เผลอไผลใคร่คุณ

ใคร่คุณ : EP2

พลบค่ำหลังจากที่นำบัวลอยไปขายจนหมดและกินข้าวมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว ฉันรีบอาบน้ำและออกมายืนรอลูกหมีเพื่อนสาวประเภทสองที่หน้าบ้าน เมื่อครู่เธอโทรมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว

“ชุดนอนเลยเหรอชี” คนที่เพิ่งมาถึงถามยิ้ม ๆ ฉันพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเปลี่ยนหลายชุดไปทำไม เดี๋ยวพอลูกหมีกลับบ้านไปฉันก็นอนเลย อ้อ! และชีที่ลูกหมีว่า ก็มาจาก ‘แม่ชี’ เพื่อน ๆ ในแก๊งซึ่งรวมถึง โยเกิร์ตและแอล มอบตำแหน่งนี้ให้ฉัน พวกนั้นบอกว่าฉันเรียบร้อยสุภาพอ่อนหวาน และใจเย็นมากกกกก จึงตั้งฉายาให้นั่นแหละ

เพื่อนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มเดียวที่ฉันมี เราคบกันตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนปี 1 สนิทกันมาจนถึงปี 3

“ถ้าไม่นอนที่นี่ ก็ช่วยกลับก่อนสี่ทุ่มนะ แต่ถ้าจะนอน ก็ต้องเข้านอนไม่เกินสี่ทุ่ม อย่าให้เหมือนคนเสียงแป๋น ๆ คนนั้น” พ่อพูดเสียงเข้มหลังจากที่รับไหว้ลูกหมีแล้ว คนเสียงแป๋น ๆ คือยายแอล รายนั้นมาบ้านฉันทีไร พ่อฉันปวดหัวทุกที

“ค่ะคุณพ่อ” ลูกหมีระบายยิ้มเจื่อน ๆ ฉันรีบพาเพื่อนขึ้นมาที่ห้อง อยู่กับพ่อนาน ๆ จะเบื่อเสียก่อน พี่กะเพราเอาเครื่องดื่มและบัวลอยขึ้นมาให้ลูกหมีที่ห้อง

“โยไปไหนเหรอ”

“ทำงานให้พี่กบน่ะ คืนนี้หมีนอนด้วยนะ ชุดนอนพร้อม!” ฉันฉีกยิ้มกว้าง ๆ และพยักหน้าหงึก ๆ มีเพื่อนมานอนด้วยสิดี

ลูกหมีและแอลมาบ้านฉันอยู่บ่อยครั้ง แต่ปัจจุบันแอลมีผู้ปกครองคนใหม่ เธอเลยไม่ค่อยได้มาแล้ว ส่วนโยเกิร์ตน่ะทำงานพาร์ตไทม์ ไม่ค่อยได้มาที่นี่หรอก

“แชตกะหนุ่มเหรอ” ฉันถามลูกหมีที่กำลังจิ้มหน้าจอโทรศัพท์ยิก ๆ แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“อื้อ แอปนั้นแหละ จำได้มะ”

“จำได้” ลูกหมีบอกเมื่อวันก่อนว่าเล่นแอปหาคู่

ฉันจำได้และโหลดมาแล้วด้วย! แต่ไม่มีใครแมตช์สักคน ฉันเฝ้ามองหน้าจอมาตลอด เผื่อจะมีแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาว่ามีคู่แมตช์ แต่ก็ไร้วี่แวว

ฉันไปนั่งเบียดกับลูกหมีเพื่อแอบมองเพื่อนแชต อย่าว่าเสียมารยาทเลย แค่ต้องการศึกษามาพัฒนาตัวเอง

“อีชี นี่มึงอยากเล่นป้ะเนี่ยเอาดี ๆ กูเห็นมึงสนใจมาก” ไม่บ่อยนักที่เพื่อนจะพูดกูมึงกับฉัน เพราะฉันไม่พูดเพื่อนก็เลยไม่พูด

ฉันเคยถามลูกหมีแบบละเอียดว่าเล่นอย่างไร ซึ่งก็จำและนำมาลอง แต่มันไม่เคยมีใครแมตช์เลยไง

“มึงอย่ามาทำตาใส กูดูออก” เพื่อนสาวสองยิ้มหยัน ถึงฉันไม่ยอมรับแต่เพื่อนก็รู้ได้อยู่ดี แต่หากจะให้ตอบไปตามตรง…เขินเหลือเกิน

อยากมีคนคุย

อยากมีแฟน

อยากมีเซ็กซ์!

และทุกอย่างต้องชั่วคราว ไม่ตลอดไป…

ไม่ได้อยากเป็นสาวใสเรียบร้อยอย่างผ้าพับไว้อย่างสวยงามในตู้ แต่อยากเรียนรู้เรื่องกาม ๆ อยู่เหมือนกัน

“อยากเล่นก็เล่นดิ บัวไม่ต้องบอกพ่อว่าเล่น” ลูกหมียิ้มอ่อน

“รู้น่า โหลดมาแล้ว”

“หือ” ดวงตาของเพื่อนรักเบิกกว้าง “โหลดแล้ว?”

ส่งรอยยิ้มบาง ๆ ไปให้ลูกหมี ฉันเกาท้ายทอยแก้เขินแล้วพยักหน้าหงึก ๆ คิดว่านาทีนี้คงไม่มีอะไรให้ต้องอายอีกแล้ว ฉันจึงส่งมือถือของตัวเองให้เพื่อนดู เข้ารหัสหน้าจอไว้ให้พร้อม

“ไม่มีใครแมตช์กับบัวเลย บัว…ไม่มั่นใจที่จะเล่นแล้วอ่า”

ลูกหมีมองหน้าฉันด้วยสายตาที่เคลือบไปด้วยความสงสัย เธอเลื่อนหน้าจอเพื่อหาแอป เมื่อพบจึงจิ้มเข้าไป

“อีชี!!!” เพื่อนรักแผดเสียงดังลั่น ฉันรีบเอามืออุดปากเธอไว้ ห้องไม่ได้เก็บเสียงมากนัก ตะเบ็งลั่นขนาดนั้นเดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินกันพอดี

อีกฝ่ายดันมือฉันออกแล้วหันหน้าจอโทรศัพท์มือถือให้ฉันดู ซึ่งแสดงหน้าโพรไฟล์อยู่ นิ้วยาวกดที่กลางรูปเพื่อให้รูปขยายใหญ่แล้วสไลด์ทีละรูป

“เป็นหมี หมีก็ไม่แมตช์จ้า อีบ้า! หาคู่หรือหาเจ้าภาพผ้าป่าเอาดี ๆ”

ฉันยิ้มเขินแล้วดูรูปเหล่านั้น ก็ฉันไม่รู้จะใส่รูปอะไรก็เลยใส่เป็นภาพตอนเข้าวัดทำบุญ ซึ่งไม่เห็นหน้าหรอกนะ

“ไม่ได้เหรอ” ฉันถาม ก็คิดว่าแค่เห็นรูปร่างผิวพรรณก็น่าจะพอแล้ว ลูกหมีเป็นคนบอกฉันเองนี่

“ยังจะถามอีก!” ลูกหมีถลึงตาใส่ เธอเลื่อนภาพสุดท้ายขึ้นมา “ภาพนี้คืออะไรก่อน บัวจะเรียกผู้มารับบุญงี้?”

“บ้า…ก็กรวดน้ำเป็นอย่างสุดท้ายตอนทำบุญไง” ฉันเรียงรูปไว้ตั้งแต่ถ่ายหน้าวัด ถวายสังฆทาน รับพร และกรวดน้ำ

“เขาไม่ได้อยากรู้วิธีทำบุญป้ะ” ลูกหมีกุมขมับ ส่วนฉันน่ะฉีกยิ้มกว้าง ๆ แล้วเขย่าแขนลูกหมีแรง ๆ เพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้นมาคุยกับฉันต่อ

“เอารูปไหนดีล่ะ บัวมีแต่รูปที่อยู่ในวัด”

“โอ๊ย คนอะไรถ่ายรูปแค่ตอนอยู่ในวัด” ลูกหมีมองบน แต่ครู่หนึ่งก็ปรายตามาทางฉัน “มีชุดที่แบบดูเซ็กซี่บ้างมะ แบบที่ไม่ใช่แขนยาวคอเต่าที่ชอบใส่อะ”

ฉันพยักหน้าหงึก ๆ แล้วลุกไปที่ตู้เสื้อผ้า เอากางเกงยีนที่พับซ้อนกันไว้ออกมากอง แล้วหยิบชุดที่ซุกไว้ออกมา

“โล่งใจ หมีนึกว่าบัวจะคว้าผ้าถุง” ลูกหมีพรูลมหายใจยาว ๆ หลังจากที่ดูชุดฉันแล้ว มันก็แค่ชุดเดรสเข้ารูป โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง ฉันสั่งมาไว้เพราะมันสวย แต่ฉันไม่กล้าเอาออกมาใส่ กลัวพ่อดุ