ทอรักษ์ (ลำดับที่ 5 ในซีรี่ส์ทอรักปักสวาท)

บทที่ 4

กว่าจะจัดการงานเสร็จก็ปาไปสี่ทุ่มกว่า เพราะนักข่าวในสังกัดของเขาไปก่อเรื่องทำให้คู่กรณีฟ้องร้องหนังสือของเขา จนร้อนถึงเขาต้องเข้าไปแก้ไข พอจัดการอะไรเสร็จเรียบร้อยก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ให้อาหารแมวขโมยที่ห้อง พอก้มลงดูนาฬิกาข้อมือก็ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ ยัยแมวขโมยไม่หิวตายไปแล้วเหรอ

“คุณเหนือ ผมกลับก่อนนะ ดึกแล้วป่านนี้แมวตัวใหม่ของผมคงร้องหิวแล้ว” เขาบอกและยิ้มแห้งๆ ให้กับเลขา ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไป ทิ้งให้เหนือน่านมองตามไปอย่างสงสัยและไม่เข้าใจในความหมายของเจ้านาย แล้วก็ทำให้นึกถึงหน้าเจ้านายตอนอยู่กับลูกแมวน้อยแล้วเขาก็ขำขึ้นมา

จากที่ทำงานมายังคอนโดใช้เวลาเพียงไม่นานเขาก็มาถึง ในมือมีอาหารเวฟ 7-11 ติดมาด้วย เขาแวะซื้อข้างล่างคอนโดก่อนจะขึ้นมา ป่านนี้ป่านทอคงหิวแย่แล้ว แล้วเขาจะเป็นห่วงหล่อนทำไม เขาทำไปเองทุกอย่างโดยอัตโนมัติ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนมาหยุดยืนหน้าห้องของตัวเองนี้แหละ แล้วก้มมองถุง 7-11 ในมือแล้วยิ้มสมเพชตัวเอง ก่อนจะกดรหัสห้องเข้าไป พอเข้ามาในห้องมืดสนิทจึงเปิดไฟที่ข้างประตูห้อง ก่อนจะปิดแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อหาแมวขโมยสาว

ภาพของหญิงสาวนอนหลับสนิทบนเตียงทำให้เขาหยุดชะงักจ้องมองภาพตรงหน้า แล้วก้าวเดินไปยังเตียงอย่างช้าๆ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม ด้านคนนอนหลับเมื่อรู้สึกถึงแรงไหวยวบบนเตียงก็รู้สึกตัวตื่นทันที พอตื่นเห็นว่าเป็นใคร เธอก็ลุกขึ้นแล้วขยับตัวไปพิงหัวเตียง

“หิวไหม” เป็นคำถามที่คล้ายจะห่วงใย แต่แววตาของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกินสำหรับคนมองมา

“คุณปล่อยป๊อบไปได้ไหมคะ” เธอขอร้องอีกครั้ง พร้อมถือวิสาสะกุมมือใหญ่ตรงหน้าของเขาเขย่าแรงๆ

หึหึ

รักษ์ขำในลำคอ ก่อนจะสะบัดมือเล็กออกจากมือตน

“สกปรก! อย่ามาแตะต้องมืออันมีค่าของฉัน ฉันถามว่าหิวไหม ถ้าหิวก็บอกว่าหิว ถ้าไม่หิวก็ทำงานของเธอได้แล้ว” รักษ์เอ่ยเสียงแข็งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงถอดเสื้อสูทของตัวเองออก

“หิวค่ะ ป๊อบหิว” ด้วยความเคยชินของป่านทอ หล่อนมักแทนชื่อตัวเองเสมอ และก็ทำให้เผลอเรียกชื่อเล่นแทนตัวเองกับชายใจร้ายไปสองครั้งอย่างไม่รู้ตัว

“หิว? หิวข้าวหรือหิวฉัน ยัยแมวขโมย” พูดพลางยื่นมือหยาบกร้านไปกระชากผมท้ายทอยของหล่อนกระตุกให้แหงนเงยขึ้นสบตาตน

โอ๊ย!

“ไม่ได้จะฆ่าไม่ต้องร้องเจ็บขนาดนั้น ฉันถามว่าหิวอะไร” กระตุกแรงอีกครั้งและครั้งนี้ป่านทอเจ็บจนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ปากน้อยไม่กล้าปริร้องออกมาว่าเจ็บด้วยกลัวว่าเขาจะกระตุกผมของเธออีกครั้ง

“ข้าวค่ะ ป๊อบหิวข้าว”

“นั่นข้าวกินซะ ไปนั่งกินที่พื้นด้วยล่ะ อย่ามากินบนเตียง น้ำก็มีฉันซื้อมาให้แล้ว” เขาปล่อยมือออกมาแล้วบุ้ยปากไปยังถุง 7-11 ที่วางไว้บนเตียงให้เธอเอาไปกิน

“ค่ะ” รับคำทั้งน้ำตา มือเล็กหยิบถุงที่เขาบอกคลานลงจากเตียงไปด้วยความสมเพชตัวเองและน้อยใจในโชคชะตา

รักษ์มองตามก่อนจะละสายตาจากภาพของแมวขโมยของตัวเองแล้วสะบัดเสื้อสูทที่ถอดออกพาดไหล่เดินไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายให้ผ่อนคลาย วันนี้เขาเหนื่อยมาก แค่นี้พอแล้วสำหรับบทลงโทษของป่านทอในวันนี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที