ทุกคนออกจากห้องของจากัวร์ไปหมดแล้ว เหลือเพียงจากัวร์นอนนิ่งๆพลางใช้สมองคิดอะไรบางอย่าง เพราะตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็นมุมร้ายของน้ำฟ้ามาก่อนเพราะเขาไม่สนใจจะมองมัน เขาคิดแค่ว่าก็แค่ผู้หญิงสักวันก็เลิกลากันแค่นั้น และอีกอย่างเขารู้แค่ว่าเธอไม่ได้มีเขาคนเดียว
" ยัยผู้หญิงเลว " จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันด้วยความแค้นใจเพราะถ้าเขาเห็นธาตุแท้ของน้ำฟ้าแต่ก่อนเขาคงทิ้งไปแล้ว และเขาคงกินแบบน้องชายไปแล้ว ' กินทิ้งกินขวาง' จากัวร์ค่อยๆดันตัวลุกนั่ง พลางใช้มือข้างที่ไม่หักคว่ำเตียงเพื่อให้ตัวเองนั่ง เพราะการนอนรอมันไม่ได้ช่วยอะไร เขารออัลม่ามาหาแต่กับผิดหวัง เธอใจแข็งมากกกกก
' จำใจกับผัวได้นะอัล' จากัวร์พลางคิดด้วยความขุ่นเคืองใจ เพราะเมียของเขาช่างใจดำ
" จิ๊....." จากัวร์ร้องออกมาเบาๆในลำคอ พลางค่อยๆหย่อนเท้าลงบนพื้น เขาไม่ได้เจ็บที่ร่างกายแต่เขาแค้นใจกับคำพูดของน้ำฟ้าที่ใส่ร้ายอัลม่าต่า
