บทที่ 2
1467 Words
รักษ์ ชาติมั่นคง หรือรัก วัย 37 ปี ทายาทหนังสือพิมพ์มั่นคงนิวส์คิดถึงหญิงสาวหน้าสวยที่อีกไม่นานจะตกมาอยู่ภายใต้กรงเล็บของตัวเอง ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ แค่สั่งให้ลูกน้องตามหา ถึงแม้ว่าจะใช้เวลานาน แต่มันก็คุ้มกับของเล่นชิ้นใหม่ หล่อนกล้าดีมาหลอกเขาแล้วก็ลอกคราบเขาไป มันต้องถอนทุนคืน หล่อนคิดผิดแล้วที่มาเล่นกับคนอย่างนายรักษ์
เรื่องที่เขาถูกสาวลอกคราบเพราะความหื่นกาม มันทำให้เพื่อนๆ ในกลุ่มพากันล้อเลียนจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว และตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่หล่อนต้องรับผิดชอบความอับอายของเขาในครั้งนี้ ‘ป่านทอ’ หล่อนต้องชดใช้ทุกอย่างจนกว่าเขาจะพอใจและเขี่ยหล่อนทิ้ง
หลังจากได้โซ่เส้นยาวมาจากเหนือน่าน เขาก็มายังคอนโดส่วนตัวทันที พอมาถึงก็เห็นลูกน้องและแมวขโมยสาวที่ถูกมัดตรึงอยู่กับเก้าอี้กลางห้องโถงก็ยิ้มพึงพอใจกับผลงานของบอดี้การ์ดคู่แฝดของตน ก่อนจะโบกปัดไล่ทั้งสองให้ออกไปให้พ้นหูพ้นตา ทางนี้เขาจัดการเอง แต่ก่อนจะออกไปเขาก็สั่งให้ทั้งสองยกเก้าอี้ที่ป่านทอถูกมัดตรึงไว้เข้าไปในห้องนอน เมื่อทั้งสองจัดการตามคำสั่งเรียบร้อยก็สั่งให้ออกไป
“พวกนายไปพักได้ ทางนี้ฉันจัดการเอง”
“ครับคุณรัก”
“อือ! ไปเถอะ ทำงานหนักมามากพอแล้ว”
“ขอบคุณครับ” สองหนุ่มโค้งคำนับนายหนุ่มก่อนจะเดินจากไป
เมื่อเหลือตัวเองกับแมวขโมยสาวหน้าหวานในห้องเพียงลำพัง เขาก็เดินไปเชยคางมนให้ใบหน้าสวยแหงนเงยขึ้นเพื่อจะได้มองหน้าสวยชัดๆ
“แม่เจ้า! ขนาดหลับยังสวยขนาดนี้ ไม่แปลกที่กูจะโดนลอกคราบในวันนั้น อืม! แต่เสียดายที่เลือกเดินทางผิด”
เขาส่ายหน้าไปมาอย่างสมเพชคนหมดสติ แล้วก็เอาถุงโซ่ที่ถือติดมาด้วยและแม่กุญแจออกมา จัดการล็อกอีกข้างกับข้อมือเล็ก โดยแกะเชือกที่มัดร่างน้อยที่ตรึงไว้กับเก้าอี้ออก ปลายเชือกอีกฝั่งก็ล็อกกับหัวเตียง ขนาดความยาวของโซ่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้สะดวกสบายภายในห้องนอนนี้
“ไหนเช็กของหน่อยสิว่าสวยเหมือนหน้าตารึเปล่า” พูดเองคนเดียวแล้วก็เริ่มจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของป่านทอออกทีละเม็ดๆ อย่างช้าๆ แล้วหัวใจหนุ่มก็เต้นแรงผิดปกติ
“เป็นอะไรเนี่ยหัวใจ ทำเป็นเต้นแรงไม่เคยเห็นนมผู้หญิงไปได้”
บอกห้ามหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะของตัวเอง พร้อมกับผละมือมากุมหน้าอกของตัวเองไว้แล้วขมวดคิ้วชนกันเป็นปมอย่างนึกสงสัย เท่าที่จำได้ไม่เคยรู้สึกเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่รู้ประวัติของป่านทอและเห็นรูปถ่ายไร้เดียงสาใบที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน เขาชอบเอารูปของหล่อนมาดูทุกครั้งที่รู้สึกเครียดกับงานและเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราอะไรที่ทำให้รู้สึกใจเต้นแรงและรู้สึกดีเมื่อได้เห็นยิ้มใสซื่อนั้นของหล่อน
มือหนาสั่นเทาขณะปลดกระดุมคนตัวเล็กหมดสติทีละเม็ดๆ จนมาถึงเม็ดสุดท้ายเขาถึงได้เลื่อนสายตาขึ้นไปมองยังเต้าอวบอูมที่บดเบียดดุนดันกันในยกทรงสีเนื้อ มือใหญ่หยาบกร้านลูบไล้ร่องอกไปมาราวกับละเมอ เมื่อได้เห็นความอวบอูมเต่งตึงสวยงามของป่านทอ ปากหนาสั่นพร่าครางกระเส่าเมื่อได้ลูบไล้ไปมา
“สวยเหลือเกิน...อืม!” ยื่นหน้ารกเคราสากไปถูไถเสียดสีกับเต้าอวบอูมที่ดุนดันบดเบียดกันจนล้นยกทรง สองมือบีบเคล้นเป็นจังหวะ
“อ่ะ! อื้อ!”
คนหมดสติครวญครางอย่างรำคาญ พยายามยกมือปัดป้องสิ่งรบกวนออกจากหน้าอกของตน แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อมือของเธอถูกมือใหญ่อีกข้างของมารร้ายจับกดไว้กับขอบเก้าอี้ ส่วนมืออีกข้างมีโซ่ตรวนรัดข้อมือไว้ก็หนักอึ้ง จนทำให้เปลือกตาของหล่อนขยับก่อนจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นทีละน้อยๆ เมื่อรู้สึกว่ายังมีอะไรมารบกวนหน้าอกของตนเองอยู่
ในความเบลอและความเมาฤทธิ์ของยาสลบอยู่ทำให้ดวงตาพร่ามัวมองสิ่งตรงหน้าไม่ชัดเจนจนต้องหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่แล้วส่ายหัวไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะจ้องมองสิ่งที่กำลังซุกไซ้อยู่กลางหว่างอกของตัวเอง ป่านทอตกใจ ทำอะไรไม่ถูกดิ้นรนไปมา แต่ก็ดิ้นได้แค่ตัวเมื่อมือเล็กถูกกดตรึงไว้กับเก้าอี้ ส่วนมืออีกข้างก็หนักอึ้ง พอมองเห็นข้อมือก็แทบช็อกกับสิ่งที่เห็น หล่อนกำลังโดนล่ามโซ่อยู่
“ตื่นแล้วเหรอแมวขโมย” รักษ์ผละหน้าออกห่างจากกลางหว่างอก แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยกเท้าทั้งสองยันเก้าอี้ที่ป่านทอนั่งโดยแทรกเท้าใหญ่ของตัวเองกลางหว่างขาเล็กที่แยกออกจากกัน ก่อนจะโน้มลงมาบีบคางเล็กสวยของเธอให้แหงนเงยขึ้นสบจ้องดวงตาดุร้ายของตัวเอง ส่วนดวงตาของสาวเจ้าก็จ้องกลับเขาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ปากน้อยเม้มแน่น
หึ!
“น่าสมเพช! คงคิดไม่ถึงน่ะสิว่าจะเจอฉันอีก จำฉันได้ไหม คนที่เธอลอกคราบเมื่อหลายเดือนก่อน” เขาเพิ่มแรงบีบคางเล็กหนักกว่าเดิมจนใบหน้าเล็กเหยเกด้วยความเจ็บ
“อ่ะ!” มีเพียงเสียงครางเจ็บออกมาจากริมฝีปากน้อยของป่านทอเท่านั้น
มือใหญ่สะบัดออกจากคางเล็กอย่างรังเกียจ ก่อนจะเอ่ยต่ออีกครั้งเมื่อเห็นดวงหน้าสวยอาบคลอด้วยน้ำตา ให้ตายสิวะ! เขาเกลียดน้ำตาผู้หญิง ทำไมต้องร้องไห้ เจ็บนิดเจ็บหน่อยเอาน้ำตามาอ้าง ไร้สาระสิ้นดี...หึ!
“คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอยัยแมวขโมย คิดมากระตุกหนวดจอมมารร้ายอย่างฉันแล้วคิดว่าจะรอดไปใช้ชีวิตดีๆ อยู่สุขสบายเหรอ ฝันไปรึเปล่ายัยแมวขโมย”
เขายิ้มเย้ยอย่างสมเพช ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มแล้วยกขาไขว่ห้างด้วยท่าทีแสนสบาย แต่ดวงตาของเขายังจับจ้องที่หน้าอกอวบอูมที่ได้สัมผัสพลางตวัดปลายลิ้นสากไล้ริมฝีปากของตัวเองอย่างห้ามไม่ได้
ป่านทอสำนึกผิดอยู่ตลอดเวลาที่เคยทำพลาดพลั้งไปแบบนั้น หากไม่มีความจำเป็นเธอก็คงไม่ต้องทำอะไรแบบนั้น และตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะเงินที่ได้มาจากการขโมยของเขามานั่นมันยื้อชีวิตของปอแก้วไว้ไม่ได้
“ฉันขอโทษและฉันก็เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันจำเป็น” เธอบอกเสียงสั่นเครือพร้อมกลืนก้อนสะอื้นไห้ลงคออย่างฝืดเคือง
“ข้ออ้างล่ะสิไม่ว่า อย่ามาพูดว่าจำเป็นตอนที่ฉันจับได้เลยป่านทอ!” เขาเน้นชื่อของคนตัวเล็กในตอนท้าย
“อึก...ฉันขอโทษ คุณต้องการของคืนฉันจะหามาให้ หรือให้ฉันทำงานชดใช้หนี้ก็ได้ค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ อึก! ฮือ!” เธอขยับมือข้างที่ถูกโซ่ตรวนรัดแล้วกระตุกดึงเพื่อให้เขาช่วยไขกุญแจที่ล็อกโซ่ไว้กับข้อมือของตัวเองออก
“ไม่มีคำว่าให้อภัยในพจนานุกรมของฉันหรอกป่านทอ สำหรับฉันต้องเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่ทำ อยากทำงานชดใช้เหรอ เป็นงานอะไรดีนะ...” เขายกมือขึ้นลูบไล้เคราสากของตัวเองไปมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“เป็นสัตว์เลี้ยงให้ฉันควบขี่เป็นไงล่ะ เป็นแบบไม่มีกำหนด แต่ดูท่าแล้วไม่นานหรอก ฉันเบื่อง่าย ปกติเอากับผู้หญิงไม่ค่อยซ้ำด้วย แค่ครั้งเดียวก็น่าจะมากพอแล้วสำหรับแมวขโมยอย่างเธอ”
วาจาเหยียดหยามและสมเพชหญิงสาวหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาของบุรุษที่มีความสมบูรณ์แบบเพอร์เฟคอย่างรักษ์ได้อย่างไม่รู้สึกผิด เขาจะให้เกียรติเพศแม่ก็ต่อเมื่อทำตัวดีเท่านั้น แต่สำหรับป่านทอไม่ใช่ หล่อนเป็นแค่เศษสวะของสังคมเท่านั้น และเขาก็จะเป็นผู้กำราบปราบปรามหล่อนเอง
- Writer
