชายคนโตนิ่งๆ

" ตาจาร์พรุ่งนี้แกต้องไปต่างจังหวัดนะอย่าลืม" พ่อนัยบอกลูกชายเพื่อย้ำลูกชายให้เข้าใจ

" ครับ" จากัวร์ตอบสั้นๆพลางตักข้าวต้มเข้าปาก

" หนูฟ้าโทรมาว่ายังไงลูก" แม่สนถามลูกชายด้วยความอยากรู้ ซีคลู ออดี้ มองหน้าพี่ชายอย่าลุ้นๆ

" พวกเพ้อยาหมด " จากัวร์พูดอย่างไม่ใส่ใจซิล ปากเคี้ยวข้าวต้มตุ้ยๆ ออดี้แทบสำลักข้าวต้มออกมาจากปาก

" ตาจาร์นี้ร้ายเหมือนใครค่ะเนี่ย" แม่สนพูดออกมาพลางปลายตามองพ่อนัย ท่านยักไหล่ให้ไม่แคร์

" ถ้าแกมั่นใจขนาดนั้นพ่อก็จะไม่ต้องสนใจข่าว" พ่อนัยบอกกับลูกชาย จากัวร์ยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม พร้อมกับดันตัวลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้องอาหารทันที เขาเดินออกมาที่โรงรถ พร้อมกับเดินตรงไปที่ของตัวเอง จากัวร์ขับออกไปเสียงดัง เขาขับไปคิดไป เรื่องที่รบกวนและอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลาตอนนี้คือเรื่องของอัลม่าต่างหาก เรื่องอื่นเขาไม่สน ใครก่อคนนั้นแก้เอง

ครืดๆๆๆเสียงโทรศัพท์จากัวร์ดัง เขาปลายตามองเล็กน้อย

" หึ!" เขาพ่นบมหายใจออกมาด้วยความสมเพช เพราะผู้หญิงที่โทรมาคือน้ำฟ้า

ติ่งๆ เสียงข้อความของเขาเข้ามา จากัวร์แสยะยิ้ม เพราะเขารู้ว่าเป็นใคร เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สายตาของจากัวร์มองไปด้านหน้าตลอดเวลา จู่ๆเขาก็สะดุดตากับรถและป้ายทะเบียน เขาเหยียดยิ้มร้ายที่มุมปาก จากัวร์กำพวงมาลัยรถแน่นๆและเท้าเหยียบคันเร่งลงไป

ปัง! โครม! เขาตั้งใจขับรถของเขาชนท้ายรถของอัลม่าทันที

" หึหึ " จากัวร์หัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ สายตาของเขามองออกไปด้านนอก พร้อมกับรอยยิ้มร้าย เขาโขลกัวของตัวเองลงที่ขอบประตูรถของตัวเองแรงๆ

ปึ่ก! เสียงหน้าผากและขอบรถที่เป็นพลาสติกกระทบกัน

" " อ๊ากก เจ็บซิบ" เขาพูดพึมพำออกมาเขาส่องดูตัวเองในกระจกพร้อมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจากัวร์จะหันตัวไปเปิดประตูรถลงไปทันที อัลม่าหันมามองหน้าของจากัวร์ด้วยความโมโห จากัวร์ทำหน้านิ่งๆมองการกระทำของเธอ

" จากัวร์นายขับรถมาชนท้ายรถของฉันทำไม " อัลม่าถามด้วยความหงุดหงิด โมโห จากัวร์ยักไหล่ให้

" เธอขับขวางทางฉันเองอัลม่า" จากัวร์พูดสวนออกไปอย่างหาเรื่องอัลม่า เขาจ้องมองหน้าของเธอไม่วางตา

" นายชนฉันจากัวร์ นายไม่แหกตาดูเหรอ" อัลม่าด่าจากัวร์เสียงดัง

" แต่ฉันเจ็บแหกตาดูสิอัลม่า" จากัวร์พูดสวนทันควัน อัลม่ามองนิ้วเรียวขอจากัวร์ที่ชี้บอกตำแหน่งที่เขาได้รับบาดเจ็บ อัลม่าขบกรามแน่นๆ

" เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกจากัวร์" เธอเถียงทันควัน ผู้คนที่อยู่แถวนั้นมองด้วยความสนใจ จากัวร์จบกรามแน่นๆ อัลม่าจะเดอนไปขึ้นรถของตัวเอง

หมับ! เขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้

" เป็นหมอต้องรักษาคนเจ็บไม่ใช่เดินหนีคนเจ็บ" จากัวร์พูดเสียงดัง อัลม่าอ้าปากค้าง ผู้คนที่เดินไปเดินมามองหน้าขออัลม่าทันที เธอมองจากัวร์ด้วยความเกลียดชัง จากัวร์แสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก

" นายนี้มันน่ารังเกียจที่สุด" อัลม่าต่อว่าจากัวร์ด้วยความโมโห จากัวร์ขบกรามแน่นๆ พร้อมกับดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เขาปล่อยมือออกจากข้อมือของเธอ พร้อมกับประคองใบหน้าสวยของอัลม่าเอาไว้ ปากสีคล้ำของจากัวร์ปิดปาของอัลม่าทันที ผู้คนที่ยืนมองถึงกับอึ้ง ทุกคนตาโตยกมือปิดปากตัวเอง

" อื้มมมมมมมม" อัลม่าร้องอู้อี้ในลำคอ มือของเธอพยายามทุบแผ่นหลังแกร่งของเขาแรงๆ ปากของเขาบดขยี้ปากของเธอแรงๆ ลิ้นอุ่นๆพยายามจะสอดเข้าไปในปากของเธอแต่ฟันคมของเธอปิดกั้นเอาไว้

" อื้มมมมมมมมมมม" อัลม่าร้องอู้อี้ตลอดเวลา

" ไอ้เ..ี้่ยจาร์ปล่อยน้องกู" เสียงของครีย์ยอนดังอยู่ด้านหลังของจากัวร์ๆหยุดชะงัก พลางค่อยถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากที่แตกและบวมเจ๋อของอัลม่าช้าๆ จากัวร์สบตากับอัลม่า

" ฉันเกลียดนาย" อัลม่าพูดออกมาเสียงแผ่วเบา พลางใช้มือดันอกแกร่งของจากัวร์ออกแต่จากัวร์ไม่ยอมปล่อยใบหน้าของเธอ เขมแสยะยิ้มและก้มลงไปปิดปากเธออีกรอบ

" อื้มมมมมม" อัลม่าร้องอู้อี้อีกครั้ง

" ไอ้เ..ี้ยจาร์ ไอ้เพื่อนเวร" ครีย์ยอนเค้นเสียรอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ พร้อมเดินตรงเข้าไปหาจากัวร์ที่ยัไม่ยอมปล่อยปากของอัลม่าเป็นอิสระ

หมับ! ครีย์ยอนจับไหล่ของจากัวร์ให้หันมา

ผัวะ! กำปั้นใหญ่ของครีย์ยอมต่อยเข้าที่ใบหน้าของจากัวร์ทันที อัลม่ารีบวิ่งไปหลบหลังพี่ชายของเธอ จากัวร์หน้าหันเขารีบหันมามองหน้าของครีย์ยอน

" กูเจ็บเพราะน้องมึง พากูไปส่ง รพ. ด้วย" จากัวร์บอกครีย์ยอนเสียงเยือกเย็น เขามองไปยังอัลม่าที่หลบหลังของครีย์ยอน เธอมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ครีย์ยอนขบกรามแน่นๆ

" เดี๋ยวกูทำแผลให้มึงเอง" ครีย์ยอนบอกจากัวร์เพื่อเป็นการรับผิดชอบ จากัวร์มองหน้าเพื่อนพลบางวแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก

" ไม่ใช่มึงไอ้เ..ี้ยครีย์" จากัวร์พูดสวนทันควัน อัลม่าขบกรามแน่นๆ ครีย์ยอนปลายตามองหน้าขออัลม่าทันที

" อัลไม่ทำให้เด็ดขาด" อัลม่าตอบปฏิเสธคำขอของจากัวร์ เพราะสมัยก่อนเขาร้อวโวยวายใน รพ. เสียงดังด่าท่อเธอสารพัด แล้วตอนนี้อะไร

" หมอไม่มีทสิทธิ์เลือกคนไข้" จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันด้วยความสะใจ อัลม่าปากคว่ำ จากัวร์ยิ้มสะใจเพราะปากที่บวมเจ๋อของอัลม่ามันคือฝีมือของเขา

' ปากดีจะโนหนักกว่านี้อัลม่า' จากัวร์พลางคิดในใจ ครีย์ยอนกำมือเข้าหากันแน่นๆ

จากัวร์ไอ้คนเถื่อน ???