บทที่ 3
626 Words
เมื่อได้พูดคำดูถูกแมวขโมยสาวแล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงนุ่มเดินมาหาคนสะอื้นไห้บนเก้าอี้แล้วนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะจับโซ่ที่รัดข้อมือเล็กของป่านทอมาเช็กดูว่าแน่นรึยัง พร้อมกระตุกเส้นสายโซ่ดูว่ามันยาวพอจะไปไหนมาไหนทำอะไรสะดวกสบายไหมเวลาที่เขาไม่อยู่
“ถ้าเธอไปทำกับคนอื่น มันจะเป็นโชคดีของเธอ เขาอาจจะปล่อยไปก็ได้ทั้งๆ ที่มันผ่านมานานหลายเดือนแล้ว แต่มันไม่ใช่กับฉันจำไว้!”
เพล้ง!
เสียงโซ่ตกกระทบพื้นห้องเสียงดัง พร้อมกับชายหนุ่มเดินผ่านหญิงสาวออกไปจากห้องนอน
อึก! ฮือๆๆ
ป่านทอไม่รู้จะพูดคำไหน หล่อนผิดมากเหรอที่เลือกเกิดไม่ได้ ผิดเหรอที่เกิดมาจนและกำพร้า และตอนนั้นมันคือทางเดียวที่จะหาเงินได้เยอะๆ มายื้อชีวิตของน้องสาวเธอได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ดี หล่อนก้มมองดูสายโซ่ที่ยาวรัดกับหัวเตียงยิ่งตระหนักใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเวรกรรมของหล่อนที่ได้สร้างและกระทำขึ้นเอง
รักษ์เดินออกมาจากห้องนอนแล้วเดินตรงไปยังตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำเปล่าออกมาดื่ม เขารู้สึกกระหายและคอแห้งเมื่อได้จ้องมองเต้าอวบอูมหอมกลิ่นแป้งเด็กของป่านทอ มันช่างยากลำบากเหลือเกินกับการเผชิญหน้ากับหญิงสาว แม้ว่ามันจะต่างจากครั้งที่โดนหล่อนหลอกล่อ ตอนนั้นหล่อนแต่งตัวเปิดไฟหน้า อวดทรวดทรงน่าปรารถนาจนเขาต้องหลงมัวเมาแล้วก็จบลงที่การหมดสติ ตื่นมาอีกทีของหาย นาฬิกาข้อมือเอย เงินสดเอย
วันนี้ป่านทอใส่ชุดแสนธรรมดา มองยังไงก็เหมือนเด็กกะโปโล เสื้อเชิ้ตสีครีมเก่าๆ กางเกงวอร์มขายาวสีดำ ผมยาวก็มัดรวบหลวมๆ ไว้อย่างไม่สนใจ ใบหน้าสวยขาวซีด ปากน้อยอวบอิ่มแม้ไร้สีสันแต่ก็น่าบดคลึงเหลือเกินในสายตาของเขา นี่เขาเป็นอะไร หัวใจก็เต้นแรงผิดจังหวะเหลือเกิน จะเต้นอะไรหนักขนาดนี้ เขาเหนื่อยฟังเสียงหัวใจที่เต้นผิดปกติของตัวเองเหลือเกินตอนนี้
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงสั่นเตือนเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าเสื้อสูทข้างในสั่นเตือนเรียกสติของเขาให้กลับมา ก่อนจะวางกระแทกขวดน้ำในมือไว้ที่เคาน์เตอร์ห้องครัวแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดรับสาย
“ว่ายังไงคุณเหนือ” ถามเลขาเสียงห้วน
“พอดีมีงานด่วนครับคุณรัก”
“ด่วนอะไร”
“คือว่า...”
“โอเค ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เมื่อได้ฟังเรื่องด่วนจากเลขาคนสนิทแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที โดยลืมไปเลยว่าข้างในห้องของตัวเองมีอีกหนึ่งคนนั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ข้างใน
ด้านป่านทอเห็นว่าเสียงห้าวของเจ้าของห้องเงียบไปจึงลุกขึ้นลากโซ่ที่ข้อมือเดินไปส่องหน้าต่างห้องนอนดูแล้วมองสำรวจทั่วห้อง ไม่เห็นเขาก็ถอนหายใจ ยกมือข้างที่ไม่มีโซ่รัดขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนเพื่อหาอุปกรณ์มาไขกุญแจที่ข้อมือ แต่หาจนแล้วจนเล่าก็ไม่เจอสักอย่างจนอ่อนแรง หิวก็หิว ชีวิตพลาดแค่ครั้งเดียวทำให้ตกนรกทั้งเป็น หล่อนลากโซ่ที่หนักอึ้งไปยังเตียงใหญ่กลางห้องแล้วล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนแรงจนเผลอหลับไปในที่สุด
- Writer
